Mountainbiken The Great Divide

Great Divide Mountainbike Trail, de rit van je leven.

Als klein kind kijkend naar vele westernfilms waren de landschappen van de Verenigde Staten sterk op mijn netvlies ­gebrand. Het was dan ook een lang gekoesterde droom om door ‘the land of the free and the home of the brave’ te reizen. Mijn kennismaking met Amerika moest een fietstocht gaan worden, om het land echt te beleven en echt te voelen. Geattendeerd door vrienden op de ‘Great Divide Mountain Bike Route’ (hierna te noemen GDMBR) viel ik met mijn neus in de boter. Door het fietsavontuur van de GDMBR te ondergaan, werd mijn eerste kennismaking met Amerika meteen één van de mooiste ervaringen uit mijn leven. Het land heeft in werkelijkheid een nog grotere indruk achterlaten dan ik me had voorgesteld. De schier oneindigheid is werkelijk imponerend en in het begin ook wel enigszins ­beangstigend. Op vele dagen is tot aan de horizon geen teken van leven of beschaving te bekennen. Om in deze open zee van ruimte te duiken, op slechts een ‘fully loaded mountainbike’, voelt dan ietwat onwennig aan. Zijn deze afstanden over dirt- and gravelroads wel te overbruggen, vraag je je af? Wat als het misgaat? Waar haal ik water en voedsel? Waar ga ik overnachten? Maar na enige ontberingen in de eerste week goed te hebben doorstaan, slaat dit gevoel van onzekerheid al snel om in een hongerig verlangen naar meer avontuur. Wanneer de vermoeide benen na een stevig avondmaal en een goede nachtrust weer optimaal hersteld aanvoelen, gaat dat gelijk op met een evenredig hersteld zelfvertrouwen en een sterke nieuwsgierigheid naar wat de nieuwe dag te bieden heeft.

Zonder saaie stukken
De variëteit aan landschappen over een afstand van vijfduizend kilometer is ronduit indrukwekkend. Wie met enig gevoel voor esthetiek langs de Continental Divide reist, zal enorm kunnen genieten van de natuur, het weer, de rust en de leegte. Geen enkele dag is hetzelfde. Je fietst door woestijnen, prairies, hooggebergtes, bossen, wildernissen, riviervalleien en ruige ravijnen. Gelukkig hebben veel van deze gebieden een beschermde status en vallen ze onder de hoede van een National Forrest, een National Monument of een National Park. Het gaat te ver om alle National Forests te benoemen, maar enkele natuurparken kunnen niet ongenoemd blijven, zoals Chiricahua NM, Grand Teton NP, Yellowstone NP, Glacier NP & Waterton Lakes NP en het natuurschoon van The Icefields Parkway. De GDMBR rijgt niet al deze parken aaneen, vandaar dat ik een uitbreiding van de officiële route naar deze parken zeer kan aanbevelen. Met name het natuurschoon van Yellowstone heb ik als een wonderbaarlijk hoogtepunt ervaren, waar bovendien hikers en bikers een voorkeursbehandeling ontvangen. Maar ook buiten de grenzen van de beschermde gebieden van de GDMBR valt enorm veel te genieten. Of het nou gaat om de Great Divide Basin in Wyoming, de hoogvlaktes van de Sawatch Range in Colorado, the Plains of San Agustin in New Mexico of de eindeloze bossen van de Flat­head National Forest in Montana. De route kent simpelweg geen saaie stukken. New Mexico is misschien wel de mooiste staat om doorheen te fietsen. Daar zijn de meest sublieme sterrennachten te ervaren en heb ik de afwisselingen in landschap, klimaat en afgelegenheid als het meest spectaculair ervaren. Soms lijkt het alsof je binnen een enkele dag meerdere seizoenen beleeft. Op het ene moment ben je omgeven door lentegroen, met vers smeltwater gevulde beekjes en zijn de fietstemperaturen aangenaam op de met ponderosa trees (een dennensoort, red.) begroeide bergflanken, terwijl een afdaling later je jezelf terugvindt in een hete en stoffige eindeloze woestijnvlakte van de Rio Puerco Basin met metersdiepe ‘arroyo crossings’ (arroyo is een uitgedroogde kreek, red.).

Geen gelijke in Europa
Aanvullend op de pracht van de natuur zijn er de bijzondere weersverschijnselen, die ontstaan door de hoogteverschillen. Doordat je tussen Silver City en Helena voortdurend op een gemiddelde minimale hoogte van circa tweeduizend meter fietst, kom je soms de meest bizarre wolkenformaties tegen, daar waar koude en warme luchtstromen botsen. Vooral in het noorden van New Mexico en op de hoogvlaktes van Colorado zijn de cumulonimbus wolkenformaties en laaghangende onweersbuien bij tijd en wijle ronduit spectaculair. Waar je de ene dag nog in een vallei op ­lagere hoogtes door een hittegolf fietst, kan het zijn dat je de volgende dag op ­hoger gelegen gebieden een lichte onderkoeling beleeft als je iets te lang blijft schuilen voor die ene sneeuw- of hagelbui. De GDMBR is mede daardoor echt een ultiem mooie route, die zijn gelijke in ­Europa niet kent. Onderweg heb ik diverse ­malen even stil moeten staan om de omgeving goed op me in te laten werken en om mezelf te herinneren hoe bevoorrecht je je mag voelen om in goede gezondheid zo’n fietsavontuur te beleven. Reizende over onverharde wegen voel je je soms net een pionier uit het midden van de 19e eeuw. Alsof je door de ontberingen en het gebrek aan snel asfaltverkeer teruggeworpen wordt in de tijd. Je kunt je bijna spiegelen aan de boeren, ranchers en bont- en goudjagers die verder richting de Pacific migreerden, op zoek naar een nieuwe toekomst.

Sterker en gezonder dan ooit
Maar de GDMBR is niet alleen een avontuur door onbekende gebieden, het is en blijft vooral een fietsroute en vergt aldus een extreme fysieke en mentale inspanning. Een goede voorbereiding is een must. Weet je een zwaar beladen fiets in bedwang te houden op een bijna onbegaanbare afdaling? Kun je de droogte, de hoogte en de extreme wisselingen in temperatuur doorstaan? Ben je in staat om met minimale middelen een minimum aan comfort te creëren. En nog belangrijker, ben je in staat om gedurende de nachtrust van je inspanningen te herstellen en heb je daarvoor ­genoeg eet- en drinkvoorraden meegenomen? Vooral in New Mexico kan je watervoorraad wel eens het belangrijkste zijn wat je aan bagage meeneemt. De ­bevolkingsdichtheid is daar het dunst en twee of drie dagen zonder dorp of andere goede voorzieningen, zoals een benzinepompstation, zijn geen uitzondering. Een waterfilter, een waterzak (minimaal vier liter), een tweetal grote bidons en genoeg bagageruimte voor je overige eetvoorraden zijn dan zaken waar je als fietsnomade heel veel waarde aan hecht. Voor een goede planning van de waterpunten zijn de gedetailleerde routekaarten van de Adventure Cycling Association onmisbaar. Maar vergeet ondanks de mogelijke ontberingen toch vooral niet om van de inspanning te genieten. De adrenaline maakt dat je concentratievermogen toeneemt en al je zintuigen volop geactiveerd zijn. Een ­onuitwisbare indruk op je geheugen is ­onvermijdelijk. Bovendien zul je na afloop van deze tocht je sterker en gezonder dan ooit voelen. Dubbel waar voor je geld dus!

Kindness matters
Een andere goede waterbron onderweg zijn de mensen die je zo nu en dan tegenkomt. Afgedwaalde toeristen, gemotoriseerde offroad reizigers en lokale bewoners zullen je met veel bewondering benaderen en je spontaan uit sympathie diverse gekoelde flesjes cola of water aanbieden. In Pie Town vind je het ‘toasterhouse’, waar ­hikers en bikers zelf een donatie kunnen achterlaten in ruil voor een overnachting, douche, wasmachine en koude versnaperingen. Diezelfde avond nog werd een gratis ‘homemade chocolate pie’ gebracht uit verontschuldiging dat het beroemde Pio-Neer taartcafé aan het eind van de middag net zijn laatste taart had verkocht. Op dertig kilometer van Tucson kwam ik erachter dat ik mijn dure Gore-Tex regenjasje in het motel had achtergelaten, waarna een wildvreemde wielrenner zonder te aarzelen rechtstreeks naar zijn auto fietste om ­zestig kilometer heen en weer te rijden om speciaal voor mij het jasje terug te brengen. Bill Weigle, camphost in Chiricahua NM, bood zijn kampeerplek plus een avondmaal aan, opdat ik een dag kon herstellen van duizeligheid door de droogte, hoogte en hitte. In Helena kreeg ik een gratis overnachting aangeboden via ‘couchsurfing’ samen met drie andere fietsreizigers die ik die ochtend daarvoor net had ontmoet. En een dag later besloot een vliegvisser me met zijn pick-up truck dertig kilometer lang door een lang en donker bos te begeleiden, nadat ik een half uur eerder onverwacht oog in oog kwam te staan met een grizzlybeer en haar twee jonge cubs. In The Great Divide Basin kwam ik enkele Tour Divide wedstrijdrijders tegen die in tegengestelde richting dezelfde route fietsten. Opeens voel je je niet meer die vreemde eend in de bijt en kun je je fietservaringen met een ander delen. Dat waren leuke ontmoetingen en des te pijnlijker was het om weken later te horen dat één van hen is overleden na een aanrijding met een auto. Ook al ken je elkaar niet, het voelt soms alsof de route je met elkaar verbindt. En het is juist de toevalligheid van dit soort ontmoetingen, die niet te fotograferen is, maar wel de reis helemaal perfect maakt.

Resumé
Tijdens deze vijfduizend kilometer lange pelgrimage tussen Tucson en Jasper is me gebleken dat gastvrijheid, oprechte vriendelijkheid en hartelijke belangstelling toenemen naarmate de bevolkingsdichtheid afneemt. ‘Kindness matters’, en ook al zijn de contacten van korte duur, ze laten in de desolate verlatenheid van de Great Divide een blijvende en vooral optimistische indruk achter. Nu, maanden na thuiskomst gaat er nog steeds geen dag voorbij waarop ik niet met heimwee terugdenk aan die 63 dagen in mei, juni en juli. Heimwee naar het gevoel van onderweg zijn. Heimwee naar de ‘dirt and gravelroads’, heimwee naar het simpel ogende leefritme van ‘eat, sleep, ride’, naar de fysieke inspanning en de adrenalinekick. En heimwee naar je overlevingsinstinct die in de veilige routine van je eigen alledaagse Nederlandse leven ­ontbreekt. Een gevoel dat Tour Divide racer Mathew Lee het best omschrijft als ‘the road becomes your home’. Onderweg zijn wordt een gevoel van thuiskomen.

En ook al is het soms een fysieke en ­mentale opgave, waarbij uitputting en ­vermoeidheid, slaapgebrek en bearanoia, honger en uitdroging elkaar afwisselen. Eenmaal overwonnen weet je dat deze ­obstakels slechts tijdelijk zijn en dat ze verworden tot een dagelijkse routine, waarbij een gevoel van geluk en verwondering zal overheersen naarmate je meer en meer vertrouwt op de grenzen van je eigen kunnen. Loutering in het oogverblindend mooie hart van het meest materialistische continent ter wereld: highly recommended.

Aanvulling d.d. december 2016: in 2014 heeft de redactie voor het laatst contact gehad met de auteur en konden er nog vragen aan hem gesteld worden. Najaar 2016 ontvingen opnieuw tweemaal een verzoek tot contact met de auteur. Helaas is het toen niet meer gelukt om om via de e-mail met de auteur in contact te komen voor het stellen van aanvullende praktische vragen. Aan eenieder die deze epische tocht na wil maken: wij wensen jullie een net zo'n schitterend avontuur toe, uiteraard zonder kleerscheuren.