Wandelen op Rügen

Struinen door hei en over strand

In het najaar vaart er slechts eenmaal per dag een flinke boot richting Hiddensee. “Hoor je dat?” als de enkele tientallen medereizigers havenplaats Neuendorf hebben verlaten sta ik even stil. “Ik hoor niks”, zegt wandelmaat Frank. Dat is het dus, op het tikken van de touwen tegen de zeilmasten in de haven na, horen we helemaal niks. Terwijl die heerlijke stilte als een warme deken over ons heen valt, wordt het tijd om de route te bepalen. Er zijn slechts twee verharde wegen op het eiland, het is dan ook autovrij.  Wij volgen de gps-route. Tussen de kenmerkende witte huizen met rieten daken door, belanden we op het strand. De eenzame visser is bezig met het vangen van zijn avondeten, samen met een verdwaalde wandelaar een paar honderd meter voor ons is hij de enige getuige van onze eerste meters op Rügen.

Het ritme zit er al vlot in, een beetje doorlopen is ook wel gewenst, zeventien kilometer verderop vertrekt de boot richting ons hotel. We hebben er vier uur de tijd voor, de enige boot richting ons hotel willen we niet missen. Van het strand, via de weilanden, dwars over de hei en heuvel op door het bos richting de vuurtoren op het noordelijkste stuk van het eiland. Dit laatste stuk voelen we in de kuiten, het wordt nooit hoger dan 100 meter, maar hier en daar stijgt en daalt het toch venijnig. Sneller dan verwacht ploffen we in het kneuterige haventje neer. Er is slechts plek voor één (veer)boot en die ligt er al. "Zal ik nog even checken of we echt goed zitten?" Frank is er toch niet gerust op. En terecht blijkt; drie kilometer verderop moeten we zijn, in de haven van Vitte! Voor die drie kilometer hebben we veertig minuten. We lopen te hard voor de sfeer van het eiland, maar redden de boot wel. Voldaan en loom genieten we van de late herfstzon die door de ramen heen de boot verwarmt.

Rügen, wat een diversiteit

Gak, gak, gak. Even verdenk ik Frank van een wel heel bijzondere ringtone als wekker, maar het is echt. Wanneer ik door de gordijnen spiek van ons hotel in Breege omarm ik de realiteit. Honderden vogels, water en opkomende zon. Heel veel lekkerder wakker worden bestaat (bijna) niet. Twaalf kilometer rechtdoor, we zijn niet heel enthousiast als we de route bekijken voor deze ochtend. Maar het blijkt een grote verrassing. Aan de rand van de ‘bodden’ (de brakke binnenmeren van Rügen) lopen we bijna drie uur door het bos. Niks anders dan rollende golven naast ons, krakende bomen van de stevige wind en ontelbare paddenstoelen. Urenlang zien we niemand anders, tot er ineens iemand uit het bos strompelt. Hij zegt geen boe of bah, we houden het op een zonderlinge paddenstoelenplukker.

In Glowe nemen we een taxi naar Hagen, hier lopen we het tweede gedeelte van de dag. Dertien kilometer langs de Oostzee. Of Baltische Zee, de inwoners hier zijn het er ook niet over eens. Dit stuk is duidelijk populairder, vooral op het stuk van Haage naar ‘Königsstuhl’ ben je niet alleen. Dit uitkijkpunt is dan ook prachtig, maar eerlijk gezegd kun je ook iets verder langs de kust lopen. De ‘Hochuferweg’ herbergt vele uitzichtpunten, je bespaart jezelf de entree van acht euro en het wandelt een stuk rustiger. Wij doen beiden, het informatiecentrum van de ‘Königsstuhl’ is interessant genoeg.

Pittig dagje

Zanderige klimmen, aangelegde trappen en om de honderd meter een waarschuwing voor afbrokkeling van de kust. Vanmorgen in het vlakke bos lijkt al weer een paar dagen geleden.

Ook de twintigste mogelijkheid om het uitzicht op de krijtrotsen tussen de bomen door te bewonderen wordt benut. Het voelt zo on-Duits, bij Noordoost-Duitsland verwacht je niet direct zo’n overweldigende natuur. Nietig en nederig ademen we de ervaring in. De benen zijn moe, nog een reden om bij elk mogelijk uitzicht even stil te staan. Het ‘Gutentag’ klinkt alweer frequenter. We naderen Sassnitz. Witte huizen, veranda’s. Een heerlijk kustdorp. We ruiken het zwembad in het hotel al, de harde stralen van het bubbelbad worden op de kuiten gericht. Ontspanning na inspanning, heerlijk.

Genieten of vergeten?

“Ich hab das beste arbeitsplatz im welt!!” Bij het inschenken van de koffie tijdens het ontbijt geniet de serveerster duidelijk van haar werk. Hier op de negende etage van het Rügen hotel is het uitzicht op de Oostzee je halve ontbijt.

Als we vertellen waar we heen lopen vandaag, weet ze niet goed wat ze ervan vindt. Prora, een enorm complex welke stamt uit de jaren 30. Het nazi verleden versus de huidige bestemming –een vijfsterren appartementencomplex- geeft duidelijk een dubbel gevoel.

Ter plekke is het een vreemde gewaarwording. De helft van het viereneenhalve kilometer lange complex is de bouwval van weleer, de rest is een luxueus vakantieoord met -typerend genoeg- een flinke Bentley voor de deur. Met dubbele gedachten volgen we de smalle boulevard richting Binz. De benen worden al wat zwaarder, maar het decor steeds mooier. Het is stil, de adem is ons ontnomen door het stijgingspercentage en het bos is leeg. Het ‘alleen op de wereld gevoel’ overvalt ons. “Krak, kraaak” Even denken we het eerste wildlife te spotten van de trip, maar nee, een tak bezwijkt onder de ouderdom. Aan de omgeving ligt het niet, als er ergens wildlife kan zitten, dan is het hier wel.

Rügen verveelt niet snel

Een klein uurtje buiten Binz zijn we op het hoogste punt in het bos. Het ‘Jagdschloss Granitz’ torent boven de toch ook al indrukwekkende bossen uit. Als we binnenstappen zien we meteen waarom we geen wild gespot hebben tot dusverre, tientallen geweien verwelkomen ons in de hal. “Hier zijn ze dus allemaal”.

De uitkijktoren naar de top is een pittige. Buiten de inspanning is de factor hoogtevrees een reële, de man voor ons keert met angstzweet op het hoofd terug. Wat hij mist? Een 360 graden uitzicht over het herfstige bladerdek en ver daaromheen.

Na een ‘Bockwurst mit Brot’ zakken we af naar de kust. Ook hier loopt de ‘Hochuferweg’ langs de kust, de uitzichten vervelen nooit. Sellin nadert, het bos verandert langzaam in duinlandschap en de Victoriaanse kasten van huizen worden steeds talrijker. “Wat ontzettend ON-Duits hè?” Frank zegt wat ik denk. Veranda’s met tierelantijnen, torentjes op de toch al imposante villa’s, alle met een naam die ongetwijfeld ergens voor staat. Villa Subklew komt op een prima tijd voor ons. De late middagzon wakkert het verlangen naar een koude ‘Weizen’ aan. Opgefrist en wel nemen we plaats op de ‘Seebrucke van Sellin’, pakken het Duits kampioenschap Polo op het strand!? mee en verbazen ons wederom over de onmetelijke diversiteit van het eiland Rügen.

Cirkel compleet

Het einde is letterlijk in zicht. Vanaf het ‘hoog’ gelegen Sellin lopen we noordwaarts. Kilometers ver kunnen we kijken en wat we zien lijkt nog het meest op het glooiende landschap van Limburg. Die omgeving hadden we nog niet gehad. De vissers op de Selliner See kijken niet op of om naar de twee vroege wandelaars. Aan de overkant klinkt het ‘WhoepWhoooeeeppp’, gevolgd door een imposante stoomwolk, ‘Rasende Roeland’ is in aantocht. Het begint wat te miezeren, de verleiding om in deze stoomtrein te stappen is groot, maar we stappen stevig door. Verschrikt vliegt een arend vlak voor ons de vlakte op. Een zorgbarende wolkenbrei hangt boven ons, de wind trekt aan. Via de haven van het slaperige dorpje Seedorf stappen we de graslanden in. In vier dagen tijd hebben we werkelijk alle ondergronden en decors gehad. Voor ons is dit een mooie afsluiting, de cirkel is rond. Er is nog veel meer fraais te ontdekken, te voet, maar zeker ook op de fiets. Reden te meer om hier weer terug te keren.

Een welgemeend ‘Auf Wiedersehen’ is hier op z’n plaats.

Praktische nformatie

Over het gelopen traject:

Wij liepen de eerste dag over het eiland Hiddensee. Start in Neuendorf, met de klok mee omhoog en via de vuurtoren van Dornbusch terug naar Vitte.
Er zijn diverse verboten die de toegang naar en van het eiland regelen. Wij gingen met http://www.reederei-hiddensee.com/ Kijk goed naar de tijden en hou rekening met drukte, met name in het hoogseizoen.

Dag twee startten we in Breege, liepen zuidwaarts langs het water en door het bos naar Glowe. Na een korte busrit ging het via Haagen, dwars door het Nationalpark Jasmund verder naar Sassnitz. De derde dag startten we in Prora, volgden de kust naar Binz en doken daar het bos in en eindigden in het mondaine Sellin. Onze laatste dag trokken we het binnenland in. Via heide, meren en grasland kwam er in Putbus een einde aan ons wandelavontuur.

De diversiteit in landschap én wandelroutes is zo groot dat je hier niet snel uitgewandeld bent.

Overnachtingsmogelijkheden:

Qua overnachtingen is er echt keuze genoeg. Vooral in het voor en naseizoen zijn de ‘Zimmers Frei’ talrijk te vinden. Ook de hotels hebben dan nog plaats genoeg.

Wij sliepen achtereenvolgens in:

• Intercity Hotel – Stralsund: ideaal gelegen aan de rand van het centrum van deze leuke hanzestad. Het treinstation ligt op zeer korte afstand.
• Haus am Wasser – Breege: met grote tuin, grenzend aan het brakke water. Kamers met schitterend uitzicht, ook het restaurant is hier uitstekend.
• Rügen-Hotel – Sassnitz: Het grootste hotel van Sassnitz met op de 9e verdieping het panoramarestaurant. Ontbijten met zicht op de Oostzee. Ook het wellness gedeelte is hier aan te raden.
• Villa Subklew – Sellin: Een zo typerend herenhuis in dit mondaine stadje. Op 100 meter van de iconische Seebrücke. Het ontbijt hier is fenomenaal.
• De organisatie van deze trip lag in handen van de Mecklenburger Radtour. Bagagetransport, goede kaarten en erg behulpzame medewerkers. Er zijn erg goede GPS-routes beschikbaar voor dit gebied, een GPS heeft dan ook de voorkeur als je hier langere trektochten wilt maken.

Meer toeristische informatie over het gebied vind je op ruegen.de.