Trektocht in Nepal

Je kunt nog zulke doorgewinterde klimkuiten hebben of nog zoveel trainingskilometers hebben afgeturfd in eigen land; in het Nepalese hooggebergte is wandelen simpelweg een uitdaging op zich. “Lopen is er gewoon veel zwaarder dan dat je gewend bent”, herinnert Karien Durville zich. “Door de ijle lucht word je kortademig. Zeker wanneer er een bergpas moet worden overgestoken, ben je echt aan het sporten. Je gaat misschien in wandelgang, maar je hele lichaam is aan het werk alsof je aan het hardlopen bent. Gelukkig bieden wandelstokken een heel fijne houvast. En sommige groepsgenoten slikten pillen die door de GGD voor dit soort hoogtes worden aangeraden.”

Ze wil maar zeggen: wie met een belabberde conditie of de gedachtes aan een gemoedelijke kuiervakantie richting Nepal reist, mag zich nog eens achter de oren krabben. Wie beseft waar hij aan begint - en niet vies is van een gezond beetje afzien - beleeft in de kleurrijke bergrepubliek echter een reis om van te watertanden. “Het mag bij tijd en wijlen dan flink zweten zijn, maar na het doorbijten wacht telkens weer een fenomenaal uitzicht als beloning.”

Gedenkplaatsen

Vanuit het vliegtuig richting Lukla krijg je al een voorproefje. Een karrevracht aan majestueuze broodmespieken kietelt het wolkendek boven de Himalaya. Kala Patar. Ama Dablan. Cho La. Onbekende namen die al na een paar dagen wandelen zullen klinken als vertrouwde vrienden. “Omdat de gids ze telkens weer aanwijst, begin je ook echt de vormen van de verschillende bergen te herkennen aan de horizon”, weet Karien.

Een berg die natuurlijk geen introductie nodig heeft is ’s werelds hoogste pronkpiek. Al tijdens de tweede dag van een 17-daagse trektocht, kun je vanuit Namche Bazar - het kloppende hart van het Sagarmatha Nationaal Park - Mount Everest zien liggen. De naam Sagarmatha herinnert in het oude Sanskriet aan de legende dat de goden ooit de oceaan van melk karnden, waarbij de bergtop werd gebruikt als karnstok. Het is een ontzagwekkend bakbeest. Zelfs als je de berg al 7.384 keer in klimdocumentaires en op krantenpagina’s hebt zien staan, word je er stil van. Geen reis brengt je bovendien zo dicht bij de iconische berg, zonder hem zelf te hoeven bedwingen. Op de zevende wandeldag van de  trektocht breng je immers een bezoek aan het Everest Basecamp, de uitvalsbasis voor alle beklimmingen. “Met name in het voorjaar kun je er van dichtbij allerlei bedrijvigheid zien”, weet Karien. “De sherpa’s die mensen aan het voorbereiden zijn voor de klim. De tenten, klimspullen en proviand dat allemaal mee omhoog zal worden gesjouwd. De gedenkplaatsen voor de gesneuvelde klimmers. Heel indrukwekkend allemaal.”

Het letterlijke en voor veel reizigers ook figuurlijke hoogtepunt van de trektocht ligt dan al achter de rug: de 5600 meter hoge Kala Patar, oftewel ‘Zwarte Berg’. Vanuit Gorakhshep is een kleine vier uur nodig om de laatste 410 meter naar de top (en terug) af te leggen. “Het is een pittige tocht”, herinnert Karien zich. “Maar boven heb je werkelijk een fenomenaal uitzicht op de Everest en omliggende pieken. Omdat de klim aan het eind van de middag staat gepland, zie je schitterend de zon achter die bergen verdwijnen. Het kan bovenop wel aardig waaien, dus je wil er ook weer niet te lang blijven. Maar ook de afdaling is de moeite meer dan waard. Ik herinner me nog heel goed hoe we met onze hoofdlampjes door de schemering naar beneden gingen. Uiteraard ongelofelijk blij - en trots - door dat uitzicht dat nog vers in onze gedachten zat.”

Gletsjerwanden

Wie verwacht dat de kaalgeblazen kartelbergen een indrukwekkend, doch ietwat eentonig landschap smeden, zal tijdens deze wandelklassieker bovendien positief verrast worden door de veelzijdigheid van Nepal. “De reis is heel mooi opgebouwd”, legt Karien uit. “De eerste dagen beginnen in een groene, vrij bosrijke omgeving, waarbij je af en toe nog op een klooster stuit of bewoners aan het werk kan zien in de velden. En terwijl je klimt, zie je het landschap vervolgens gewoon voor je ogen veranderen. Natuurlijk wordt het steeds desolater en kaler - zeker boven de boomgrens - maar ik vond het nog steeds een verrassend afwisselend decor. De kleuren van de meertjes variëren van mosgroen tot tandpastablauw. Ook de gletsjerwanden lijken voortdurend van tint te veranderen. En op al die verschillende vormen van de bergen raak je natuurlijk helemaal niet uitgekeken.”

Waar je rond het Everest Basecamp nog geregeld andere reizigers zult tegenkomen, voel je je wat  verder tijdens de trektocht bovendien eerder alleen op de wereld. Eenmaal over de 5300 meter hoge Cho La wacht de Gokyo vallei: een screensaverwaardig landschap waar je een sneeuwvlok kunt horen vallen en het gletsjerijs de bergen in zijn greep houdt. “We zijn ook zelf een van de gletsjers opgegaan”, vertelt Karien. “Met snowspikes onder de schoenen zijn we een heel stuk omhoog geklommen. Eenmaal boven konden we rustig op adem komen en van de omgeving genieten. Prachtig.”

Al met al geen gebrek aan indrukken om rustig te laten bezinken als de benen ’s avonds hun rust worden gegund. “Je slaapt in mooie lodges, maar niet per se hoog in comfort”, glimlacht Karien. “De wandjes zijn dun, de kamers vrij klein en het water in de douche kan zomaar bevroren zijn. Wanneer de kachel wordt uitgedraaid, kun je je dus maar beter goed hebben aangekleed in je slaapzak.” Avontuur zoals avontuur bedoeld is. Op het dak van de wereld moet je geen sterrenresorts willen tegenkomen. Karien: “En na een lange dag wandelen, val je toch wel gauw in slaap.”