Wandelen over de Murgleiter in het Zwarte Woud

Ik start mijn wandeldag in Baiersbronn, waar de Murg dwars doorheen stroomt. Precies naar dit vriendelijke riviertje, want dat is het in dit gedeelte van het Zwarte Woud, is de wandelroute vernoemd. Niet omdat je het kabbelende water tijdens het wandelen continu in het vizier hebt, maar wel omdat de langeafstandswandeling de Murg de hele route min of meer volgt. Er parallel aan loopt in elk geval. Mijn auto parkeer ik bij het treinstation en zo snel als ik kan begeef ik me door het centrum van het bijna 15.000 inwoners tellende plaatsje. Op naar het begin van etappe vijf van deze bekroonde wandelroute. Ik ben vol verwachting, omdat ik heb gelezen dat het een prachtige wandeling is, vol fantastische uitzichten op het idyllische dal, lieflijke dorpjes en als hoogtepunt de klim naar de Schliffkopf.

Het begin van de wandelroute

In Baiersbronn is het nog niet erg pittoresk. Langs de Murgleiter liggen prachtige, gezellige dorpjes en stadjes, heb ik gelezen. Jammer dat ik door tijdgebrek slechts één etappe van de trektocht kan wandelen en hierdoor fotogenieke stadjes vol historische vakwerkhuizen, zoals Gernsbach, mis. De pluspunten van Baiersbronn zitten hem toch vooral in de prachtige natuur eromheen. Nadat ik via een tijdelijk voetgangersbruggetje de Murg ben overgestoken, klim ik het dal uit, de natuur in. Al snel wandel ik tussen de bomen. Baiersbronn blijft me een tijdje 'achtervolgen'. Niet alleen zie ik het stadje onder me steeds kleiner worden, ik hoor het ook. De trein die voorbijraast en meerdere sirenes echoën tegen de berg. Nog niet erg rustgevend. Ik ben blij als ik wat verder ben geklommen en meer geluiden van het bos opvang; fluitende vogeltjes en de wind die door de takken blaast.

Een hooggelegen paadje door de bossen

Het is een pittige klim naar de uit zandsteen opgebouwde Rinkenturm, die op de rand van de 757,5 meter hoge Rinkenkopf staat en een prachtig uitzicht geeft over de Murg-vallei. Het torentje is meer dan honderd jaar oud en ik beklim de stenen wenteltrap een beetje voorzichtig, bang dat het bouwwerk het onder mijn voeten begeeft. Bovenop de toren vergeet ik mijn zorgen en kijk uit over Baiersbronn en zijn huisberg Stöckerkopf en het aan de andere kant gelegen Tonbachtal. De Murgleiter vervolgt zich kilometers lang over een hooggelegen paadje door de bossen van het Zwarte Woud. Tussen de bomen door zie ik steeds het spectaculaire uitzicht op het dal, met hier en daar wat dorpjes en vooral veel groen. Op de mooiste plekken staan bankjes langs de route, waar ik zo nu en dan even op plaatsneem. Dit gedeelte van de tocht wandelt verrassend makkelijk weg. Het pad daalt en klimt, maar niet enorm. Voordat ik er erg in heb, staat er negentien kilometer op de digitale teller. Dan doemt de Schliffkopf voor me op.

De Schliffkopf

Wie denkt dat de Schliffkopf slechts een klein heuveltje is, heeft het mis. Het is vroeg in het seizoen en als ik na een lange klimpartij de top van de berg nader, zie ik her en der wat sneeuw liggen. In de verte zeilt een paraglider door de inmiddels bijna strakblauwe hemel. Het lijkt wel of zijn bestemming de sikkelvormige maan is. Ik stop even om naar het schouwspel te kijken. Doorlopen is sowieso niet verstandig zonder mijn aandacht op het met wortels en keien bezaaide pad te houden. Een foutje met een struikelpartij tot gevolg is snel gemaakt. Bovendien kan ik wel een korte pauze gebruiken. Het afgelopen uur heb ik vooral geklommen. Als ik weer op adem ben gekomen, wandel ik door. Na een tijdje kijk ik nog eens op naar de schermvlieger. Hij cirkelt ineens behoorlijk dichtbij me. Dan verdwijnt hij achter de bomen. Arthur, een engineer uit het nabijgelegen Bühlertal, is een klein stukje verderop in het gras geland. 'Niet helemaal de bedoeling', geeft hij lachend toe als ik naast hem kom staan en hem een helpende hand bied. Die heeft hij niet nodig. Hij vouwt zijn scherm rustig zelf op en stopt het doek handig in zijn grote backpack. 'Dat wordt lopen', zegt hij en hij haalt zijn schouders op. Eigenlijk wilde hij terugvliegen naar de open plek waar zijn auto staat, een paar kilometer verderop, maar de thermiek werkte vandaag niet mee. Wind stak een stokje voor dat plan en deed hem op de flanken van de Schliffkopf landen.

Natuur op z’n beloop

Het waait niet voor het eerst in het natuurgebied. Arthur vertelt me over de verwoestende storm Lothar die in 1999 door het Zwarte Woud raasde en een behoorlijke ravage achterliet. Heel wat bomen waaiden om. Juist in het Schliffkopf-gebied is ervoor gekozen de natuur op zijn beloop te laten om zo het natuurlijke herstel op lange termijn te kunnen observeren. 'Zo is ook de open plek ontstaan waar paragliders tegenwoordig starten', legt hij uit. Ik kan wel uren blijven praten met Arthur, die met zoveel enthousiasme over het Zwarte Woud vertelt, maar ik moet door. De bus terug naar Baiersbronn gaat maar eens in het uur en wacht vast en zeker niet op me als ik te laat kom. Dus klim ik door.

De top!

De top van Schliffkopf is als een kers op de taart. Het meest prachtige uitzicht is bewaard tot het allerlaatst. Aan alle kanten golven heuvels en bergen de verte in, blauwgekleurd tegen de horizon. Ik neem plaats op één van de bankjes en zuig het uitzicht in me op. Nog even voordat de bus vertrekt, nog even genieten van deze prachtige beloning.