Voor het eerst op fietsvakantie: Langs Oude Wegen naar de Pyreneeën

Voor het eerst op fietsvakantie

Zonder specifiek routeplan vertrok Caroline van Zijl richting België en Frankrijk voor haar eerste fietsvakantie. Ze schrijft erover in verschillende afleveringen:

• Aflevering 1: Het begin
• Aflevering 2: Dwars door België en Frankrijk
• Aflevering 3: Langs Oude wegen naar de Pyreneeën

De route: Langs Oude wegen

Na het eerste deel door Nederland en het tweede deel door België te hebben gefietst, volgt het laatste deel van mijn allereerste fietsreis. Het plan: in een schuine lijn Frankrijk doorsteken. Ik begin bij het mooie dorpje Saint-Amand-Montrond en pak hier de fietsroute ‘Langs Oude Wegen’ op. Een populaire route onder fietsende pelgrims, want de route loopt helemaal door tot Santiago de Compostela.

Zo ver reikt mijn fietsambitie (voor nu) niet, maar het huisje van mijn oom en tante ligt ongeveer aan deze route en het lijkt me te gek om ze al fietsend een bezoek te brengen. Want ja, waarom niet? Hun huisje staat bovenop een berg in de regio Vallée du Lot, in een dorpje niet ver van Cahors. Zowel de bestemming als de weg ernaartoe zijn supermooi, weet ik van oom Jan die deze pelgrimsroute al eerder gefietst heeft. Ik tover zijn routeboekjes tevoorschijn en maak een plan voor het laatste deel van mijn fietsreis.

Mijn laatste stopplek in Noord-Frankrijk was in Parfondeval, waar ik op de camping mijn moeder op precies het goede moment trof. Ze is voor het eerst op pad met haar camper en op doorreis naar haar zus, oftewel mijn tante met het huisje op de berg. Gezien de tijdsplanning komt het heel goed uit dat mijn moeder me met haar camper een slinger kan geven richting de Langs Oude Wegen-route. Plannen is absoluut niet mijn sterkste kant, maar met wat rekenwerk en inschattingsvermogen heb ik het zo uit kunnen vogelen dat ik hopelijk arriveer als zowel mijn moeder als tante nog in het huisje bij Cahors verblijven.

Ik word in Saint-Amand-Montrond weer uitgezwaaid en vind direct een fijne plek voor mijn volgende overnachting: camping Canal de Berry is groen, ruim en rustig en voor fietskampeerders is er een stacaravan ingericht waar je droog en comfortabel kunt zitten. Er is zelfs een klein keukentje ingericht met prima kookinboedel waar je als campinggast gebruik van mag maken. Dit soort plekken tref ik op meer campings en hierdoor is mijn liefde voor kamperen (en fietsvakanties in het algemeen) alleen maar gegroeid.

Het belooft een zonnige avond te worden. Ik spot een zeer uitnodigende lange waslijn en besluit om mijn fietskleren een wasbeurt te geven. Qua tijdsplanning vind ik dit nog best een uitdagende handeling, want zin in natte fietskleren heb ik niet en bovendien zit ik iedere dag vooral veel en lang op de fiets, dus dat geeft weinig ruimte voor wassessies – ook al heb je bijzonder weinig was. Maar het avondzonnetje doet wonderen, net als het materiaal van de fietskleding zelf.

• Tip: Fietskleding is heel makkelijk uit te spoelen en droogt supersnel. Soms is het een beetje goochelen met de planning wanneer je gaat wassen, dus het loont om de weersvoorspellingen een béétje in de gaten te houden: zon in de namiddag en avond is heel fijn voor een kortstondige was- en droogbeurt.

De volgende ochtend begin ik met frisse moed en frisse fietskleren aan mijn eerste echte Langs Oude Wegen-fietsdag. Meteen ben ik oom Jan dankbaar dat hij me zijn boekjes heeft uitgeleend: wat een sprookjesachtige route! Ik volg een klein stukje van deel 1 en pak daarna deel 2 op, zoals Clemens Sweerman en Aart van Rossum de route in hun boekjes bedacht en uitgeschreven hebben. Al op de eerste dag fiets ik verschillende mooie historische dorpjes en kastelen tegemoet. Ik waan me nog niet direct een pelgrim, maar dit deel van mijn fietsreis begint in ieder geval veelbelovend.

• Tip: De fietsroute Langs Oude Wegen is een absolute aanrader. Je kijkt vrijwel continu je ogen uit: rustplekken vind je naast kastelen of in historische dorpjes. Hier wil je echt de tijd voor nemen!

Omfietsen en omdenken

De te fietsen route staat in de boekjes keurig en overzichtelijke aangegeven, inclusief extra achtergrondinformatie over alle mooie plekken en bezienswaardigheden waar je langsfietst. Er zijn ook GPS-tracks beschikbaar en die zijn bijzonder handig als je een keertje moet omfietsen – en dat gebeurt in Frankrijk nog wel eens. De keren dat ik het bord met ‘DEVIATION’ voorbij heb zien komen, waren niet te tellen.

Maar het komt altijd goed! Linksom of rechtsom, ook al maak je niet altijd meteen de beste keuze. Ik vind het precies om die reden heel fijn en leerzaam om in mijn eentje op pad te zijn: ik ben zelf verantwoordelijk voor iedere keuze en kan niemand de schuld geven van een alternatieve route die onhandig uitpakt. Ik kan helemaal mijn eigen plan trekken, maar moet mezelf ook weer oplappen als ik even zit te balen op de fiets. Het feit dat je op zo’n soloreis met niemand rekening hoeft te houden, heb ik als heel fijn ervaren: het gaf me precies de rust en ruimte waar ik naar op zoek was.

Heeft het alleen reizen en fietsen ook nadelen? Jazeker. In de eerste plaats mis je af en toe iemand om de supermooie momenten mee te delen. Om die reden ben ik ook wat fanatieker dingen gaan delen op Instagram – dat ging vrij natuurlijk en omdat je zoveel op zo’n reis meemaakt, worden die stories en posts ook een soort dagboek voor jezelf. Maar natuurlijk voelt het heel anders dan wanneer iemand er daadwerkelijk bij is. Bon, c’est la vie.

Daarnaast vond ik het regelmatig best spannend om in mijn eentje op een camping aan te fietsen. De campings staan in de Langs Oude Wegen-boekjes goed aangegeven, maar wijken soms wel een paar kilometer van de route af. Dan hoop je wel dat je er terecht kunt, zeker na een lange intensieve dag fietsen. En intensief is het: de hoogtemeters lopen dit deel van de reis in rap tempo op. Supermooi en heel gaaf, maar ook zwaar.

Het hoogseizoen is voorbij en dat is op verschillende campings goed te merken. Het is heel rustig; sommige campings gaan bijna sluiten en zijn om die reden behoorlijk uitgestorven. In Chatelus-le-Marcheix – een dorp met welgeteld 367 inwoners – tref ik zelfs helemaal niemand aan als ik aan het eind van de middag bij camping Les Lignières kom aanfietsen. De locatie is waanzinnig: hoog, met uitzicht over het dorp in de vallei. Ik doe tevergeefs mijn best om iemand te vinden en besluit om mijn tentje maar gewoon op te zetten: wie weet komt er morgen nog iemand.

Geritsel en genieten

Daar sta ik dan, in mijn eentje met mijn vertrouwde groene tentje op een verlaten camping. Zodra de zon onder is, blijft er bar weinig meer over van het uitgestrekte panorama-uitzicht. De dierengeluiden daarentegen zwengelen wel steeds meer aan. Ondanks mijn oordopjes vindt het geritsel en ge-oehoe zich een weg naar mijn gehoorgang. Ik vind het hartstikke spannend en lig alles behalve ontspannen op mijn dunne luchtbedje, maar door alle inspanning van het fietsen lukt het toch om prima te slapen. Het openritsen van mijn tent ’s ochtends vroeg is ronduit magisch. Wat een uitzicht! De zon komt net op vanachter de berg waar ik op uitkijk en dat maakt dit begin van de dag nog magischer. Terwijl ik water opzet voor het eerste (en lekkerste) kopje koffie van de dag, pak ik de boel weer in.

• Tip: Misschien zie je ertegenop om iedere dag je tentje op te moeten zetten en weer af te moeten breken, maar hier word je al snel handiger in. Voor mij werd het bijna iets meditatiefs – het geeft in ieder geval veel voldoening om alles ingepakt en wel weer met je mee te kunnen dragen.

En dan komt er ineens een auto het terrein oprijden en stapt er een zeer vriendelijke vrouw uit: het was geen enkel probleem dat ik gisteren nog ben komen aanwaaien. Ze informeert naar mijn reis en ik informeer naar het tarief voor deze overnachting: 5 hele euro’s. Dat was al het geritsel en de bijbehorende spanning méér dan waard.

De dag begint dus goed en wordt alleen maar mooier als ik het Middeleeuwse dorpje Saint Leonard de Noblat bereik. Het is net alsof ik door de film Belle en het Beest fiets; wat een bijzonder dorpje! Iedere straat ademt historie en dat kun je vanaf je fiets mooi in je opnemen – dit is precies waarom een fietsvakantie zo te gek is.

Met de muziek van Belle en het Beest in het achterhoofd vervolg ik de Langs Oude Wegen-route en zoals in de boekjes al stond aangegeven: hier heb je te maken met de uitlopers van het Centraal Massief in Frankrijk. Veel klimmen dus, vooral in de richting van Rocamadour. Dit dorpje is op sprookjesachtige wijze tegen de berg gebouwd en dat is twee keer leuk: om doorheen te fietsen en om via de andere kant de route te vervolgen. Het is behoorlijk afzien op deze pittig steile klim, maar het uitzicht op Rocamadour is fabelachtig en wordt door het stijgen alleen maar mooier.

Inmiddels heb ik de regio Vallée du Lot bereikt en dat betekent dat ik in de buurt ben van het huisje van mijn oom en tante. De fietskilometerteller vanaf de start in Saint-Amand-Montrond staat op 440 kilometer, verspreid over vijf dagen. De vierde dag was met stipt de zwaarste: van Condat-sur-Ganaveix door het bijzondere Uzerche en Brive-la-Gaillarde naar camping le Pic bij Mayarc. Die etappe telde meer dan 1500 hoogtemeters, en de Gazelle heeft ze allemaal verslagen! Op de echt steile stukken moet ik soms wel een beetje over het stuur heen hellen om niet achterover te vallen, maar het is toch echt gelukt op die dunne bandjes en met alle bepakking achterop.

Ook het laatste stuk naar het huisje van mijn oom en tante in Bouziès-Bas moet ik nog even vol in de klimmodus. Ik ben hier al vaker geweest en ken de berg goed, dus weet welke stukken het uitdagendst zijn. Maar het lukt! Bovendien weet ik welk ontvangst er aan de top op me wacht – daar krijg je vanzelf vleugels van. Niet alleen mijn moeder, tante en oom zijn er, maar ook mijn vakantievierende zus met haar gezin. Een betere plek om even bij te komen kan ik me niet voorstellen en dus dompel ik me een weekend onder in dit fijne vakantiegeluk.

En door! Richting Cahors

Maar dan begint het weer te kriebelen: ik ben zeker nog niet uitgefietst en besluit om de Langs Oude Wegen-route in ieder geval te vervolgen tot aan het pelgrimsdorpje Saint-Jean-Pied-de-Port, de plek waar veel wandelaars hun pelgrimsroute (de Camino) starten richting Santiago de Compostela. Ik kom eerst door de indrukwekkende stad Cahors en fiets daarna in zes dagen naar het hart van de Pyreneeën. Dat levert soms zeer grappige taferelen op, zoals op de Col d’Osquich.

‘Bonjour!’ klinkt het naast me. En nog een keer, en nog een keer. Verschillende wielrenners halen me in en ik bonjour vrolijk terug. Af en toe werp iemand een blik op mijn fiets. De volbepakte Gazelle steekt enigszins af tegen het lichte materiaal waar deze fietsers mee naar boven koersen. Opportunistisch als ben probeer ik een treintje te volgen. Dommage: ik moet al snel lossen. Toch gaat het fietsen richting de top opvallend lekker. Ik merk dat mijn benen door het dagelijkse fietsen van de afgelopen twee weken voor deze klimkilometers een stuk beter getraind zijn.

Op de top spot ik een Nederlands kenteken op het busje dat bij de wielrenners hoort. Het blijkt een club fanatieke fietsers uit Zuid-Holland te zijn. Ons beleefde ‘bonjour’ had dus ook een ‘goedemorgen!’ kunnen zijn. Enfin. Ze zijn net als ik even gestopt op de top van de Col d’Osquich en kijken niet alleen naar het mooie uitgestrekte uitzicht, maar ook met enige bewondering naar mijn fiets en bepakking.

Ze zijn bezig met een fietsreis door de Pyreneeën en bedwingen op hun wielrenfietsen zoveel mogelijk bergtoppen – het zwaardere werk dus. Ik krijg een banaan en er wordt gevraagd of ik nog iets nodig heb voor mijn fiets, want ook de technische dienst is aanwezig. Ik geef aan dat ik een schroefje van mijn bidonhouder ben verloren. Jan duikt de bus in en tovert het perfecte schroefje tevoorschijn. Mijn bidon zit weer goed vast en is inmiddels ook gevuld met vers koud water, dus ik kan gesoigneerd en wel weer door na deze topstop.

Bergen en buien

De ontvangst in de Pyreneeën is niet alleen mooi en overweldigend, maar ook heel… nat. ‘Het kan spoken in de bergen’, heeft mijn moeder me al vaker op het hart gedrukt. En dat klopt. Ik heb geen lange regenbroek bij me en die heb ik gelukkig ook niet gemist. Door de intense stortbuien is het nat, maar niet per se koud in de bergen – zeker als je in beweging blijft. En laat dat bij zo’n fietsvakantie nu net het geval zijn. Alleen begint door de stortbuien mijn telefoon het een beetje te begeven, en dat is lastig navigeren. Ik heb de routeboekjes nog wel achter de hand, maar dat werkt in de regen toch ook minder fijn. Daarom weer een belangrijke: 

• Tip: zorg dat je telefoon verpakt is in een hoesje dat écht waterdicht is. Ik had me daar een beetje in vergist en liep op een gegeven moment te klungelen met verschillende boterhamzakjes – niet handig. Een goed hoesje had me veel gedoe bespaard, en brengt me ook op het volgende advies:
•  Tip: neem een schriftje mee. Ideaal voor het noteren van alles wat je niet wilt vergeten, zowel voor als tijdens je reis.

Het zal je namelijk verbazen hoeveel fijne inzichten al trappend op je pad komen. En je hoopt ze niet nodig te hebben, maar het is ook een handige plek voor het noteren van noodnummers. Mocht je telefoon het begeven (in mijn geval werd het even spannend door waterschade), dan heb je deze nummers in ieder geval nog paraat. Bovendien past zo’n dun schriftje met gemak in je stuurtasje, en het nut daarvan beschreef ik al in deel 1 van deze fietsreis.

De laatste etappes richting Saint-Jean-Pied-de-Port zijn ronduit prachtig en hebben mijn nieuwe liefde voor fietsvakanties nog extra aangezwengeld. Wat een schitterende ervaring was dit! Dat brengt mij (voor nu) op de allerbelangrijkste tip van deze soloreis:

• Tip (belangrijkste): doe het! Laat je niet te veel leiden door goedbedoelde adviezen vooraf, maar ga vooral zelf op ontdekkingstocht.