De Oregon Coast Trail langs de Pacifische Kust

Reisverhaal

‘Ik weet niet of we vanavond kunnen afspreken om te eten, de weg naar Manzanita is afgesloten vanwege een landslide bij Arch Cape.’ Aan de telefoon klinkt Dan Haag. De trailmanager in Tillamook County, een van de kustregio’s in Oregon, had ons uitgenodigd een hapje mee te eten aan het eind van onze etappe naar Manzanita, waar hij woont. Daar loopt de Oregon Coast Trail dwars doorheen, waar Haag in deze regio onder meer verantwoordelijk voor is.

Ik kijk naar buiten en zie de lucht opklaren. Strepen blauwe hemel verschijnen tussen een zacht wolkendek. Het zonlicht verandert de kleur van het zand. Toch verbaast het me niet dat de natuur hier verderop met een aardverschuiving een spoor heeft achtergelaten. Tot vanochtend vroeg heeft het hier twee dagen onophoudelijk geregend. Door het barre weer zagen we gisteren onze eerste wandeldag al jammerlijk van ons wegdrijven. In Cannon Beach, waar met Haystack Rock een van de absolute toeristische trekpleisters aan de kust te vinden is, was de gigantische monoliet in zee niet eens te zien. Het zicht was minder dan een hand voor ogen. Er hing enkel een grijze waas aan de horizon.

‘Ik hou je op de hoogte of de weg vandaag weer opengaat’, besluit Dan. ‘En in plaats van deze kant op kun je vanuit Cannon Beach ook naar het noorden lopen, gewoon de trail volgen en je komt uit bij Crescent Beach. Sterker nog, dat is een van de mooiste delen van de hele kustroute.’

We – wandelgenoot Kees en ik – volgen zijn advies op en lopen vanaf het strand van Cannon Beach in de richting van Ecola State Park. Zodra we strand en dorp achter ons hebben gelaten, doemt het regenwoud op. We volgen de trail die tussen metershoge bomen door slingert, klimmen en dalen op een zacht en af en toe zompig bospad en ik verwonder me om de ontelbare varens die het bos lijken te overwoekeren. ‘Een goed teken’, weet Kees. ‘Veel varens betekent een gezond bos.’

De omstandigheden werken een tikkeltje vervreemdend. Meestal is het stil in een bos, maar hier klinkt het ruisen van de oceaan door de bomen heen. De laatste oplossende ochtendnevel zorgt voor de nodige mystiek. En hoewel we weten dat we aan de kust lopen, verrast het eerste zicht op zee alsnog. Je verwacht het niet, een bos tot bijna direct aan de oceaan.

Dat het stuk tussen Cannon Beach en Crescent Beach een van de absolute hoogtepunten van de Oregon Coast Trail (OCT) is, zien we als we afdalen naar het strand. Een handvol rotsen steekt lukraak uit de branding. Op de achtergrond is Haystack Rock te zien, en het strand waar we vanochtend begonnen aan onze hike. Daarachter volgen de bergen elkaar op tot aan de horizon. In combinatie met het aanspoelende water van de Grote Oceaan en het brede, beige zandstrand kan Oregon zo door voor tropisch eiland in pakweg de Stille Zuidzee. Ware het niet dat het zeewater ons weer terugbrengt naar de realiteit. Heel even je voeten erin en je tenen slaan rood uit van de kou.

De natuur is de baas

Haag knikt die avond goedkeurend als we hem vertellen over Crescent Beach. We zitten in Big Wave Cafe in Manzanita. De kustweg was op tijd weer vrijgemaakt en met onze huurauto was het ritje van nog geen twintig minuten snel gedaan. Het bevestigt meteen de keuze die we vooraf moesten maken. Loop je de OCT aaneengesloten, of kies je etappes uit die je los van elkaar wandelt? Het werd het laatste, omdat flexibiliteit tijdens de reis geen overbodige luxe leek. Bovendien: de volledige coast trail kunnen we toch niet lopen, dus kiezen we een paar van de mooiste regio’s om dagwandelingen te maken en zien we een groter deel van de kust. In een week zakken we af naar het zuiden.

‘Als jullie eind van de week nog tijd hebben om terug te komen naar het noorden’, oppert Haag, ‘dan is Oswald West State Park nog echt een aanrader. Het deel dat je vandaag niet hebt kunnen lopen.’ Vervolgens gaat het nog heel even over de landslide. ‘Oregon is als laatst ontdekt in Amerika, en de kust kan nog steeds afgelegen zijn. Er loopt maar één weg van noord naar zuid. Het is hier ruig, de natuur is de baas. Iets meer dan tien jaar geleden nog maar waren we eens twee weken afgesloten van de rest van de staat vanwege natuurgeweld. En jullie hebben vast de tsunami-waarschuwingsborden wel gezien. Op geologisch niveau kan er echt elk moment een aardbeving in de Grote Oceaan plaatsvinden, met tsunamigevaar als gevolg. Over de hele kust staan evacuatieroutes naar hoger gelegen gebieden aangegeven.’

Naar het zuiden

‘De mooiste wandeling in Yachats? Dat is zonder twijfel de Amanda Trail, naar de top van Cape Perpetua.’ Tijdens het ontbijt bij de Overleaf Lodge, met zicht op een onstuimige oceaan en een hemel van zeemist, wijst een hotelgast ons richting het doel van vandaag. We zijn drie uur zuidelijker dan gister, het weer is opgeklaard met een zonnige dag in het verschiet. Het uitzichtpunt bovenop Cape Perpetua is onderdeel van de coast trail, daar kijk je mijlenver naar het zuiden, over de slingerende Highway 101 en de oceaan die ontzag inboezemt.

Maar om er te komen moeten de kuiten eerst branden. Parallel aan zee beginnen we tot we het stadje uit zijn, een brug over, een kleine omweg over het strand bij eb en dan het bos in. Gestaag klimmen we tussen oneindig veel bomen en varens omhoog. Een klein beekje over, dieper het bos in tot het geluid van de zee bijna niet meer te horen is, om uiteindelijk weer richting de rand van het bos te draaien met zicht op de oceaan. Eenmaal boven is het wat drukker, het uitzicht is ook te bewonderen na een autorit omhoog. Kalkoengieren cirkelen op de thermiek in rondjes richting de zon. Honderden meter onder ons zie ik het verkeer voorbijgaan alsof het speelgoedautootjes zijn.

Duinen en zeeleeuwen

‘Ja, hier is het mooi, maar na Florence wordt het pas echt prachtig.’ Een voorbijganger op het strand net ten zuiden van Yachats windt er een ochtend later geen doekjes om. We trekken verder zuidwaarts vandaag, maar echt doorrijden zit er niet in. De schoonheid om ons heen is te groot.

Zoals overal in Amerika is ook hier een praatje snel gemaakt en iedereen aan de kust in Oregon heeft wel een tip. Die van Nancy en haar hond? De Oregon Dunes. Een duingebied waar geen eind aan lijkt te komen. We komen erlangs vandaag, op weg naar onze volgende overnachtingsplek Coos Bay. De staatsgrens met California komt steeds dichterbij.

Als we even later de vuurtoren van Heceta Head gepasseerd zijn, snap ik wat Nancy bedoelt. De kliffen en rotsen houden ogenschijnlijk ineens op en worden ingeruild voor een totaal ander landschap. Duinen zover je kunt kijken. Voorbij Florence duiken we die duinen in en beginnen we aan de John Dellenback Dunes Trail, vernoemd naar de man die ervoor zorgde dat het gebied beschermd werd. Het zand is droger en muller, gaat tussen je tenen zitten als je een duin op klimt en waar het doorgaans een stuk frisser is aan de kust, is de temperatuur hier zeker een paar graden hoger.

Diezelfde avond ziet de kust er weer heel anders uit. We zijn doorgereden via onze overnachtingsplek net onder Coos Bay naar Shore Acres State Park, waar we weer terechtkomen in een landschap van metershoge kliffen en dichtbegroeid bos. Tegen zonsondergang lopen we de Shore Acres Loop Hike, een trail van bijna tien kilometer. Het recept is inmiddels vertrouwd. Een prachtige trail door het bos, die op een gegeven moment vanzelf langs het water scheert. De oceaan tussen de bomen door zien blijft bijzonder. Ver voordat we het uitzichtpunt aan de rand van een klif bereiken, worden we al verwelkomd door vrolijk geblaf van tientallen zeeleeuwen. Ze liggen verspreid over de rotsen beneden ons. Als ik mijn blik naar de horizon verplaats, zie ik richting het zuiden de silhouetten van de bergen aan de kust achter elkaar opdoemen. Ik vraag me af of de staatsgrens met Californië al in zicht is. Zeker zal ik het nooit weten, want zuidelijker dan dit punt zullen we deze week niet gaan. Morgen rijden we terug naar het noorden.

Surfers in het bos

Omdat we uiteindelijk toch omhoog moeten rijden voor onze terugvlucht vanuit Portland, besluiten we de laatste twee dagen die we hebben weer terug te gaan naar waar we zijn begonnen. In een dag rijden we de volledige kustweg weer omhoog, en wordt in één klap weer duidelijk waarom de Highway 101 als een van de mooiste roadtrips van Amerika wordt gezien. Alles waar we afgelopen week gewandeld hebben, zien we nog een keer aan ons voorbijgaan. De dag eindigt in Wheeler, een piepklein dorpje net onder Oswald West State Park, waar Katie Brown ons verwelkomt in haar Old Wheeler Hotel. De serie tips die we van haar krijgen zorgt voor een avond die niet beter ingevuld had kunnen worden. De beste zalm uit de omgeving bij de zalmrokerij tegenover het hotel. Eten in de San Dunes pub in Manzanita, op een paar minuten rijden. En uiteindelijk terug voor de zonsondergang aan de overkant van de straat, uitkijkend over de Nehalem Bay.

De ochtend die volgt duiken we een laatste keer het bos in voor een deel van de coast trail. Eerst de Falcon Trail, een bijna drie uur durende hike die door het regenwoud omhoogloopt met zicht op Short Sand Beach. In de baai onder ons, Smuggler Cove, barst het van de surfers. Iets verderop deinen tientallen pelikanen op vergelijkbare manier in het water. Terug op de parkeerplaats plakken we er nog een laatste wandeling aan vast, de trail naar het strand zelf. Het duurt maar een kwartiertje, maar hier is misschien nog wel het best te zien hoe dicht bos en oceaan bij elkaar liggen. Door het regenwoud lopen de surfers in hun wetsuits en met hun surfplanken. Op zoek naar de beste golven, die je alleen kunt bereiken na een prachtige boswandeling.