Coast to coast fietsen door Amerika, de TransAmerica Trail

TransAmericaTrail

The TransAmerica Trail is de oudste, bekendste en met 6.807,9 km ook de langste fietsroute dwars door het midden van de Verenigde Staten. In 1976 voor het eerst verreden ter ere van de 200-jarige bestaan van dit land, de Indiaanse geschiedenis gemakshalve niet meegerekend. De route viert dit jaar haar 40-jarig bestaan en gaat door 10 staten en 3 tijdzones. Het kruist de bergruggen van de Appalachen in het oosten, de Ozarks in het midden en de Rocky Mountains in het westen. Maar ook de vlakke droge graanvlaktes in Kansas en komt door Yellowstone, het oudste Nationale Park en langs de spectaculaire kust van Oregon. Een tocht met vele gezichten, klimaten, hoogteverschillen en bijzondere mensen. Fascinerend.

Start in Washington

Ik startte in Washington DC. Had tevergeefs geprobeerd een afspraak te maken op het Witte Huis. Obama had om onbegrijpelijke redenen geen tijd voor deze solofietser uit Nederland. Nederland. Veel Amerikanen weten niet eens waar ze het moeten zoeken op de wereldkaart. En als ze er wel iets van weten zijn het, naast de clichés van tulpen en molens, de andere Hollands trots: de rosse buurt in Amsterdam en ons liberale drugsbeleid. Hoewel, in de staten Colorado, Oregon en Washington kan je inmiddels ook legaal wiet kopen. De verkiezingsstrijd tussen Hillary en Trump was overal voelbaar. De gekste verkiezing ooit, zoals de Amerikanen het noemden. Velen schaamden zich oprecht voor Trump, die grossierde in kwetsende oneliners.

Vanuit Washington fietste ik nog wat onwennig richting de route toe, die wat zuidelijker ligt. Al meteen de eerste avond zette ik mijn tentje noodgedwongen, bij gebrek aan camping, op een verlaten veldje naast het kerkhof van Bealeton. De vaste bewoners gaven ‘s nachts geen kik, zodat ik ’s morgens monter weer vertrok. De het route door Virginia leidde me door het beboste middelgebergte van de Appalachen, met vele korte, maar steile klimmen. Op een vroege morgen toen het flink plensde en ik weinig trek had om te vertrekken, vroeg ik in het dorpswinkeltje hoe lang de bui nog zou aanhouden. “Tot morgenmiddag”, merkte de winkelier droogjes op. Dat werd het regenpak aantrekken en starten. De route voerde over de, normaal gesproken, prachtige hooggelegen Blue Ridge parkway met geweldige uitzichten. Ik zag slechts mist en regen. Beneden in het groene dal klaarde het pas op.

Onderweg

Ik ontmoette gaandeweg verschillende andere fietsers. Een georganiseerde groep, waarvan hun spullen in een busje werd vervoerd. Maar ook echte fietsers, die net als ik volbepakt naar west of oost reden. De Europeanen hadden een lange vakantie, pensionado’s hadden alle tijd, maar de meeste Amerikanen hadden hun banen hiervoor opgezegd. Als je slechts twee weken per jaar vakantie hebt, moet je wel heel snel fietsen. Dat lukte de deelnemers van de TransAm race bijna. Deze solorace, zonder hulptroepen waarvan de winnaar dit jaar er slechts 19 dagen overdeed om de volledige TransAm te volbrengen! Ik kwam ze tegen en sommigen leken bijna van de fiets af te vallen van de uitputting.

De ontmoetingen met de andere fietsers maakte de tocht ook bijzonder. Je deelt de ervaringen en wanneer het klikt fiets je een aantal dagen met elkaar op. Of zie je elkaar weer bij een volgende camping. Ik fietste een tijdje met een Amerikaanse triatleet uit Seatle en met Jan Hendrik, een Nederlandse fietser die onderweg was naar Canada en pas naar Holland vloog als zijn geld op was. Dat kon wel even duren, want zoveel geld gaf ik niet uit. De overnachtingen zijn op campings, brandweergarages, stadsparken, kerken en bij adressen van Warm Showers. Je overnacht gratis bij een Warm Showers-adressen, gewoon bij mensen thuis die fietsers een bed en een douche aanbieden. Wanneer je zelf kookt en niet te veel verblijft junkfood-paleizen kan je het lang volhouden.

Na de Appalachen kom je door een vriendelijk landbouwgebied met ‘rolling hills' en bosgebieden. In met name Kentucky moet je alert zijn op agressieve honden, die de eigenaren los laten lopen en het gemunt hebben op sappige fietserskuiten.

Ozarks gebergte

Na de Mississippi fiets je door het fraaie Ozarks gebergte, met weer korte klimmen door een prachtig en rustig bosgebied. Hoe verder naar het westen hoe minder regen en hoe warmer, zeg maar heter, het wordt. De Ozarks gaan langzaam over in het vlakke land van de Great Plains, waar vroeger de bizons werden opgejaagd door de indianen. Nu groeit er veel graan, maïs en gras. De erg droge stukken zijn prairie gebleven, waar wat vee graast. Die kijken verbaasd naar je en lijken te zeggen: “Doe normaal, pak gewoon de auto!” In het vlakke en lege Kansas reed ik plots in een hittegolf, met temperaturen van boven de 100 graden, Fahrenheit wel te verstaan (+ 40 ºC). Met een tegenwind die aanvoelt als een föhn.

Veel fietsers verfoeien dit gedeelte. Ik vind de leegte en enorme uitgestrektheid een bijzondere ervaring. Aan de horizon verschijnt de graansilo van Haswell, maar voordat ik het torenhoge gevaarte passeer ben ik 15 km verder! Het kleine, stoffige Haswell staat synoniem voor dit gebied. Verlaten, slecht onderhouden huizen en wegen, het lege station, de wind en een groen stadsparkje. Ik maak samen met Jan Hendrik van een tuinslang en een kraantje een geïmproviseerde douche.

In Olney Springs, ontmoette ik John, de positieve vlot babbelende Afro-Amerikaan in zijn rolstoel. Hij lachte breeduit toen ik zijn winkeltje, die als ontmoetingsplek van het dorpje fungeerde, bezocht. Door een zwaar auto ongeluk had hij een grote hoofdwond onder zijn petje en en was hij verlamd geraakt. Hij belandde uiteindelijk in Colorado vanwege de legale medi-wiet, die hij gebruikte tegen de hevige pijn.

Rocky Mountains

Na Pueblo fietste ik gestaag de Rockies in. Daarvoor had ik, wegens een luxe tijdsoverschot een auto gehuurd. Zoon Freek landde pas een week later in Denver en samen zouden wij de rest van de tocht fietsen. In het mitsubishi’tje met achterin mijn bijna platgevouwen fiets bezocht ik het Arches park bij Moab en het bijzondere Monument Valley.

De bergen van de Rockies met besneeuwde toppen zijn prachtig en groots. De bossen, stuwmeren, hoogvlaktes, eindeloze wegen en prachtige uitzichten. In het skiplaatsje Silverthorne ontmoette ik Freek. Ik schepte op dat ik de Hoosierpass van 3.518 m1 had bedwongen. Freek lachte. Hij was net over de nog hogere Lovelandpass (3.655 m1) gekomen. Na de bergen reden we door winderig Wyoming. Een hoogvlakte met veel prairie. We deden een soort kat en muis spel met de regenbuien die om ons heen hingen. Hele stukken waren volgens volgens Freek ‘moker saai’ terwijl ik genoot van de enorme uitgestrektheid en leegte. Generatiekloof?

Mooiste rit?

Een van de mooiste ritten was die naar de Grand Tetons. Het imposante bergrug doemt plots op na de hoge Ochoco Pass. Voor de ingang van het Yellowstone park reden we fluitend langs een paar kilometer stilstaand autoblik. Het voorbijrazend verkeer in het park vergalde een deel van de schoonheid van dit park. Bovendien regende het zo af en toe flink. De beroemde spuitende geiser The Old Faithfull was de attractie van het park. Het trok honderden mensen die met klikkende camera’s en “oh’s en ah’s” nauwlettend de borrelende geiser volgden, die om de 1,5 uur flink stoom afblies.

De staten Montana en Idaho zijn eveneens leeg en uitgestrekt. Prachtige klimmen en heerlijke afdalingen door een spectaculair groots landschap. Wat een genot om hier te fietsen.

In Missoula werden fietsers enthousiast ontvangen op het kantoor van de ACA. De organisatie die onder andere deze fietsroute uitgeeft. Er werd een Polaroid gemaakt voor de “Wall of Fame” en we mochten een ijsje pakken. Zou ik in Nederland toch niet zo snel doen. Het hoofdkantoor van de ANWB binnenlopen en ijs uit de vriezer halen. Het was extra feestelijk en druk, omdat ze precies vandaag het 40 jarig bestaan van deze route en mijn verjaardag vierde. Lezingen, een diner en de opening van een fietspad met honderden fietsers.

We reden na het feestgedruis over de fraaie Lolopass en fietste kilometers lang door een schitterde kloof met links een bruisende rivier omringt door steile bergwanden en veel dennenbos. Wat een prachtige rit.

We zijn er bijna!

Na de Rockies kwamen we door drogere en hetere gebieden en overnachtten bij toeval bij ex-prof wielrenster Inga Thompson, die de bolletjestrui in de Tour de Femme in de jaren 80 droeg.

De laatste week reden we door een sterk wisselend landschap. Van het woestijnachtige klimaat bij voor Sisters klommen we over de hoge Mc Kenziepass met enorme lavavelden. In de vliegende afdaling reden we door een dicht woud met enorme bomen. Daarna volgde de vlakke ‘Flevo’ polder. We gingen in Salem op de koffie bij een nicht die ik 33 jaar geleden nog had gezien. Roken de zilte oceaanlucht van verre en bovenop een duin keken we uit op de machtige Pacific. Na een paar dagen langs deze schitterende kust reden we het eindpunt Astoria binnen. Geen uitzinnige menigte, lauwerkransen of champagne. We hadden er nog geen genoeg van en fietsten door naar het relaxte stad Portland. Met een weeïg gevoel stapten we in het vliegtuig terug.

Kijk uit! Wie aan deze fietstocht begint raakt verslingerd aan dit immense continent. En tegen meneer Trump zeg ik: America is Great!

Willem hield over zijn TransAm avontuur ook een eigen blog bij. Wil je de uitgebreide versie van fietsbelevenissen lezen, dan raden we je aan om hier een kijkje te nemen.

Update maart 2017:

Willem Poortvliet heeft intussen een boek 'Leven uit een fietstas - en het nog leuk vinden ook' uitgebracht over deze fietsreis. Willem: 'Het 196 pagina’s dikke boekwerk is een verzameling van de blogs die ik tijdens mijn geweldige fietsreis heb geschreven, aangevuld met extra verhalen, veel foto’s en feiten. Maar ook praktische informatie over de Trans America Bike Trail, het verblijf en een heuse paklijst. Toen ik zelf de reis wilde gaan maken zocht ik ook overal informatie en las boeken hierover. Misschien vinden jullie het ook interessant om te vermelden.'

Willem biedt het boek aan op zijn website.