Greater Patagonian Trail deel 1: een avontuurlijke start

Het eerste, zuidelijke deel van haar tocht loopt tussen Pucón in Chili en El Chaltén in Argentinië, ter hoogte van de Patagonische ijsvelden. Het tweede, noordelijke, deel van haar wandeltocht loopt van Pucón richting Santiago de Chile. Afhankelijk van het weer, de al dan niet aanwezige wandelpaden en andere omstandigheden loopt ze de komende maanden zo'n 2.000 kilometer. Tijdens het wandelen blogt ze voor Op Pad over haar belevenissen op een smartphone.

Dit is de eerste update van haar wandeltocht.

Het is eind oktober en het begin van de lente als ik mijn tocht in Chili start. Hoewel buitensportliefhebber en bedenker van de Greater Patagonian Trail, Jan Düdeck, ontzettend veel informatie beschikbaar heeft gesteld op Wikiexplora  en ik veel, héél veel tijd in de voorbereiding van dit avontuur heb gestoken, kan ik mij vanuit Nederland moeilijk voorstellen hoe is om hier te wandelen.

Ik stel mij qua weer Scandinavië voor, wisselvallig, nat en fris. En als het om het regelen van zaken zoals vervoer, overnachtingen en de weg vinden gaat, Oost-Europa. Dus op goed geluk en met behulp van de mensen die ik onderweg tegenkom.

Oktober is hier laagseizoen. Wintersporters genieten van de laatste sneeuw van het jaar en voor de meeste wandelaars is, buiten korte dagwandelingen om, te fris.

Deze eerste etappes zijn veelal 'vraagteken'-etappes. Met wat geluk lukt het mij ze te lopen, met wat minder geluk niet en moet ik omkeren of omreizen per bus - als er een bus rijdt. Ik start mijn tocht in het gehucht Liquiñe met etappe #17, vanuit provinciestad Pucón ben ik daar in een paar uur met de bus naartoe gereisd. Patagonië trakteert mij direct op wisselvallig weer met regen, af en toe een zonnestraal en koude nachten.

De trail trakteert mij direct op een gesloten hek (gewoon overheen klimmen en aan eventueel aanwezige mensen toestemming vragen, is het advies) én aan het feit dat de GPT geen officiële wandelroute is.

Ik volg een doolhof aan modderige koeienpaden en bushwhack door onvergeeflijk bamboe en onder de sneeuw bezweken bomen. Vanaf 1.000 meter hoogte ligt er sneeuw; gelukkig heb ik sneeuwschoenen meegenomen.
Na het voorproefje van wandelen door dooisneeuw en bushwhacken door bamboe laat ik de volgende etappe voor wat het is. Dit is ook het advies van Jan: loop deze etappe alleen met een groep en neem een machete (kapmes) mee, want in dit deel ontbreekt is er een paar kilometer geen sprake van een pad, wél is er een doolhof van bamboe...
Er volgt een avontuurlijke omreis-actie per minibus. Waarbij ik kennis maak met veel vriendelijke, relaxte en behulpzame Chilenen die mij met mijn algunas preguntas castellano (paar woorden Spaans) en digitale kaarten op de telefoon geduldig in de juiste richting helpen.

Hierna volgt een etappe rondom Volcán Puyehue, die een paar jaar geleden nog is uitgebarsten, en regelmatig wat sulfur boert. Op de zonnige lentedag dat ik er ben, is het geweldig mooi in het lege bos. Helaas slaat het weer om en wandel ik te langzaam om mijn bestemming, een schuilhut, veilig bereiken. Ik maak een verstandige, maar minder leuke keuze en keer om.

Heb ik al geschreven dat er in de start van de tocht veel 'vraagteken'-etappes zijn? Om de dooisneeuw te omzeilen, neem ik de bus naar San Carlos de Bariloche in Argentinië, vanwaar ik verder wandel over lager gelegen, sneeuwvrije (wandel)paden. Hier volg ik de Huilla Andina, dit is een Argentijnse poging tot een lange afstandspad. Het is een poging, omdat het initiatief helaas alweer stil ligt.

De overgeslagen etappes kan ik eventueel later op de terugweg alsnog lopen - wie weet, zoals veel dingen hier in  Zuid-Amerika. Ik wandel door dalen met vergezichten op besneeuwde toppen en buiten een paar bewoners kom ik niemand tegen. Ook zijn er veel rivierdoorsteken met ijskoud en snelstromend water.

Na de tocht door het stille Nationaal Park Nahuel Huapi wandel ik door bewoond gebied; langs gehuchten met karakteristieke huizen en afgelegen puesto's. Bij een snelstromende en diepe rivier besluit ik om te keren; deze is te gevaarlijk om door te steken.

In het stadje El Bolsón neem ik een paar dagen vrij om het volgende deel van mijn tocht voor te bereiden. Daarover in het volgende blog meer.