Actief in de Schwäbische Alb

“Welcome, I wanna show you my backyard!” Gids Hans-Peter, een sportieve enthousiaste veertiger, neemt me mee in het gebied rond Münsingen. Buiten het verhuurcentrum ontvang ik de E-MTB en nemen we de route door. Het is nog lastig kiezen, alleen al vanuit dit punt zijn er meer dan tien mogelijkheden. En het mooie is, de routes staan allemaal voorgeprogrammeerd in de GPS op de fiets. Als je dan nog verkeerd rijdt, kun je alleen jezelf maar de schuld geven. Al is verkeerd rijden hier geen straf, fietspaden die dwars door de fruitboomgaarden slingeren, hier en daar een gravelpad. Nooit echt vlak, maar zeker met de ondersteuning op de fiets is het nergens lastig. “See that tower? That will be our next stop”. Die ‘tower’ is het hoogste punt van het voormalige militaire oefenterrein hier. In vroeger tijden werd er hard gewerkt door de Duitse militairen, nu is het een oase van rust. De natuur gaat hier haar gang en vanaf de genoemde toren is goed te zien hoe mooi de natuur kan zijn als ze met rust gelaten wordt. Wandelen en fietsen, dat doe je hier, gemotoriseerd verkeer is niet toegestaan. De enige vorm van bebouwing zijn de bunkers, een kerk en een plek waar je wat kunt eten en drinken. Dat is dan ook meteen de laatste herinnering aan het dorp Gruorn, wat plaats moest maken voor het oefenterrein. Genoeg geschiedenis, wij trappen verder.

Tal van fietsroutes

Dit is natuurlijk heerlijk, zo’n eendaagse uitgezette fietstocht, maar ik ben toch wel benieuwd wat hier mogelijk is als we het over fietsvakanties hebben. Hans-Peter reageert veelzeggend, “How much time do you have?” Zijn brede lach zegt genoeg. De welbekende Neckartal-Radweg volgt de Neckar door Baden Württemberg, ten westen van Munsingen. Deze route is 373 kilometer lang en loopt vanaf de bron richting Mannheim waar de Neckar overgaat in de Rijn.

Iets noordelijker ligt de minder bekende, maar zeker ook aan te raden ‘Kocher Jagst Radweg’. 332 kilometer lang is deze ronde. Overal te beginnen, maar als grote stad is Heilbronn een goede uitvalsbasis. Heerlijk glooiend, tussen de 150 en 655 meter hoog pedaleer je tussen wijnranken, akkerbouw, bos en fruitboomgaarden heen. Voor je het weet ben je rond! Ik hoor het al, hier kom ik terug!

Bergschoenen mee!

“Wat een drukte!” De status van ‘Deutschland Schönste wanderweg 2016’ legt restaurant Maisentalstüble in Bad Urach duidelijk geen windeieren. Dit is mijn startpunt voor de Wasserfallsteig. Na een stevige lunch ga ik op pad. Langs de uitlopers van de Urracher wasserfall is het ook opvallend druk voor deze woensdagmiddag begin september. De Wasserfalsteig is een hike van 10,7 kilometer en al na de eerste kilometer sta ik oog in oog met een flathoge waterval. Een foto zonder mensen is hier niet te nemen, dit is duidelijk waar de meute voor komt. De steile trap naar de bovenkant van de Urracher waterval is al minder aantrekkelijk voor de meute en als ik bovenaan het pad naar rechts neem voor het vervolg van ‘de Steig’, daalt de stilte neer. De rest van de wandeling wordt het me duidelijk waarom dit een prijswinnaar is. De medewandelaars zijn op twee handen te tellen, de rode wouw cirkelt mee en houdt me nauwlettend in de gaten. Met het zweet op de rug is het altijd meer genieten van een uitzicht en hier helemaal. De Urracher Alb staat synoniem voor bos, rots en boomgaarden, een mix die puurheid uitstraalt en zo ervaar ik het ook.

Namasté

Misschien niet beloond met een prijs, maar zeker zo mooi zijn alle andere wandelpaden. Nooit vlak, maar zeker ook niet steil. Van een uurtje wandelen door de fruitboomgaarden tot het beklimmen van de ruïne van Hohenurach, rust en natuur zijn je bondgenoten. Op de website van Bad Urach is bijvoorbeeld een selectie van mogelijkheden te zien.

De volgende dag loop ik met een groepje mede-enthousiastelingen achter Heike aan. Heike is groot liefhebster van Yoga, maar zeker ook van het hiken op de bosrijke glooiende uitlopers van de Schwäbische Alb. Ze neemt ons mee op ontdekkingsreis. Ik ben niet zo’n yoga-er, maar de manier waarop Heike hiermee omgaat kan ik goed hebben. Het opnemen van de natuur om je heen, geholpen door een aantal oefeningen in het bos brengen me wel iets. Ik weet niet of ik een abonnement bij Heike afsluit, maar verfrist ben ik zeker.

Voor avonturiers: canyoning

Gedaan met de rust! Voor diegenen die soms iets meer behoefte hebben aan adrenaline en spanning; de Schwäbische Alb voorziet ook hier verrassenderwijs in. Laat ik nou zo iemand zijn!

Het is 25 graden en er is niks zo vervelend als jezelf met deze warmte in een neopreen pak (nog lekker vochtig) hijsen.  Maar het is voor een goed doel. Na een korte klim door het bos sta ik samen met een kleine groep durfallen oog in oog met een groot zwart gat. “This is the Falkensteiner Höhle” aldus Conny. De Co van Cojote Outdoor events is onze gids tijdens dit avontuur. We gaan canyoningen, niet in een rivierbedding maar in een ondergrondse grot. 400 meter ver gaan we deze zwarte omgeving in. Over die 400 meter doen we meer dan een uur, klimmen, klauteren, zwemmen en struikelen. De lampjes op de helm zijn cruciaal hier.

Op enig moment staan we stil en als iedereen zijn lampje uitzet is het zwart, pikzwart. Je zou er claustrofobisch van worden. Aan het einde van de 400 meter stopt de doorgang en ons avontuur. “There is an advance tour that goes further, but we stop here”. Terwijl ze dat zegt wijst ze naar een plas water.  Ik ben nu toch nieuwsgierig, “ik durf het bijna niet te vragen, maar hoe dan?” Voor ik het weet trek ik mezelf in ijskoud water voort aan een touw. “Hold your breath!” Vier meter verder kom ik weer boven. Wow! Dat was nog eens avontuurlijk!

Love the rock

Met de spierpijn nog in alle ledematen is het vandaag wederom tijd voor actie. Abseilen heb ik al wel een keer gedaan, ik heb al eens in een portaledge geslapen tegen een rotswand aan, een paar honderd meter boven het meer van Annecy, maar rotsklimmen deed ik niet eerder.

De rots is niet hoog, 25 meter, maar wel recht omhoog. “Hoe kom ik daar in hemelsnaam op?”. “Just find good spots and use your legs, not your arms”. Ik doe duidelijk iets verkeerd. Slechts drie meter boven de grond sta ik met compleet verkrampte onderarmen een Duits rotsblok te knuffelen. “Be like Spiderman!” Helaas lukt het me niet meer om mezelf vast te pinnen aan de rots en ik geef de beurt aan de volgende in de groep. Mijn tweede poging lijkt in hetzelfde einde te stranden, maar dan heb ik ineens een goed richeltje waar ik mijn linkervoet op kan zetten. Enigszins relaxed sta ik trots op een meter of vier hoogte. En nu door. Met kramp in de armen en zweet op de rug lukt het me toch om steeds iets hoger te komen. Na een minuut of 25 tik ik dan toch de top aan. Het abseilen gaat een stuk rapper, in 10 seconden ben ik terug. Uitgeteld neem ik het applaus in ontvangst. Wat een actie!

Praktische informatie

Vervoer: Vanuit Utrecht ben je met de ICE in iets meer dan 5 uur in Stuttgart, uitgerust en wel kun je hiervandaan zuidelijk richting de Schwäbische Alb. Lekker duurzame start van je trip. Met de auto is het vanaf Utrecht 620 kilometer.

Meer tips: Op de website van de Schwäbische Alb vind je alle informatie om je volgende avontuur te plannen.