Wandelen door de Toscaanse heuvels met een ezel

De reis bij dit verhaal

Het artikel hieronder is gebaseerd op de zevendaagse reis 'Met een ezel door het groene hart van Toscane' van SNP Natuurreizen. Wil je deze reis zelf maken, of ben je benieuwd naar alle ins en outs? Klik dan hier voor meer informatie op de website van SNP. 

Toscane is één van de populairste vakantiebestemmingen in Italië voor Nederlanders. Maar waar wij zijn, zo ongeveer in het hart van de streek, merken we daar weinig van. Het is midden augustus en natuurlijk, als we naar ons startpunt in het dorpje Pomarance rijden, zien we wel wat Nederlandse kentekens, maar die zijn op één hand te tellen. Hoe dichter we bij het kleine plaatsje boven op de heuvel komen, hoe rustiger het wordt.

Lieve en volgzame Fiamma

Met een ezel wandelen, dat is voor ons geen first-timer. Vorig jaar liepen we zes dagen lang met een eigenwijze viervoeter aan onze zijde door het Franse nationaal park Mercantour. Dat beviel goed! Maar ezel Jolly Jumper was op momenten wel erg koppig en trok regelmatig zijn eigen plan. Best een beetje gespannen rijden we daarom naar de manege, net buiten Pomarance. Met wat voor type ezel zullen we deze week onze dagen doorbrengen? Tinne, een vlotte Belgische, staat al op ons te wachten. Ze woont al sinds haar negentiende in Italië en spreekt de taal vloeiend, maar de ezeluitleg geeft ze gelukkig in het Nederlands. Wel zo makkelijk, dan kan Nika meteen meeluisteren en hoeven we niet te vertalen! We worden voorgesteld aan Fiamma, een mooie, lichtgrijze ezel met een flinke haardos op haar kop. Een heel lief en volgzaam dier, volgens Tinne en we knikken verwachtingsvol. Fiamma kijkt ons rustig aan, laat zich gemoedelijk naar buiten leiden en accepteert een heleboel aaien over haar bol. Zo op het eerste gezicht een prima ezel! We mogen haar meteen verzorgen. Dat laat Nika zich geen twee keer vertellen en begint direct te borstelen. ‘Dat mag best wat harder, hoor’, zegt Tinne, maar Nika wil haar geen pijn doen.

Tinne leert ons de ezel ‘rijklaar’ te maken. Naast het borstelen, smeren we olie op haar poten tegen de vliegen en dazen, maken haar hoeven schoon en leggen het zadel op haar rug. Dan is het tijd voor een proefrit. We geven een kort rukje aan het touw, zeggen ‘go’ en komen in beweging. Wat een opluchting, Fiamma hobbelt rustig achter ons aan. Trots wandelen we met onze nieuwe vriendin een rondje door het dorp. We voelen het alle drie, we zijn er klaar voor!

Smakelijke appeltjes

De volgende ochtend vroeg begroeten we Fiamma met een aai over haar snuit en een dikke kus van Nika. Ze ondergaat het allemaal met een gemoedelijke glimlach, of dat fantaseren we er misschien een beetje bij. We halen haar wat onhandig uit haar hok, zonder dat de andere ezel ‘ontsnapt’ en lopen dan de checklist af. Borstelen, oliën, hoeven krabben, optuigen, check! Dan gaan we op pad. Tinne heeft gezegd dat het belangrijk is de eerste dag te laten merken wie de baas is. Wij dus! Richard en ik wandelen daarom om de beurt met het touw in de hand voor Fiamma uit en Nika neemt haar taak als navigator serieus. Op de GPS-tracker volgt ze het lijntje met de route. ‘Hier links’, roept ze, nadat we al een tijdje rechtdoor lopen. En even later: ‘oh, daarnét moesten we rechts’. Het gaat eigenlijk hartstikke goed! Fiamma hobbelt rustig achter ons aan en als we stoppen, dan doet zij dat ook. Maar dan komen we langs een appelboom. Op de grond liggen allemaal smakelijke vruchten. Fiamma eet de één na de ander. ‘Go’, roepen we na een tijdje en geven een rukje aan het touw, maar daar is Fiamma het niet mee eens. ‘Go’, roepen we wat luider en trekken best hard aan het touw, maar we krijgen het dier niet in beweging. Omdat we zo ook even geen andere oplossing zien, laten we haar maar even smullen. Passanten, die er gelukkig amper zijn, laten we gewoon geloven dat deze pauze volledig gepland is. Na een paar minuten krijgen we haar op gang door zachtjes op haar kont te slaan. We vervolgen onze weg.

Wandelen met een ezel is anders dan zonder

Al wandelend begrijpen we waarom Toscane zo populair is onder Nederlandse vakantiegangers. Overal om ons heen, waar we ook kijken, zien we kilometers aan beboste heuvels, fotogenieke boerderijen en schattige, kleine dorpjes. Aan de horizon schittert de Middellandse Zee. We wandelen door bossen, over velden en langs wijnranken en komen amper andere mensen tegen. We komen helemaal tot rust!

Wandelen met een ezel is anders dan zonder. Richard en ik houden meestal wel van doorlopen. Nika niet, zij neemt op de meeste wandelingen die we ondernemen het tempo van een slak aan. Fiamma waggelt op haar eigen tempo door de Toscaanse heuvels. We hebben ons maar aan te passen! Terwijl Richard en ik wat moeten vertragen, heeft Nika het idee dat ze op Olympisch trainingskamp is. Gelukkig mag ze ook korte stukjes op Fiamma’s rug meehobbelen. Dat, en de verhalen die ik onderweg verzin en vertel, houden de sfeer erin.

Een kwispelende viervoeter

Op dag 4 hebben we ander vermaak. We zijn nog maar een halve kilometer bij het agriturismo vandaan en lopen aan de rand van een dicht bos de heuvel omhoog, als een zwarte sint-bernardshond ons kwispelend inhaalt. Hij zigzagt enthousiast voor onze voeten langs en kijkt ons hijgend, met z’n tong uit z’n mond, aan. Wat leuk dat hij ons komt uitzwaaien, denken we vrolijk en geven hem een aai over zijn hoofd. Nu zal hij wel omdraaien en terug naar huis, het agriturismo, gaan. Maar nee, als we na een tijdje het bos inwandelen, loopt hij nog steeds kwispelend bij ons. ‘Weet hij de weg terug naar huis dan nog wel?’, vraagt Nika bezorgd en dat vragen we onszelf ook af. Maar stiekem vinden we het ook wel heel gezellig.

Als we halverwege de route door Libbiano wandelen, een historisch dorp op een heuvel waarvan de elf permanente bewoners zo ongeveer allemaal buiten zitten, wordt ons gezelschap inclusief hond, met open armen ontvangen. De dieren worden geaaid en naar ons wordt enthousiast gezwaaid. We wandelen langs de bakstenen huizen en de oude kerk. In het koffiezaakje koop ik drie ijsjes. Terwijl Richard en Nika in de schaduw op een muurtje plaatsnemen en Fiamma geduldig onder een boom wacht, komt de kwispelende viervoeter met mij mee het cafeetje in en begeleidt me tot ik weer vertrek.

Bij het volgende agriturismo komt de eigenaar ons al tegemoet gelopen met een uitgestoken hand. ‘Ah, Pina’, zegt hij als hij de hond ziet. ‘Ben je weer meegewandeld? Ik zal straks je baasje even bellen, zodat je wordt opgehaald.’

Lokale wijnen, verse bruchetta en smakelijke antipasti

Wat is het fijn om na een lange wandeltocht de contouren van een zonnige, bakstenen agriturismo achter een heuvel te zien verschijnen! En wat is het heerlijk om, nadat Fiamma afgetuigd is en staat te smikkelen van een bult hooi, een duik te nemen in een verkoelend zwembad. De boerenbedrijven waar we verblijven zijn bijna allemaal kleinschalig, worden omgeven door de rust van de landelijke heuvels en ’s avonds wordt er door de eigenaren uitgebreid voor ons gekookt. We slapen er in kamers en in ingerichte tenten, midden in de natuur. Onder het genot van lokale wijnen, verse bruchetta en smakelijke antipasti bespreken we de dag.

‘Loopt Pina morgen weer met ons mee?’, wil Nika ’s avonds weten. Ik denk dat we het weer met Fiamma alleen moeten doen. Een beetje jammer vindt ze dat wel. Volgens onze dierenvriend kunnen er nooit genoeg viervoeters aansluiten.

Het onvermijdelijke afscheid

Op de zevende dag wandelen we weer terug naar de manege in Pomarance. ‘Ik mis haar nu al’, zegt Nika als we er bijna zijn. Daar staat een appelboom. Nika leidt haar er expres naartoe en Fiamma begint weer te smikkelen. Het onvermijdelijke afscheid wordt op deze manier nog even uitgesteld.