Van ferry naar ferry op de fiets door Lincolnshire en East-Anglia

Het artikel hieronder is gebaseerd op de achtdaagse reis 'Fietsvakantie van ferry naar ferry in Lincolnshire & East Anglia' van SNP Natuurreizen. Wil je deze reis zelf maken, of ben je benieuwd naar alle ins en outs? Klik dan hier voor meer informatie op de website van SNP. 

“Hardest climb so far!” 

Wanneer ik de oprijbrug naar de ferry van Rotterdam naar Hull – een loeisteile puist van zo’n 80 meter – met mijn bepakte en bezakte fiets beklim, hoor ik een Engels stel ginnegappen over dit onverwachte eindpunt van hun fietstocht door Noord- en Zuid-Holland. “A climb at last!”

Hun trip zit er bijna op, die van mij staat op het punt van beginnen. Eenmaal ‘boven’ parkeer ik mijn fiets op een apart gedeelte van het autodek, ontkoppel de bagage en zoek ik mijn hut voor de nacht op. Het stel, Boyd en Isla, doet hetzelfde en knoopt een praatje aan: waar ik heenga, wat mijn plannen zijn en waarom ik alleen fiets. 

Ik vertel ze dat ik in een week van Hull naar Harwich ga fietsen, zal slapen in typisch Engelse guesthouses en bed & breakfasts en dat ik dat doe om dat ik fietsgek ben, een zekere voorliefde voor hun land koester én omdat ik wel eens iets anders wil dan alleen maar vlak rijden. Een waarschuwing volgt: waarom zou ik? Onze - de Nederlandse dus - wegen zijn perfect, vertellen ze me, de fietsinfrastructuur is fenomenaal en de automobilisten in hun land, die geven niks om zo’n eenzame fietser. Kortom: “Be careful!”

Ik neem het advies ter harte, geniet even van het vrijgezellentafereel dat zich voor mijn neus voltrekt en zoek dan mijn kajuit op voor de nacht en probeer wat uurtjes te slapen alvorens we in alle vroegte aan de andere kant van de Noordzee afmeren en ik kan starten met mijn zevendaagse ontdekkingstocht van SNP Natuurreizen door Lincolnshire en East Anglia.

Dag 1: “Stay on your bike and cross that bloody thing!”

• Van Hull naar Market Rasen, 72 kilometer

De bende van tien is deze ochtend opvallend stil en bleek als Boyd en Isla me van de boot leiden, het havengebied van Hull in. “Didn’t I tell you?”, gniffelt Boyd, wanneer we binnen 50 meter op Engels grondgebied bijna collectief tegen het asfalt smakken door een flinke scheur in het wegdek. We wisselen nog wat beleefdheden uit en nemen na de douanecheck definitief afscheid. Zij terug naar hun huis ten noorden van de stad, ik op een solo-missie zuidwaarts, gewapend met mijn fiets en de SNP Reis App. 

Het verlaten van Hull blijkt nog geen sinecure. De stad is nog in diepe slaap op deze vroege zaterdagochtend als ik langs estuarium The Humber fiets en al gauw merk dat de fietsinfrastructuur hier inderdaad anders is dan ik thuis. Het smalle pad dat ik insla is nog glibberig van de regenval de nacht ervoor en ik weet een paar keer ternauwernood aan een modderbad te ontsnappen.

Dan verschijnt in de verte een fietser, die ook zichtbaar moeite moet doen om het gevecht met de zwaartekracht niet te verliezen. Ik vraag hem hoe lang het pad nog zo doorgaat. Ik vang een en ander op, maar ben door zijn zware Yorkshire-dialect toch vooral lost in translation. Waar het op neerkomt: recht blijven, rechtdoor rijden, recht zo die gaat en recht die brug over. “Stay on your bike and cross that bloody thing!”,  luidt de boodschap. Hij wijst naar de enorme Humber Bridge, die met zijn ruim 2 kilometer het estuarium tussen  de county’s Yorkshire en Lincolnshire overspant en tot de jaren ’80 wereldwijd de langste in zijn soort was. 

Na wat zigzaggen door de buitenwijken van Hull concludeer ik dat deze stad haar charme niet snel prijsgeeft. Mijn gemoed klaart dan ook op als ik de brug oversteek en het beeld van beton, grauw en grijs zie veranderen naar groen, landelijk en glooiend. Voor ik het weet bestaat het decor uit knalgele velden vol koolzaadbloemen, struikgewas waar brem en gaspeldoorn domineren en snuif ik die o zo verrukkelijke geur van de lente op. Wegen worden hier omzoomd door hagen van frisgroene, jonge bladeren, vogels vliegen voor me uit, eekhoorns schieten brutaal voor me de weg over en af en toe rijd ik zo’n heerlijk, typisch Engels dorpje binnen. 

Moe maar voldaan zet ik na zo’n 5 uur op de fiets een punt achter mijn dagtocht, als ik aankom in sleepy Market Rasen, vooral bekend van de paardenraces die hier meerdere keren per jaar worden gehouden. Na een falafelburger in het kleine maar fijne Advocate Arms Hotel, mijn slaapplek voor de nacht, vallen mijn ogen dicht en zoek ik voldaan mijn bed op.  

Dag 2: You make a grown man cry

• Van Market Rasen naar Lincoln, 34 kilometer

De zon schijnt en het is bijna 20 graden als ik op mijn fiets stap voor etappe 2. Waar ik me vooraf druk maakte over waterdichte kleding, warme jasjes en dagen in de stromende regen, zijn de weergoden me opnieuw gunstig gezind. En eerlijk is eerlijk: na de lange dag van gister ben ik stiekem ook wel blij dat ik vandaag maar 34 kilometer hoef te fietsen. Zodat ik voldoende tijd heb voor een bezoek aan de prachtige stad Lincoln, rond het jaar 50 n.Chr. door de Romeinen werd gesticht als Lindum Colonia. Tegenwoordig staat de stad vooral bekend om de imposante Lincoln Cathedral en het middeleeuwse Lincoln Castle, waar een van de vier overgebleven originele exemplaren van de Magna Carta (1215) wordt bewaard—het document dat de basis vormde voor moderne democratische principes.

Als ik aankom, rijd ik bijna een groep hardlopers omver die bezig zijn aan de ‘10K’ van Lincoln, een jaarlijks hardloopevenement waarop van heinde en verre mensen zijn afgekomen. De stad barst uit zijn voegen, wegen zijn afgezet en het duurt even voor ik mijn weg naar mijn hotel heb gevonden. Daar lunch ik met linguine & veggies, waarna ik mijn fietskloffie verruil voor een wandeloutfit en Lincoln van noord tot zuid uitkam. 

Mijn leven is voor heel even af als ik door een verlaten, steil achterafstraatje loop en ergens uit een tuin bij een bar Start Me Up van The Rolling Stones klinkt. De klanken en de atmosfeer zuigen me als een weerloos slachtoffer het terras op. De vriendelijke lentezon, het ijskoude biertje, de fijne muziek, het Engelse gekeuvel om me heen, het uitzicht op de magnifieke kathedraal – beter wordt het niet.

You make a grown man cry
Ride like the wind at double speed
I'll take you places that you've never, never seen

Dat dus.

Dag 3: Dog’s weather

• Van Lincoln naar Boston, 70 kilometer

Als ik ’s ochtends mijn gordijnen langzaam openschuif, zie ik een lucht zó grijs dat ik me afvraag of ik vannacht kleurenblind ben geworden. De regen slaat genadeloos tegen de ruiten en de wind lijkt niet van zins opnieuw een snipperdag te nemen. Ik keer m’n tassen om en trek alle kleding aan die ook maar enigszins waterdicht is.  

Bij het uitchecken vertelt monteur Mark – handig: zijn naam staat in koeienletters op z’n trui – dat het vandaag cats and dogs regent en dat hij wel uitkijkt om ook maar één voet buiten de deur te zetten als het niet hoeft. Dog’s weather, in het Nederlands, zo probeer ik duidelijk te maken. Een grapje van mij in de vroege ochtend, dat in Marks gezicht doodslaat als schuim op een Engelse pint. “Well, it’s definitely not for me. But good luck out there”, redt hij de conversatie. Voor we echt in een Babylonische spraakverwarring terechtkomen, besluit ik met stille trom te vertrekken als hij even is afgeleid door de eigenaresse van het hotel.

Ik verlaat Lincoln via de beruchte Steep Hill, een naam die weinig aan de verbeelding overlaat. Zodra ik de rem loslaat, vlieg ik naar beneden. De weg is kletsnat, mijn fietsbril beslaat en mijn zicht is matig op z’n best. Het Britse verkeer is al niet ingesteld op fietsers, laat staan op eentje die met een rotvaart langs komt suizen. Ik besluit de remmen te gebruiken waarvoor ze bedoeld zijn en het credo 'remmen is angst' - ooit geleerd tijdens een clinic mountainbiken - voor even los te laten. 

Mijn geluk is dat de regen vandaag besluiteloos blijkt. Wel, niet. Aan, uit. Waaien blijft het wél de hele dag. Maar ik heb de wind in de rug, waardoor ik in sneltreinvaart de resterende 60 kilometer afleg. 

Ik fiets door een landschap dat sterk aan thuis doet denken: kanaaltjes, wuivend riet en groene weilanden zover het oog reikt, afgewisseld met de masten van zeilboten die boven het wateroppervlak uitsteken. De regen en wind spelen hun bekende spel van komen en gaan. In Woodhall Spa, met zijn prachtige Victoriaanse hotels en statige landhuizen, word ik weggeblazen door een kortstondige storm. Ik besluit de lunch naar binnen te verplaatsen, in het adembenemende Petwood Hotel—ooit de officiersmess van de beroemde Dambusters, dat zo uit een film lijkt te zijn geknipt en hier voor de gelegenheid neergezet.

Via het markante Tattershall Castle, een aantal eeuwenoude kerkjes en met de wind nog steeds als beste kameraad, leg ik het laatste stuk richting Boston af zonder zelf te hoeven trappen. Daar lees ik dat Nederland, maar ook Engeland vandaag is getroffen door een lentestorm en dat om die reden op Schiphol tal van vluchten zijn geannuleerd. 

Dag 4: Deventer...?

• Van Boston naar King’s Lynn, 89.7 kilometer

De wekkerradio springt aan. Ik heb het alarm gezet omdat ik gister de slaap niet kon vatten en een lange dag voor de boeg heb. Vanuit het radiootje naast mijn bed drukt Bob Marley me op het hart dat ik me vandaag nergens zorgen over hoef te maken. Als ik naar buiten kijk en zie hoe de wind nog steeds huishoudt, betwijfel ik dat, maar ik stap vol goede moed uit bed, nuttig een licht maar smaakvol ontbijt in de ruime ontbijtzaal en begin aan de tocht van bijna 90 kilometer. 

En dacht ik gisteren in een oer-Hollands decor terecht te zijn gekomen, de route van vandaag doet er nog een schepje bovenop. Ik fiets door het South Holland District, waar tulpenvelden de horizon sieren - een herinnering aan de historische band met Nederland. Mijn route voert me over lange, ingedijkte wegen waar de wind vrij spel heeft, tussen eindeloze velden met gewassen. Langs de kant wuift gewone berenklauw, afgewisseld met paars knoopkruid en passeer ik boerderijen die zo uit de Nederlandse polder lijken te zijn weggerukt.

De wegen leiden me naar The Wash, een grote zee-inham waar steltlopers en andere water- en weidevogels neerstrijken. Vooral in het vroege voorjaar, als ze de voedselrijke slikken en kwelders aandoen om bij te tanken voor hun reis naar noord of zuid. Delen van het gebied blijken ook militair oefenterrein voor de Britse luchtmacht en NAVO, al kom ik daar pas achter als ik al op de dijk langs het estuarium fiets.

Voor de zekerheid doe ik navraag bij een toevallige passant. Proefbombardementen, vertelt de man. Hij stelt me gerust: als ik gewoon op dit pad blijf, zal me niks overkomen. Om daar subtiel aan toe te voegen: “But don’t go there or you might end up with a bomb on your head.” Hij wijst naar een gebied een stukje verderop. “But you’ll be just fine.” Bovendien, die bombings vinden maar een paar keer per jaar plaats en dan wordt het gebied tijdelijk afgesloten. 

Ik eindig de dag in King’s Lynn, een klein maar karaktervol stadje aan de River Great Ouse. Terwijl ik over het fietspad het centrum nader, knipper ik even met mijn ogen. Wat!? De IJssel? Deventer? Ik nader de stad vanuit zuidwestelijke richting en ben even in verwarring. King's Lynn lijkt wel een kopie van de Nederlandse Hanzestad.

Geen vreemde gedachte, leer ik als ik in het centrum van het stadje her en der wordt gewezen op het roemruchte verleden. King’s Lynn was ooit een bloeiend handelscentrum en een van de belangrijkste Engelse Hanzehavens. De stad onderhield nauwe handelscontacten met de Lage Landen, Vlaanderen en Noord-Duitsland en groeide uit tot een van de welvarendste handelssteden van Engeland.

Die maritieme geschiedenis is nog steeds zichtbaar. De oude koopmanshuizen en pakhuizen langs de kade vertellen het verhaal van een stad die ooit draaide op zeehandel, en het Custom House, een prachtig 17e-eeuws gebouw aan de rivier, herinnert aan een tijd waarin King’s Lynn een cruciale rol speelde in de Engelse economie.

Een onverwachte historische connectie met Nederland, zomaar op een doordeweekse fietsdag.

Dag 5: A glorious day

• Van King's Lynn naar Ely, 51 kilometer

De storm is definitief gaan liggen en vlak voor vertrek maak ik een praatje met een paar medefietsers, die met een klein groepje rondtrekken in de regio. Ik leen hun fietspomp, terwijl de jongste van het stel de loftrompet steekt over Nederland. Ook hij begint zonder aansporing over de Nederlandse fietsinfrastructuur. Dit keer regent het superlatieven, en vol goede moed stap ik op als hij me nog naroept: “It’s a gloriously sunny day out there! Enjoy it while it lasts!”

Die woorden neem ik ter harte. De weg slingert zich langs en over een verkeersluwe dijk, de wind duwt in mijn rug en de zon schijnt volop. Beter wordt het niet. Ik passeer af en toe een woonboot langs de kant, aan de overkant van de rivier een paar schapen die loom grazen.

Niet veel later stuit ik op St James Church, een Normandisch kerkje uit de 14e eeuw, verscholen in een bosschage aan een afgelegen zandweg in het gehuchtje Runcton Holme. Het is er stil, op het felle gezang van een paar winterkoninkjes na, die uit volle borst de lente vieren. Even voelt het alsof ik in een tijdmachine ben gestapt, ergens naar een periode zonder razend verkeer, toeters en bellen, mobiele telefonie, internet en mailtjes die nog gelezen moeten worden. Een gevoel van gelukzaligheid overvalt me.

De kathedraal van Ely- The Ship of the Fens - doet er nog een schepje bovenop. Zo genoemd vanwege de toren die hoog boven het vlakke moeraslandschap uitsteekt, en vaak gebruikt als filmdecor (o.a. The King’s Speech, The Crown), soms als stand-in voor Westminster Abbey. Niet zonder reden, zo wordt me snel duidelijk.

Met name de Octagon Tower maakt indruk. De achthoekige koepel verving in de 14e eeuw de oorspronkelijke vieringtoren, die instortte. Minutenlang staar ik omhoog, bewonderend hoe de houten constructie zich perfect in de ruimte voegt. De symmetrie, de verfijnde schilderingen en vooral het spel van licht - het is onaards mooi en ik blijf maar naar boven turen, tot ik uit angst voor een stijve nek op de rest van mijn tocht besluit dat het welletjes is. 

En dan moet het échte hoogtepunt van de dag nog komen. ’s Avonds schuif ik in de Minster Tavern aan voor een ouderwets potje voetbal. Ster van de avond is niet Kevin de Bruyne met een magistrale goal - die eer valt te beurt aan de man naast me, die in een half uur drie halve liters pale ale wegwerkt alsof hij de verloren schat van Zwartbaard op de bodem van zijn glas verwacht te vinden. Wanneer hij na zijn heldhaftige expeditie opstaat, lijkt de zwaartekracht hem plotseling te verrassen. Met een welgemikte boer als slotakkoord waggelt hij richting de uitgang en duikt bijna headfirst op de stoeptegels.

A glorious day, indeed.

Dag 6: Paarden, stieren en stalen dieren

• Van Ely naar Bury St. Edmunds, 61.6 kilometer

De kathedraal waakt nog even over me als ik Ely via het prachtige Cherry Hill Park verlaat. Dan verdwijnt de stad achter me, en lijkt de wereld steeds stiller te worden. Er is geen mens te zien, alleen een fazant die met tegenzin een paar passen opzij zet en een hert dat voor me uit springt, alsof het me even uitdaagt om zijn tempo bij te houden. Dit is Kingfisher’s Bridge Nature Reserve, een opwarmertje voor de 'echte' vennen die hierna komen.

Even verderop, in de uitgestrekte Wicken Fens, stuit ik op een kudde Konikpaarden. Ze storen zich nergens aan, behalve aan mijn bagage. Voor ik er erg in heb, zet een van de dames haar tanden in mijn fietstas. "Aard van het beestje," grinnikt een verzorger die toevallig passeert. En dan: stieren! Ik slik even, loop een stukje achteruit, maak tempo op de fiets en race met een rotvaart door het gedeelte waar de bonkige runderen met hun ferm gestaalde spieren staan te grazen. Iets wat ze ook gewoon blijven doen, terwijl ze met vanuit hun ooghoeken meewarig aankijken. Ik kan het woord ‘idiot’ bijna van hun gezichten afscheppen. 

Niet veel later klim ik de heuvel op richting Newmarket, waar twee mannen me met een uitbundig "Morning!" begroeten, alsof ze iedere voorbijganger persoonlijk welkom heten. In Newmarket draait alles om paarden, van de renbanen en de stoeterijen tot het National Horse Racing Museum. De geur van vers hooi en paardenzweet hangt nog in de lucht als ik langs een immense renbaan het dorpje op mijn eigen stalen ros langzaam achter me laat.

Vanaf hier verandert het landschap. Weg van de paarden, de hectiek, de menselijke interactie. Het wordt glooiender, bossen en landerijen wisselen elkaar af. Ik fiets over holle wegen, steile klimmetjes en geniet van de vergezichten. Het is hier net Zuid-Limburg, maar dan zonder de hordes dagjesmensen die om je heen cirkelen en in je wiel zitten. Het enige geluid is dat van mijn banden die over het asfalt glijden.

Langzaam rol ik Bury St Edmunds binnen. Oude ruïnes verscholen in een park, opnieuw een imposante kathedraal, een winkelstraat waar de geur van versgebakken scones me tegemoet komt. Bij aankomst bij het charmante Chantry Hotel, gelegen aan een typische straat in een typisch Engelse woonwijk, drukt de eigenaar me op het hart het even rustig aan te doen na weer een lange dag op het zadel.  “You leave that bike and go take it easy, I will lock it away safely for you.” Dat laat ik me geen twee keer zeggen.

Ik zak gewillig in een stoel, neem een hap van een geplette banaan uit mijn fietstas en laat voel de vermoeidheid van de dag in mijn benen trekken. Buiten zakt de zon langzaam achter de oude stadsmuren. 

Dag 7: Note to self: géén Full English!

• Van Bury St. Edmunds naar Harwich, 87 kilometer

"Are you sure?" De eigenaar van het hotel kijkt me vertwijfeld aan wanneer ik kies voor de specialiteit van het huis (en alle andere huizen in Engeland): het Full English Breakfast. Gisteravond vertelde ik hem over mijn route van vandaag, de laatste van de trip: een pittige 80 kilometer door het glooiende landschap van Suffolk en Essex. De hartelijke man is zelf ook een fanatiek fietser en zijn bezorgde blik zegt genoeg. Ja ja, denk ik, het zal toch wel meevallen?

Niet dus. Waar het uitrijden van Ely gisteren nog een cadeautje was, schakel ik hier direct terug naar mijn lichtste (klim)verzetje. Mijn maag, nog zwaar van worst en bonen, protesteert hevig. Binnen de kortste keren lijkt het ontbijt zich weer een weg omhoog te willen vechten. Ternauwernood houd ik de inhoud binnen, maar ik heb mijn lesje geleerd. Note to self: géén full English meer vóór een zware rit.

M’n benen voelen naar omstandigheden goed, maar de energie is ver te zoeken. De lucht is grauw, een miezerige regen prikt in m’n gezicht. Het kost me moeite om een lekker ritme te vinden, maar als de spieren warm zijn en de zon zich een weg door het wolkendek vecht, keert de schwung terug en waan ik weer de Tadej Pogacar onder de tourfietsers.

Ik rijd door stille holle wegen, langs magnifieke oude landhuizen verscholen achter heggen, schapen die vredig grazen op glooiende hellingen. Tussen de takken en kleurrijke bermbegroeiing door vang ik steeds een glimp op van knalgele bloemenvelden en karakteristieke Tudor-huizen. Iedereen die reist, maakt zich vooraf een voorstelling van hoe het zal zijn. En nu, op dit moment, rijd ik precies door het Engeland zoals ik het voor ogen had toen ik een week geleden op de boot stapte.

Ik stop in Lavenham, met zijn het eeuwenoude Market Place, de Guildhall, het Crooked House en het De Vere House (bekend als Godric’s Hollow uit de laatste Harry Potter-films). Het is alsof ik een schilderij ben binnengereden. Ik maak foto’s van gevels met scheve ramen en afbladderende kozijnen en vraag me af: woont hier eigenlijk nog iemand? Die vraag beantwoordt zichzelf als ik achter een dichtgetimmerd raam nog net een zwak lampje zie branden.

De heuvels blijven komen en sommige klimmetjes zijn zó steil, dat ik het gevoel heb dat ik ieder moment met bagage en al achterover ga slaan en terugglijd naar waar ik vandaan kom. Wonderbaarlijk genoeg blijf ik rechtop. Langzaam laat ik de pittige maar fraaie heuvels achter me en koers richting het Stour-estuarium, waar de River Stour en de Noordzee elkaar omhelzen. De zilte lucht prikkelt mijn neus, het eerste teken dat de kust niet ver meer is.

Maar ik ben er nog niet. De wind duwt me terug, mijn benen protesteren weer. Harwich lijkt verder dan ooit, tot ik ineens voor het statige, o zo fijne Pier Hotel sta. Mijn eindbestemming van deze reis. Ik check in, zet mijn fiets weg en laat me op bed vallen. De lange dag gonst nog na in mijn hoofd, de moeheid zakt als een warme deken over me heen.

Morgen de overtocht, terug naar Nederland. Maar nu eerst: de heerlijke leegte, met alleen de herinnering aan een week dwalen door het onverwacht stille en afwisselende oosten van Engeland.