De Schluchtensteig, dwars door de Grand Canyon van het Zwarte Woud

Dit verhaal is een afgeleide uit het boek Hiking Trails - de mooiste langeafstandswandelingen van Europa.  

Reisverhaal

Stühlingen is een typisch Duits dorpje in de deelstaat Baden-Württemberg. In het Gasthaus waar ik neerplof, hangt de geur van oude, eikenhouten meubels en voor de ramen hangen ouderwetse, geblokte gordijnen. Verse Schnitzel en Kartoffelsalat staan op het avondmenu voordat ik morgen de 119 kilometer lange Schluchtensteig start. Het is een van de Top Trails of Germany, het keurmerk voor goed gemarkeerde en uitzonderlijk mooie trails. Dat belooft veel goeds!

Onverwachte beklimmingen

De eerste etappe van de Schluchtensteig start direct vanuit het hotel, en loopt zo het dorp uit. Eerst over wat brede gravelwegen, maar al snel gaat de tocht over smalle bospaden. Het is eind september en normaal kan het hier dan behoorlijk fris zijn. Ik heb geluk: de zon laat zich tussen de bomen zien en zorgt voor een aangename temperatuur. De eerste dag verrast het vele klimmen en dalen. Vooraf dacht ik, ‘ach, Duitsland, dat zal toch wel meevallen?’ Maar niks is minder waar. Ik voel mijn kuiten als ik de steile Buchberg beklim. Zo af en toe kom ik een wandelaar uit de buurt tegen, die mij vriendelijk begroet en een praatje maakt. De top vormt ook het figuurlijke hoogtepunt. Daar kom ik een vogelspotter tegen die met zijn verrekijker in de diepte staart. Ik kijk met hem mee en zie het dorpje dat vandaag het eindpunt is. Na bijna 30 kilometer is Ewattingen het eindpunt, waar ik overnacht in het enige Gasthaus dat er is.

Door de langste kloof, de Wutachschlucht

De volgende dag wandel ik verder door de eerste Schlucht, de Wutachschlucht. Het is meteen de langste in dit gebied, en hij voert een heel stuk langs grote rotsformaties en rivierstromen. Het is vochtig in de kloof en ik moet mij flink concentreren op de soms wat gladde stenen en boomstronken. Gelukkig heb ik wandelstokken mee, die geven wat zekerheid. Het pad is prachtig. Ik loop langs de rivier, naast de rotswanden, met zo nu en dan een pittige klim en dan weer een afdaling, diep door het Zwarte Woud. Verder is er niemand. Het is zo stil – op het gekwetter van wat vogels na – dat ik elke voetstap hoor. De tocht door de ‘Grand Canyon van het Zwarte Woud’ brengt mij naar de Wutachmühle, een oude zagerij, en iets verderop naar het dorpje Lenzkirch, het eindpunt van de etappe. Ik overnacht hier in een van de Gasthäuser langs het pad.

Overnachten in de gezellige Gasthäuser

De Gasthäuser zijn fijn, want je kunt er goed eten en heerlijk uitrusten zodat je er de volgende dag weer tegenaan kunt. En de trail heeft nog een pittige klim in petto. Eerst de beklimming van de Bildstein, die piekt op 1134 meter, om vervolgens uit te kijken over de Schluchsee, het stuwmeer dat met zijn grote omvang kenmerkend is voor de regio. Aan het meer zit het typisch Duitse restaurant Unterkrummenhof, waar je uitgebreid kunt eten. Het menu, met veel vlees en kaasfondue, is iets te zwaar voor mij omdat ik nog heel wat kilometers moet maken vandaag. Een koud colaatje en een grote kom soep en om even uit te rusten voordat ik mijn weg vervolg. Brede gravelwegen brengen je naar St. Blasien, het eindpunt van etappe drie. Terwijl ik het dorpje binnenloop, voel ik meteen dat het bruist, anders dan in de meeste dorpjes langs de trail, die heel rustig zijn. Ik volg de rivier de Alb en kijk mijn ogen uit op de niet te missen abdij. De 9e-eeuwse Abdij van St. Blasien is een reusachtige verschijning. Met een koepel van 36 meter doorsnee en 62 meter hoogte is dit een van de grootste koepelkerken van Europa.

Uitgestrekte bossen en Schwarzwalder Torte

De komende etappes zijn wat gemoedelijker na het vele klimmen van de afgelopen dagen. Doordat je op de Schluchtensteig elke dag een dorp passeert waar je kunt overnachten, staat er elke ochtend een klim op het programma naar de volgende heuveltop, om vervolgens weer af te dalen. Richting Todtmoos is dat niet anders, al is het uitzicht onvergelijkbaar. De uitgestrekte bossen maken plaats voor een prachtig vergezicht. Ik loop op een plateau en kan vanaf hier zelfs de vierduizenders van het Berner Oberland in Zwitserland zien. Een Alpenpanorama! De Schluchtensteig blijft verrassen. Een laatste stukje Schlucht vervolgt de trail naar Todtmoos, waar ik tegen een Bäckerei aanloop, volgens de tekst op de deur een van Duitslands beste. Dat kan maar één ding betekenen: Schwarzwalder Kirschtorte, de beroemde chocoladetaart met kersen.

Na bijna 3000 hoogtemeters ben ik op de laatste dag vooral aan het dalen. De route naar het dorp Wehr, door de Wehraschlucht, verveelt geen moment. Verrassend hoe elke dag in het Zwarte Woud toch weer anders kan zijn. Ik liep langs diepgroen begroeide rotsen over een dik bruin bladerdek, met uitzicht op de uitgestrekte bossen. Ik kom nog wat meer wandelaars tegen, we wisselen onze ervaringen uit. En we plannen op basis van elkaars adviezen alvast een volgende trail. Want één ding is zeker: het Zwarte Woud belooft nog veel meer. Ik daal verder af en loop zo het oude weverij- en textielstadje Wehr in. Na 119 km zit deze langeafstandswandeling erop en kom ik bij van wat pittige dagen op de trail.