De Panoramique du Mercantour (GR52A) in Frankrijk

Mijn plan om alleen op avontuur te gaan begint met het uitkiezen van een route. Mijn aanvankelijke plan: begin juni het laatste stuk van de GR5 lopen. Al ruim een half jaar van tevoren ga ik spullen verzamelen. Ik heb namelijk nog helemaal niets. Ik wil maximaal 20% van mijn lichaamsgewicht op mijn rug, net iets minder dan 12 kg. Vooral voor de zware dingen zoek ik ultralight. Ik doe uitvoerig research op internet en lees eindeloos reviews over de beste lichtgewicht tent, slaapzak en matje. Het worden de MSR Hubba, Sea to Summit Spark en de Therm-a-rest Neoair Xlite. Want warm wil ik het ook hebben. De rugzak wordt de Osprey Eja 48.

Met deze uitrusting ga ik in februari, tijdens de laatste nacht met vorst, proefwandelen en kamperen op de Dwingelose heide. Koud heb ik het niet, maar mijn nieuwe brander krijg ik niet aangesloten op het gasflesje. Meteen mijn eerste leermoment: thuis je uitrusting testen. 

Goed gepakt

Een paar dagen voor vertrek leg ik mijn spullen klaar en maak een lijst in excel. Dat maakt het heel makkelijk om weer dingen te schrappen. Geen merino onderbroeken, die zijn twee keer zo zwaar als gewone. De bikini sneuvelt en de duct tape blijft ook thuis. Eén schoon kledingsetje, maar wel vier paar wandelsokken. Een flinke hoeveelheid mueslirepen en vijf zakjes zelf samengestelde expeditie-ontbijtjes met melkpoeder, havermout, kaneel en rozijnen. (Deze ontbijtjes blijken echt niet lekker te zijn, met als voordeel dat ik altijd een noodmaaltijd had, als er niets anders of beters voor handen was. Bijvoorbeeld 's avonds als toetje, want met te weinig calorieën kreeg ik het telkens koud 's nachts). 

Mijn oude e-reader weegt minder dan de lichtste nieuwe die ik bijna had aangeschaft. Hetzelfde geldt voor mijn oude powerbank van iets meer dan 200 gr waarmee ik mijn telefoon minstens twee keer kan opladen. Al met al blijft de rugzak - zonder water - net onder de 10 kg en daar ben ik best blij mee.

De Mercantour

2024 is een uitzonderlijk sneeuwjaar. Halverwege mei valt nog veel sneeuw in de Alpen en de GR5 lijkt voorlopig nog niet begaanbaar. Ik wil bovendien als beginneling in mijn eentje niet te veel risico nemen en ga op zoek naar een alternatief. Ik kom uit op de GR52a die in een bocht om de Mercantour heen loopt en daardoor niet boven de 1700m uitkomt.

Mijn startpunt is St Martin de Vesubie. Enerzijds gebaseerd op de bus- en treintijden vanaf Nice en anderzijds op het feit dat ik een gasblikje moet kopen en hier een outdoor winkel is. Het beoogde eindpunt is Tende, 116 km verderop.

Ik heb een Frans wandelgidsje besteld, Le Mercantour GR5, en een overzicht gemaakt van de afstanden en eventuele etappes in excel Later kom ik erachter dat ik de route de andere kant op loop en de tijden uit het boekje dus helemaal niet bruikbaar zijn. Maar ook zonder dat blijken de etappes die ik had bedacht problematisch. Ik zal veel moeten wildkamperen, iets waarvan ik van tevoren dacht 'dat doe ik wel even'.

De eerste wandeldag loopt al meteen anders dan gepland. Tijdens het ontbijt op een terras word ik in St Martin aangesproken door de boswachter. Of is het de burgemeester. Of gewoon een aardig local? Waar ik heen ging? Naar het zuiden? Dan kon ik beter langs de andere kant van de vallei lopen. Een langere route, maar veel mooier. Ik pak mijn gidsje erbij en de app Komoot en zie dat dit eigenlijk wel een goed idee is. Na 18 km wandelen arriveer ik dan in Roquebilière, waar een camping is. Ik kom de aardige Fransman opnieuw tegen bij de outdoor winkel en hij adviseert me nog de Franse app Cartes IGN te downloaden.

De route is inderdaad mooi, al hoewel ook een beetje saai met veel - of alleen maar - bos. Na zes uur lopen zet ik mijn tent op langs de Vésubie, de rivier die de laatste jaren regelmatig is overstroomd. De laatste keer in 2020 als gevolg van storm Alex. Ook deze camping is toen overstroomd en deels verwoest, maar met behulp van vrijwilligers weer opgebouwd. Op veel plekken langs de Vésubie worden nu versterkingen aangelegd.

Col du Turini

Roquebilière ligt wel aan de verkeerde kant van de vallei ten opzichte van de route. Ik besluit een klein beetje te smokkelen en de volgende ochtend de bus te nemen naar de voet van de route naar de col du Turini. Een etappe van ongeveer 1000 hoogtemeters en volgens de wandelgids acht uur lopen. Het openbaar vervoer is goed in de vallei, alleen het aantal bussen dat rijdt is heel beperkt, twee tot vier per dag, dus sta ik om 5.45 bij de bushalte.

Ik weet niet wat de wandelgids onder de gemiddelde wandelaar verstaat, maar ik sta al na vijf uur lopen boven op de col. Onderweg word ik gezelschap gehouden door twee herten, ik zie ze regelmatig tussen de bomen. Op de col is een groot grasveld waar wildkamperen goed mogelijk is. Omdat het nog geen twaalf uur is loop ik echter liever door naar het dorpje Moulinet, nog eens drie uur dalen. 

Daar kom ik best moe aan. Het bordje geeft aan dat het nog 300 m naar de camping is. Inderdaad, maar wel steil omhoog. Ook hier merk ik dat het nog geen seizoen is. Ik ben de enige kampeerder op deze mini-camping. Als de eigenaar erachter komt dat beide restaurants in het dorp op woensdag gesloten zijn, haalt ze twee eieren voor me, zo onder de kippen vandaan. Tijdens het koken daarvan vraag ik me af of hoe lang het allerkleinste blikje gas dat ik heb gekocht eigenlijk mee gaat... Ik maak nog een ommetje in het dorp en vind een café dat morgenochtend open is voor ontbijt.

Om acht uur kruip ik mijn slaapzak in. De avonden zijn best lang in je eentje. Ik zet een podcast op, waarbij ik telkens in slaap val. Ik moet herhaaldelijk terug spoelen omdat ik wéér een stuk heb gemist. Een podcast of luisterboek is wel een uitkomst nu het om negen uur al gaat schemeren en ik op mijn antieke e-reader zonder lampje niet meer kan lezen.

Petit-dejeuner

Ik ben de volgende ochtend weer vroeg wakker. De tent is behoorlijk nat van de condens, dus die stop ik los achterop mijn rugzak. In plaats van een expeditie-ontbijt loop ik naar Moulinet en bestel bij het plaatselijk café een verse koffie met croissant. En een chocoladebroodje. En een belegd broodje voor onderweg. De etappe naar Sospel blijkt een van de mooiste stukken van de route. Het lijkt wel een afgelegen bergetappe, ik kom onderweg geen bebouwing en nauwelijks wandelaars tegen. Als ik wat hoger ben geklommen en in de zon loop, vind ik een mooi plekje voor koffiepauze en om het tentje te drogen. Hier doe ik het voor, denk ik tevreden. Vers gezette koffie, een prachtig uitzicht en geen mens om je heen.

Sospel zelf valt me tegen. Het moet een toeristisch dorp zijn, maar de camping is vreselijk. Veel  muggen en stacaravans, die nu zijn gehuurd door arbeiders. Het best beoordeelde restaurant is permanent gesloten, de andere restaurants nog niet open en de ingang van de pizzeria kan ik niet vinden. Teleurgesteld loop ik de twee km terug naar de camping en maak een droogmaaltijd klaar. Ik probeer op de calorieën te letten, maar op deze manier kom ik tekort. 's Avonds laat komen de arbeiders terug naar hun stacaravans en drinken luidruchtig een borrel met elkaar. Ik vraag ze tevergeefs om wat zachter te doen. In het donker trek ik de haringen uit de grond en sleep mijn tent naar de verste hoek van de camping. Met een podcast val ik uiteindelijk toch in slaap.

Vallee de la Roya

Voor de route naar de Roya-vallei kies ik de alternatieve route. Niet de mooiste en ik loop voor het eerst ook nog eens verkeerd. Het begint op een baaldag te lijken. De laatste kilometers naar Breil-sur-Roya zijn wel weer prachtig en het dorpje zelf ook. Ik zie direct een café met een terras dat ook nog eens open is. Heerlijk, weer eens een koude frisdrank! De camping in Breil bestaat niet meer. Deze is in 2020 na storm Alex ook weer overstroomd en daarna niet meer geopend. Ik ben wel toe aan een goede nachtrust en boek een hotelkamer met drie-gangendiner. Het hotel bevindt zich in een steegje in de oude dorpskern. Vanaf mijn bed kan ik door het open raam meekijken op de tv van mijn overbuurvrouw. Ik haal mijn rugzak leeg en doe snel een wasje.

In het restaurant tref ik meer wandelaars (met hotels en bagagevervoer). Een Engels echtpaar is vandaag vanuit Saorge gekomen, mijn volgende bestemming. Wat een zware route, verzuchten zij, alleen maar steil op en neer.

Het driegangerdiner is een goede aanvulling op het dieet van expeditieontbijtjes en droogmaaltijden en het bed met matras en dekbed zorgt voor een heerlijke nachtrust.

De etappe naar Saorge valt me zwaar. Het is inderdaad veel op en neer, maar dat ik heb het idee dat dat vooral het gebrek aan energie is. Het pad is wel mooi en Saorge, een oud bergdorpje, is prachtig om vanuit de bergen te naderen. Ik zie een grasveldje waar je, na toestemming van de mairie lijkt te mogen kamperen, maar ik heb niet genoeg eten meer en in het dorpje zelf is geen winkeltje. Ik neem de bus naar La Brigue, het volgende dorp op de route met een goed aangeschreven camping. Daar plan ik ook een rustdag in.

Piscine naturale

Op de camping in La Brigue krijg ik een prachtig plekje onder een overkapping, met een tafeltje en twee stoeltjes. Wat een luxe! Ik zet het tentje op, precies op tijd voor de regenbui, al kan ik nu droog voor de tent op een stoeltje zitten. De volgende dag, mijn rustdag, zit te lezen voor mijn tentje als Jean-Louis, de campingbeheerder, langs fietst. Ik moet vooral even naar de wekelijkse markt op het dorpsplein gaan. Ik loop op mijn slippers het dorp in, koop op de markt wat fruit en strijk op het volle terras neer van Café des Platanes. Ik doe als de locals, ik drink een wijntje en relax. Terug op de camping eet ik mijn kersen en lees verder in mijn boek als Jean-Louis nog een keer langs fietst en zegt dat ik vooral moet gaan zwemmen in zijn 'piscine natural'. Hij bedoelt de beek die langs zijn camping stroomt en ontspringt bij Notredame des Fontaines. Na een bad in de beek zie je er tien jaar jonger uit. Had ik toch mijn bikini moeten meenemen!

Ik sluit de dag af in de lokale pizzeria, gerund door een Italiaans stel. De Vallee de la Roya ligt tegen de Italiaanse grens en was ook lang onderdeel van Italië. Ook stroomt de rivier de Roia door zowel Frankrijk als Italië. Pas in 1947 zijn de laatste dorpen naar Frankrijk overgegaan.

Eindpunt

Om toch nog een stukje verder te komen op de GR52A loop ik de volgende dag naar Tende, een gemakkelijk wandeling van vier uur en 600 hoogtemeters. Het echte eindpunt van de route is de Col de Tende, de meest zuidelijke grote pas in de Alpen. Onder de pas loopt niet alleen een wegtunnel van 3,2 km, maar ook een spoorwegtunnel van 8 km uit 1898.

Ik zie de 1200 hoogtemeters naar boven én naar beneden echter niet zitten op een dag. 

In Tende is goed te merken dat het nog geen seizoen is. Het dorp is uitgestorven en de meeste winkels zijn nog gesloten. Een eenvoudige lunch op het terras lukt gelukkig wel. Daarna wandel ik op mijn gemak terug en pieker de rest van de middag over mijn laatste wandeldag. Zal ik nog een stuk van de GR52 lopen naar Menton zodat ik daar de trein naar Nice kan pakken? Of toch het stuk tussen La Brigue en Saorge dat ik heb overgeslagen? Ik kies voor het laatste, zodat ik toch de hele route tussen Saint Martin en Tende heb gelopen.

's Ochtends vroeg ga ik op pad, maar het is toch al aardig warm als ik om 8.00 boven het dorp uitloop. Onderweg kom ik langs de Basse d'Anan, de plek waarvan de VVV in Breil had aangegeven dat het een goede plek is om te wildkamperen.

Ik voel me weer helemaal fit en leg de 18 km naar Saorge in mum van tijd af over een prachtig en rustig pad. Alleen een uurtje voor Saorge, bij het klooster waar ik mijn lunch wil eten, zit al een grote groep Franse wandelaars.

Dan zit mijn wandelavontuur erop. De volgende dag pak ik de bus die via Italië naar Menton rijdt en vandaar de trein naar Nice. Heb ik alles gedaan wat ik wilde? Nee, wildkamperen heb ik niet gedaan. Ik vond het lastig plannen met de etappes en het eten. En ik vond het eerlijk gezegd ook gewoon eng. Is het erg? Nee, helemaal niet. Ik wilde ervaren hoe het is om in mijn eentje op pad te zijn en dat is me heel goed bevallen. Deze wandeling was een mooi begin en hopelijk de opmaat naar een volgende en wellicht nog avontuurlijker langeafstandswandeling.