De Sentiero Italia

Mijn ervaring op het gebied van meerdaagse hikingtochten met volle bepakking was, voordat ik aan mijn tocht door een deel van Italië begon, drie dagen over de Via degli Dei in Italië en de Dutch Mountain Trail in Nederland. Niet heel veel dus. Wat mijn trip, die uiteindelijk ruim 1.200 kilometer met zo'n 44.000 hoogtemeters zou zijn, extra uitdagend maakte. En laat ik daar nu van houden. 

Na een treinreis vanuit Nijmegen naar Bologna neem ik het Pad van de Goden (Via degli Dei) als opwarmertje. Een prachtige route van Bologna naar Firenze met een lengte van zo'n 130 kilometer, om vervolgens per trein af te reizen naar Reggio di Calabria. Een stad in de teen van de laars en mijn startpunt op de Sentiero. Op naar het noorden. 

Afwisseling

En dan beland ik in een ander Italië. In het zuiden bevind ik me tussen de cactussen, op zand- en kiezelpaden en al prachtig groene velden en bossen. Totaal anders dan in de Apennijnen waar ik net had gelopen. Ik kijk mijn ogen uit als het zweet langs mijn voorhoofd gutst. Want ja, het is er ook al lekker op temperatuur. Ook al is het pas begin april.

Sneeuw

De volgende dag, wanneer ik op hoogte ben, kom ik in de sneeuw terecht. Met steile hellingen waar het oorspronkelijke pad niet meer van te zien is en je dus geen idee hebt waar je loopt en wat er onder je voeten gebeurt. Regelmatig wegzakken in de sneeuw en niet-zichtbare markeringen maken het tot een uitdagende en enerverende dag. De toon is gezet.

Het is fantastisch!

Aan afwisseling in de (weers)omstandigheden dus géén gebrek. En dat zijn pas de eerste dagen. Het komt dan aan op aanpassings- en doorzettingsvermogen. Zeker als je, zoals ik, zo'n avontuur solo doet. Maar wat een beleving. Het is fantastisch!  Tijdens mijn reis heb ik te maken met diverse weersomstandigheden. Van hete droge dagen tot sneeuw en regen en onweersbuien. Het hiken in de bergen is prachtig. Maar moeder natuur is hier wel de baas. Wees dan ook altijd voorbereid op onvoorziene (weers)omstandigheden en zorg ervoor dat je altijd twee dagen kunt overleven zonder hulp.

Ongerepte natuur

Het pad van Italië brengt me door natuurgebieden en door de bergen. Daar waar de natuur nog ongerept is. Met een diversiteit aan landschappen en vergezichten kijk ik mijn ogen uit. Het is adembenemend en het maakt me nederig. Ik ben hier te gast bij moeder natuur en haar inwoners. Omdat ik vroeg in het seizoen ben, of eigenlijk ruim voor het seizoen, loop ik dagenlang alleen. Met naast het geluid van mijn eigen ademhaling en voetstappen alleen het geluid van de natuur en haar dieren. Ik ben hier volledig in mijn element en ga dan ook helemaal op in het landschap. Wat een pracht.

Heel veel afwisseling

Trekkend over deze route richting het noorden kom ik door diverse regio's van Italië, beklim de nodige bergen, ga door dichtbegroeide bossen, loop over bergkammen, over smalle paadjes en door uitgestrekte graslanden. Maar loop me ook met enige regelmaat vast omdat een aantal delen van de route niet of nauwelijks onderhouden is. Ik moet voor alternatieven kiezen omdat er op de route geen doorkomen aan is. Het houdt me scherp en laat me mijn navigatieskills gebruiken.

Overnachten

Omdat ik vroeg voor het seizoen ben is nog lang niet alles open. Berghutten zijn bijvoorbeeld allemaal nog gesloten en voor campings, B&B's en hotels geldt dat er maar een klein deel van open is. Omdat ik een tent bij me heb maak ik me nooit zorgen over een slaapplek. De praktijk is dat het zich altijd wel oplost en je op vaak heel bijzondere plekken slaapt. Neem het houthok achter een restaurant, een picknickplaats midden in een bos, boven op een berg met slechts de beschutting van een paar bomen, in de tuin van een Agriturismo, in de feestzaal van een hotel of in een verlaten en vervallen berg schuilhut. Als je ervoor openstaat maak je het allemaal mee.

Solo reizen met backpack

Solo reizen over het pad van Italië is in de ogen van de locals niet heel gewoon en zeker niet zonder gevaar. Overal waar ik dan ook aankom is het eerste wat men vraagt: "Hoeveel komen er nog?". Als ik dan uitleg dat ik alleen over de Sentiero loop is de verbazing vaak groot. Maar altijd met een zekere vorm van respect en je bent meteen het gesprek van de dag. "Deze Hollander loopt in deze periode alleen over onze Sentiero".  

Niet meer hebben dan de spullen die in je rugzak zitten, al wandelend trekken door een gebied is mijns inziens de ultieme manier van reizen. Je ziet veel. Beleeft de omgeving waardoor je loopt en wordt overal met open armen ontvangen. Men is altijd bereid je te helpen. Zeker als je alleen bent. En je hebt de meest bijzondere ontmoetingen. 

Mijn reis van 41 wandeldagen, 1.200 kilometer en 44.000 hoogtemeters is lastig om in één artikel samen te vatten. Dat gaat kortweg niet. Ik heb je een indruk willen geven van deze fantastische ervaring en ik hoop dat het je inspireert. Ben je nieuwsgierig geworden en wil je meer lezen over dit avontuur en andere avonturen neem dan eens een kijkje op mijn persoonlijke blogsite.