Greater Patagonian Trail deel 2, een nieuwe start

Vanwege de late sneeuwval besluit ik mijn plan aan te passen. De eerstkomende weken wil ik zo laag mogelijk wandelen, want in de lagere delen ligt geen sneeuw meer. In 32 uur reis ik per bus naar El Chaltén, het zuidelijkste punt van mijn tocht. Ik word getrakteerd op meer dan een week lang geweldig zomers weer met blauwe luchten en veel zon.

In Chaltén maak ik korte, veel belopen wandel/kampeertochten met geweldige uitzichten op de bekende pieken Fitz Roy en Cerro Torre.

Samen met de Duitse Philipp, die ik in de bus heb ontmoet, loop ik de Vuelta de Huemul, een etappe van de GPT. Dit is een tocht van eerste keren;

Het is ook een tocht van eerste keren, omdat ik mijzelf voor het eerst verwond. Door een 'tuime-claar', een ongelukkige struikelpartij, wijst mijn pink 90 graden de verkeerde kant op. De mevrouw van het medisch centrum stelt mij de volgende dag gerust; mijn pink is 'dislocated'. Er is niets ernstigs aan de hand. Oempfff!

Na Chaltén wacht een tocht naar het noorden. Ooit was dit een illustere grensoversteek van Argentinië naar Chili, inmiddels is de tour bekend bij een breder publiek en zijn de grensposten ingesteld op ons toeristen.

Hier trakteert Patagonië mij voor het eerst op 'Patagons' weer met veel regen, wolken en ijskoude wind.

Een wandeltocht door een zompig bos, zonder geweldige uitzichten, want ik loop in een wolk, brengt mij naar het gehucht Candelario Mancilla. Vernoemd naar de familie die zich ooit in deze barre uithoek heeft 'gesettled'.

Een paar keer per week vaart er een boot over het enorme groen/blauwe Lago O'Higgins. Omdat het te koud is om buiten te wachten meld ik mij bij de refugio/het woonhuis van de familie. Ik ben welkom bij de familielunch en vaar als enige klant met concullega/vriend van de familie, Marco, naar de overkant.

'Het seizoen begint volgende week, dan zit de boot vol. Eerst komen de Europeanen en Amerikanen, dan de Chilenen en aan het einde van de zomer de Aziaten', vertelt schipper Marco, terwijl we muy rápido over het meer stuiteren. 'Vandaag staat er veel wind!' De wind zorgt er ook voor dat ik eindelijk iets van de omgeving kan zien. Woeste, lege bergen, watervallen en besneeuwde toppen.

Ik rijd met Marco mee naar Villa Mascardi, acht kilometer verderop. Vanwaar ik de volgende dag de bus naar Cochrane neem. Omdat ik mijn plan heb omgedraaid ben ik te vroeg om de 'Ruta de Pioneros' veilig te lopen. Een ongemarkeerde en woeste route van minstens acht dagen: er ligt hier nog teveel sneeuw. Daarnaast werkt mijn satellietzender, Spot, hier slecht. De afgelopen dagen is er maar één keer een bericht met daarin mijn locatie doorgekomen, terwijl ik er tijdens het lopen iedere tien minuten één verstuur. Een alternatief kan ik op deze afgelegen plek niet regelen.

Met de bus reis ik naar Cochrane. Zo'n 200 kilometer verderop. De tocht over onverharde wegen, verschillende passen en inclusief ferry over een uitgestrekt meer duur acht uur. Vanuit Cochrane wandel ik verder naar het noorden, dit keer door verschillende natuurgebieden.

Eerst is er park Tamango, het zomerseizoen start pas over een paar weken en ik deel het park met twee andere wandelaars. Via een pas en de laatste resten sneeuw van het jaar bereik ik park Patagonia.

Park Patagonia is een project van The North Face-oprichters Tompkins. Dit is een Amerikaans ingericht park met campgrounds, een visitor center en picknick areas.

Via Valle de Avilés, een indrukwekkende vallei met veel, ijskoude rivierdoorsteken wandel ik NP Jeinimeni in.

De volgende vallei, Valle Hermoso, geeft uitzichten op gletsjers, grillige bergen en het betoverende groenblauw Lago Verde.

Hier zijn nog meer en nog koudere rivierdoorsteken; mijn schoenen en sokken verwissel ik een ontelbaar keer voor mijn barefoot-waterschoenen. Hoewel de rivieren hoog staan door het smeltwater is de wandeling prima te doen.

Nadat ik bij met de guarda parque heb gesproken over het vervolg van mij route kies ik niet voor een avontuurlijke doorsteek door extreem droog gebied inclusief gegarandeerde viento (wind), maar voor een wegwandeling met uitstap naar de Valle Lunar inclusief gegarandeerde viento.

Na een woeste nacht, waarin de wind mijn tarptent tot het uiterste heeft getest, volgt een indrukwekkende wandeling. Valle Lunar blijkt een traktatie te zijn; door weer en wind zijn de rotsen in bijzondere vormen uitgesleten.

In een grot, de Cuava de las Manos, zijn schilderingen te zien, gemaakt door de Tehuelche die hier meer dan 6.000 jaar geleden al leefden.

Vanuit het nabije Chile Chico vervolg ik mijn tocht. Eerst is er de ferry over het enorme Lago General Carrera/Lago Buenos Aires (Chile en Argentinë deken het meer). Het is een onvergetelijke ervaring van drie uur lang  klotsende golven en harde windvlagen. Vanuit Puerto Ibañez wandel ik over een best aardige 'verbindingsetappe' richting Cerro Castillo.

In het hostel in Villa Cerro Castillo ontmoet ik waar wandelaars en een medewerker informatie over de route geven: hoewel er hogerop nog sneeuw ligt is een tocht door het park mogelijk.

Cerro Castillo blijkt alwéér een aangename verrassing te zijn. Er zijn uitzichten op de grillige bergtoppen, gletsjers en een bevroren meer.

Na een winderige, besneeuwde en besneeuwde pas bedwongen te hebben daal ik af. Door het smeltwater is het dal in een moeras veranderd en de trail in een beek. Het weer is grotendeels zonnig, wat de vele koude doorsteken een stuk aangenamer maakt.

Na een laatste rivieroversteek, dit keer is er een brug, verlaat ik het park en lift ik naar provinciehoofdstad Coyhaique, waar ik het volgende deel van mijn tocht plan. Daarover in het volgende blog meer.