Goldsteig route verhaal

In totaal bestaat de route uit 660 kilometer verdeeld over 38 etappes. Daarvan deden wij er vier, en niet de minste, want we lopen over bergen tot 1.456 meter, begroeid met beuken en berken in koper, rood, geel en goud als je op het goede moment komt. En er is nog iets dat de stemming herfstig maakt...

Hij heet Markus, heeft een oorbel en is de burgemeester van Waldmünchen. We volgen hem door het hoge gras aan de voet van eeuwenoude linden. Tussen die linden liggen de resten van wat ooit Grafenried was, een van de duizend verdwenen dorpen - Verschwundene Dörfer - die moesten wijken voor het IJzeren Gordijn. De bewoners
werden verdreven, de huizen opgeblazen, de resten met tractoren geëffend. ‘Es gibt hier nicht nur tolle Natur, aber auch viele Geschichte’, zegt Markus.

Voetencrèmetje

Een paar uur later. Over een steil bospad klimmen we boven de bebouwing uit, een pittig begin van onze Goldsteig-vierdaagse van Herzogau naar de Groβer Arber. Wandelen in het Boheems-Beierse Woud is niet zwaar, toch had Frau Gruber een Gehwol-voetencrèmetje op het hoofdkussen gelegd en ons verwend met schalen vol bietjes, worteltjes en gebakken aardappelen. Landhaus Gruber lag tussen groene heuvels onder knotsen van beuken. Een uiltje riep, de wind blies zacht.
Tot zo’n vijfentwintig jaar terug was deze hoek van Beieren een van de armste gebieden van Duitsland. De bewoners trokken weg, het gebied leek uit te sterven. Maar de ontwikkeling van nieuwe technologieën zoals groene stroom heeft de economie een impuls gegeven. Jonge mensen keren terug en nu is Beieren weer booming. In Waldmünchen, de stad van Herr Markus, was het te zien. De straten waren vol feestvierders. In grote ketels sudderden varkenslappen, dampten pannen Sauerkrauten.
Er werd gedanst, en gewandeld. Negen routes komen in Waldmünchen samen, waaronder de Goldsteig.

Grenzenlos

Aan het eind van het steile bospad doemt de Čerchov (1.042 m) op, een berg met twee torens op Tsjechische bodem. Tot aan de top reikte in de communistische tijd een spergebied. Wie zich in dit niemandsland waagde, riskeerde een dodelijke stroomstoot. En alleen omdat de stroom zo kostbaar was - het energieverbruik was gelijk aan de helft van dat van heel Tsjechië - werd de stroom vervangen door patrouillerende soldaten.
Nu is alles anders. De Goldsteig verbindt. De route strooit met ‘grenzenloze’ uitzichten, de ene keer over Bohemen (Tsjechië), de andere keer over Beieren (Duitsland). De show steelt de Pfennig-Felsen, een kolossaal rotsblok in een sprookjesachtig dal waar je
kunt hordenlopen over grillige boomwortels. In de rots zit een deurtje waarachter Pfennigen en andere munten zijn verstopt. Ook bijzonder: het enorme glazen kruis
op de top van de Reiseck. Het is een ode aan de glasblazers die eeuwenlang het gebied bevolkten, omdat er veel water, hout en zand voorhanden was.

Noordtak
Vier etappes van de noordelijke tak van de Goldsteig lopen we. 140 km na de start in Markredwitz splitst de route zich in een noordelijke bergvariant (280 km) en een zuidelijke tak (235 km). De noordelijke variant voert dicht langs de Tsjechische grens, is bergachtiger dan de zuidelijke. O.a. zijn er 12 duizenders tussen Kaitersberg en Großen Arber. De variant voert door twee natuurparken plus het Nationaal Park Bayerische Wald. Je wandelt door indrukwekkende rotslandschappen, nieuwe en oude bossen en beklimt mooie, eenvoudige toppen. De route leidt over boswegen en -paadjes, soms een stuk asfalt.

Bosbessen en taart

Door het middeleeuwse centrum vol kinderkopjes en pastelkleurige huizen van Furth im Wald komen we aan de voet van de Burgstall (976 m). Vijfenveertig minuten klimmen we over een steil bospad naar de top, die bedekt is met bosbes- en aalbesstruiken. Na de
top laveert het pad tussen takken vol fel oplichtende berkenblaadjes en glinsterende spinnenwebben. De lucht is kraakhelder, de dennen torenhoog met neerhangende
sluiertakken. Dat het mooi is langs de Goldsteig vindt ook de waardin van de knusse
Hohenbogenhut. Ze heeft uren door het bos gezworven om bessen voor haar taarten te verzamelen.

Mister Goldsteig

De Kötztinger berghut is een ander verhaal. Hier heb je uitzicht! De hut ligt op een bergtop, je kijkt uit op de imposante bergen van Nationaal Park Bayerische Wald.
Grote borden eten en pullen bier gaan er rond. Het traject dat hier begint is duidelijk populairder dan dat van gisteren. ‘Klopt!’, zegt Herr Korner. ‘En mooier ook!’ Korner is de ontwerper van de Goldsteig. Hij loopt mee de Kaitersberg op, door een sprookjesachtig naaldbos waar stenen, rotsen, stammen en wortels bedekt zijn met een laagje fluweelgroen mos. Na de top - bijna 360 graden uitzicht! - volgen we de kam van de berg, de geur van houtvuur en appelgebak achterna tot aan het terras van de Kötztinger hut. Volgens ‘Herr Goldsteig’ is deze etappe pas de ‘ouverture’. Verderop
voert de Goldsteig door de Steinbühler Gesenke, een soort bladerdeeg-rotsen met steile wanden in het Nationaal Park Bayerische Wald. Hier liggen vijf etappes met drie overnachtingen in hutten. ‘Het mooiste deel van de route’, zegt Herr Korner. Jammer
genoeg voorbij onze vierdaagse. Hoewel ze ook wel wat van je vragen! Het struikelblok is de afstand tussen die hutten: bijna veertig kilometer.

Een beetje bizar

Gisteren was de ouverture, vandaag, onze laatste dag, is de Koningstocht: acht duizenders binnen 16,5 kilometer: Mühlriegel (1.080 m), Ödriegel (1.156 m),
Waldwiesmarterl (1.139 m), Schwarzeck (1.238 m), Heugstatt (1.262 m), Enzian (1.287 m), Kleiner Arber (1.384 m) en Groβer Arber (1.456 m). De omstandigheden zijn perfect, het is een tintelfrisse dag, zon, blauwe hemel, getwiet van vogeltjes, het ruisen van de wind in hoge dennen. De Mühlriegerl (1.080 m) is een makkie, hooguit een half uurtje en we hebben het grote houten topkruis aangetikt. Wat volgt is een klim door
een bos naar de top van de Ödriegel (1.156 m). De bomen hebben de stormen overleefd en het uitzicht is bijna nihil. Maar dat verandert snel. Het pad wordt zo rotsig dat we moeten klauteren. De ‘top’ van Heugstatt is een kale vlakte, alleen skeletten van boomstammen. Dood hout tussen bleek hoog gras. ‘Even pauze?’, vraagt Jonathan, want mooi is het hier. Leeg, een beetje bizar en luguber, een plek voor een IJzeren Gordijn. Of
een verdwenen dorp. Zoals Grafenried, waar het mooiste het kerkhof was, alleen de topjes van de grafzerken staken uit boven het gras, sommige verwaarloosd, andere met een piepklein bloemenveldje. In 2011 startte Tsjechië met het opgraven van het dorp. Toen was Helmut Reuth, Opper Ausgraber wordt hij inmiddels genoemd, al maanden in de weer. Dag in dag uit gravend legde hij het dorp bloot - vloertegels, schalen, bakstenen, muurtjes. En waarom? Hij wil de vriendschap tussen Tsjechië en Duitsland bewaken, had hij gezegd, samenwerken aan een vreedzame
toekomst. Ook Helmuth zou de grenzeloze vergezichten van de Goldsteig eens moeten proberen.

Verdwenen dorpen
Bij Untergrafenried, 8 km van Waldmünchen (en 13 van Herzogau, ons startpunt), kun je wandelen langs wit-groen-wit markeringen of fietsen naar Grafenried (nu Lucina), net over de Tsjechische grens. Daar vind je de opgravings-site van de 1.000 verschwundene Dörfer. Er hangen foto’s en de bijzondere, trieste geschiedenis wordt uitgelegd. Wellicht kom je Herr Reuth tegen met zijn schop in de aarde. Er zijn ook twee mtb-routes vanaf Waldmünchen: de Waldmünchner Čerchov-Tour en de Schmugglertour, beide uitgezet tussen Čerchov en Hohenbogen.

Ga voor alle praktische informatie over de Goldsteig naar deze pagina