Rust en bezinning tijdens Brabantse Kloosterrondwandelingen

Mijn weekend begint in alle vroegte op de parkeerplaats van Abdij Maria Toevlucht. Er staat slechts één andere auto, maar de bestuurder is nergens te bekennen. Wat is het hier stil! De zon staat laag aan de hemel en straalt tussen de herfstbladeren door. Ik heb afgesproken met broeder Christiaan, één van de monniken van het klooster en verantwoordelijk voor trappistenbrouwerij De Kievit, waar niets minder dan de echte Zundert Trappist gebrouwen wordt. Hij neemt me mee naar de binnenplaats, waar we uitzicht hebben op de abdij en het gastenverblijf en hij vertelt me uitgebreid over het bier. Het ‘geheim’ van het Zundertse gerstenat zit hem in de ingrediënten uit de omgeving, zoals het kruid gagel. ‘Op vierduizend liter bier zitten er maar een paar grammetjes in’, verklapt hij. ‘Toch zorgt het voor de unieke smaak.’ Ik ben benieuwd en koop in het winkeltje een pakket Zundert Trappist, om op een later moment van te proeven.

Dan vertelt broeder Christiaan me over de stilte en de afzondering waarin hij en de andere monniken leven, volgens de Regel van Benedictus. De kloosterpoorten staan ook altijd open voor gasten, die behoefte hebben aan stilte, rust en gebed. ‘Zij komen hier voor een moment van bezinning’, legt hij uit. ‘Om zich even terug te trekken uit hun drukke levens.’ Als ik om me heen kijk, naar de afgezonderde locatie van de abdij, omringd door bossen en natuurgebieden, begrijp ik dat wel. 

Wandelknooppunten

Als ik afscheid neem van broeder Christiaan, blijven zijn woorden hangen in mijn hoofd. Hoe zou dat zijn, vraag ik me af, om te leven in stilte? Zou ik dat kunnen? Zou ik mijn drukke, hectische bestaan niet missen? Mijn gedachten dwalen af naar mijn werk, naar mijn gezin en naar mijn persoonlijke levensdoelen. Daar staat een paaltje met wandelknooppunten, die mijn route aangeeft. Op een kaart bekijk ik welke nummers ik ga volgen. Mijn weg vinden is gelukkig eenvoudig en het navigeren leidt me niet af van mijn gedachten. Voordat ik het weet wandel ik al mijmerend over een rustig bospad richting het volgende wandelknooppunt. 

Wat een rust. Ik hoor alleen wat vogeltjes fluiten en het geritsel van vallende bladeren. Even overweeg ik mijn oordopjes in te doen om te luisteren naar een podcast of muziek. Ik doe het niet. Ik besluit me helemaal onder te dompelen in de stilte, net als de monniken in het klooster. Met de woorden van broeder Christiaan nog in mijn achterhoofd, zet ik m’n telefoon op ‘niet storen’ en berg hem diep weg in mijn tas.

In de zon op het terras

Onderweg kom ik amper mensen tegen. Dat bevalt me eigenlijk wel. Ik merk dat ik de dingen om me heen helemaal in me opneem en niet word afgeleid. Het is een prachtige, zonnige dag en zonnestralen verlichten de vele paddenstoelen langs het pad. Op ongeveer de helft van de wandeling krijg ik trek. Als een oase doemt aan de rand van het bos een eeuwenoude boerderij op, herberg In den Anker. Op deze plek is al sinds 1635 caféleven. Aan de toog bestel ik een kopje thee en een stuk appeltaart. Ik loop langs de oude stamtafel naar buiten en neem plaats in de zon op het terras. Met vernieuwde energie wandel ik even later de rest van de route, dwars door het bosrijke natuurgebied Pannenhoef, tot ik het klooster weer in het zicht krijg. Nog even kijk ik naar de metersdikke muren, waarachter broeder Christiaan en de andere monniken hun bijzondere levens leiden. Dan start ik de auto en rijd naar de bewoonde wereld, naar Zundert.

Ik vind het wel toepasselijk: voor de lunch heb ik gereserveerd bij restaurant Bij de Nonnen. Het gebouw was vroeger een klooster. Eind vorige eeuw werd het bedreigd met sloop, vertelt de ober me, maar betrokken Zundertnaren wisten het te redden van de ondergang. Wat een geluk, want ik zit hier nu maar mooi, in één van de oudste gebouwen van Zundert, te genieten van een heerlijke driegangenlunch. De ober geeft me bij ieder gerecht een uitgebreide uitleg en ik laat me de corvina, de koolraapterrine met geitenkaasmousse en het kaasplankje goed smaken.

Dokter de Beer

Met een volle buik wandel ik een paar honderd meter verder de Molenstraat in. Bij nummer 39 bel ik aan, bij B&B ’t Doktershuys, en gastheer Mark doet met een grote glimlach open. Ruim 32 jaar werkte hij als ambachtelijk bakker, maar drie jaar geleden gooide hij het roer volledig om en opende zijn eigen gastenverblijf in het centrum van Zundert, in het oude doktershuis. Mark leidt me naar mijn kamer. ‘Dokter de Beer’ staat op de deur, naar één van de dokters die in dit pand zijn praktijk runde. Wat een bijzondere plek om te slapen! De volgende ochtend word ik uitgerust wakker. In de voormalige wachtkamer staat al een glas versgeperste sinaasappelsap voor me klaar. Dan komt Mark aangelopen met een houten plank vol lekkernijen.

Ik vind het bijna jammer om deze fijne, rustige omgeving te verlaten, maar ik ben ook benieuwd wat de kloosterrondwandeling bij Oosterhout me vandaag gaat brengen. Als ik mijn auto vlak bij het klooster Sint-Catharinadal parkeer, merk ik meteen dat de sfeer hier anders is dan gisteren. Deze abdij staat aan de rand van Oosterhout, in een veel drukker gebied. Samen met de Onze Lieve Vrouwabdij en de Sint Paulusabdij vormt het de Heilige Driehoek. Op Sint-Catharinadal wonen sinds 1647 de zusters Norbertinessen. Ze voorzien in hun eigen levensonderhoud, onder meer dankzij hun wijngaard, die het klooster omringt. In de kloosterwinkel zie ik inderdaad de flessen staan. 

De Vrachelse Heide

De route leidt me eerst door Oosterhout heen, door de buitenwijken en door een park. Daarna wandel ik het bos in bij de Vrachelse Heide. Het is er net zo mooi als bij Zundert, maar veel drukker. Telkens passeren hardlopers, wandelaars en mountainbikers me. Ze zeggen allemaal vriendelijk gedag en maken soms zelfs een praatje. Ik hou van die Brabantse vriendelijkheid! Vond ik het gisteren heerlijk om in alle rust en met mijn eigen gedachten door de natuur te wandelen, nu waardeer ik de bedrijvigheid om me heen. De route leidt me langs een indrukwekkende heksenkring van paddenstoelen en even later dwars door het centrum van Oosterhout, door een winkelstraat, waar het gezellig druk is, en langs verschillende kerken. Uiteindelijk kom ik weer uit bij mijn auto. 

Voordat ik Brabant verlaat breng ik een bezoek aan zuivelboerderij De Driehoek, die zich op een bijzondere plek bevindt: aan de route, op het kloosterterrein van de Sint Paulusabdij. Eigenaresse Anke legt me uit waarom haar zuivelboerderij uitstekend past binnen de kloosterwaarden van de Heilige Driehoek. ‘We boeren heel bewust. De gezondheid van onze koeien, grondstoffen en grond vinden we belangrijk. En dat proef je terug in de kaas die we verkopen.’ Ze snijdt een stukje jong belegen voor me af. Inderdaad ontzettend romig! Ik neem een stuk mee voor thuis, maar onderweg in de auto kan ik me niet inhouden. Wat een heerlijke kaas. Mijn weekend Brabant zit er weer op. Toch weet ik zeker dat ik snel weer terugkom. Het Brabantse leven bevalt me wel!

Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met VisitBrabant.