Op de fiets van Londen naar Parijs

In Londen fietsen doe je op risico van eigen leven. Overal staan pijlen, onbegrijpelijke instructies en geboden, maar slechts zelden eindigen die in een vrijliggend fietspad. Hoe filmisch de Londense taxi’s ook zijn, ze rijden er niet minder assertief door. Met slechts een witte stippellijn die ons scheidt van de opgejaagde rode dubbeldekkers lijken de eerste kilometers van de Avenue Verte eerder op een overlevingsexpeditie dan een ontspannen fietstochtje langs de Theems. Want zo ziet de fietsroute er op de kaart aanvankelijk uit. Startpunt: de Londen Eye. Dan verder langs de rivier, het Palace of Westminster en zo de stad uit.

Sluipweggetjes en bridle paths

We komen in de buitenwijken van Londen terecht. De ene arbeiderswijk volgt de andere op. Af en toe rijden we door een park waar kinderen uitgelaten in hun blauwe schooluniformen over het gras lopen. Dan slalommen we weer tussen het aanschuivende verkeer. We krijgen een kijkje achter de schermen van het Britse ‘daily life’.

Bij de rivier de Wandle krijgen we eindelijk ons eigen fietspad. Langs sluipweggetjes rijden we zo tot Redhill. Multicultureel Londen vervaagt; we rijden op het snijpunt tussen de het Engelse platteland en de voorsteden. Hier is de Avenue Verte een samenraapsel van leuke fietspaden door weilanden en bossen, tot vreemde zigzag door woonwijken, over parkings en langs luchthavens.

Het grondwettelijke ‘Right of way’, het recht van doorgang over privaatdomein, zorgt in Groot-Brittannië voor een onuitputtelijk netwerk aan wandel –en fietswegen. De bridle paths, oorspronkelijk aangelegd om te paard door het platteland te reizen, doen nu ook dienst als heerlijke, onverharde fietspaden. Voorbij Ashdown Forest komen we aan in Crowborough. We logeren bij July en John. Twee van hun drie dochters zijn het huis uit. Kamers vrij om te verhuren dus. Het kleine huisje met wollig vast tapijt en roze bedovertrekken ligt net buiten het centrum. Hier hebben de huizen geen nummer, maar namen als Fern Cottage en Limestone House en eet je ’s morgens porridge als ontbijt al klaar op de ronde tafel naast de keuken. Hoe ze in zo’n klein dorpje naar de hele brexit-soap kijken?

Antiekwinkels, bookshops en Goodmornings

Over de Cuckoo Trail, een oude spoorwegbedding die als een donkergroene tunnel door het landschap trekt, komen we in Hailsham terecht, in het graafschap East-Sussex. Hier beginnen ook de South Downs, bolle heuvels die verbazingwekkend gemeen in onze kuiten bijten.

‘Je kan één boek lezen over China en je denkt een aardig idee van het land te hebben’, schrijft Paul Theroux. ‘Je leest twintig boeken over Groot-Brittannië en je weet dat je niets weet.’ Het blijft een vreemd land. Het ene dorp heeft die typische Engelse kneuterigheid, waar we zo van houden: kleine theehuisjes met bloembakken voor het raam, antiekwinkels, bookshops, Goodmornings en charity boxes. Het volgende kan plots ruw en ongastvrij aanvoelen met rijen grijze arbeidershuisjes.

Bij Alfriston begint de zon te schijnen en als we eenmaal in Seaford aankomen, gaat ze voor ons overdadig en oranje onder in de zee. Daarbij schildert ze de witte krijtrotsen in alle mogelijke pastelkleuren. Wat verderop in Newhaven, onze laatste Britse halte voor we Het Kanaal oversteken, eten we ’s avonds in de pub. Hier weerstaan ze gelukkig de vaart der volkeren. Uitgezakt en sigaar rokend kijkt Churchill de pub rond. Als we later in het donker onze fietsen weer optuigen, cirkelen enkele vossen rond ons en snuffelen van een afstandje of er niets lekkers te halen valt.

Het is nog behoorlijk fris als we ‘s morgens afdalen naar de haven van Newhaven. Tussen de auto’s schuiven we aan om in de buik van de ferry te rijden en installeren ons op achtersteven van de boot. Voor sommige is de oversteek een vaste route. Een vrouw zet haar rieten mandje op tafel, giet thee in een kopje en haalt enkele koekjes uit haar picknickmand. De ene reiziger is nu eenmaal beter voorbereid dan de andere en we nippen van de te dure koffie uit onze kartonnen bekertjes. Het weer is prachtig. Een beter zicht op de iconische Seven Sisters hadden we ons moeilijk kunnen voorstellen. De kliffen worden steeds kleiner tot ze nog maar een onbenullig streepje aan de horizon zijn. Adieu Groot-Brittannië, het ga je goed. 

Plat du jour

De kliffen van Dieppe zijn niet wit, maar vaalbruin. Het kerkje staat wat verloren op de uitkijk en begroet de nieuwe reizigers van het vasteland. Wat is het eerste dat je doet als je in Frankrijk aankomt? Een bakker binnenstappen, uiteraard. Twee croissants later rijden we langs het haventje van Dieppe weg van Het Kanaal.

De Avenue Verte loopt hier in een rechte lijn dwars door Normandië het binnenland in, verder naar Parijs. Over de oude spoorweglijn fietsen we het ene dorpje in en het andere weer uit. We zijn duidelijk in een ander land terechtgekomen met bruine koeien, spitse kerktorens en uitgebloeide distels. Het landschap verandert traag. De gedachte dat je gewoon door iedere dag opnieuw te trappen van Londen naar Parijs kan reizen, is bijzonder. Als lunch een plat du jour, in een rood-wit bistrot als het even kan, en na de koffie weer verder.

Het nadeel van langeafstandsroutes is meteen ook één van de interessantste voordelen. Omdat de route de ‘mooie’ stukken met elkaar verbindt, kom je ook door ‘lelijke’ delen. Plekken waar je als toerist nooit zou komen. Hier stelt het fietspad meestal weinig voor, rijd je niet door pittoreske dorpjes en moet je aan de kant voor grote landbouwmachines. Maar het Franse gedeelte van de Avenue Verte gaat voornamelijk over een breed, gezapig fietspad zonder voorbijrazende auto’s.

De oogst is al binnen en de heuvels kleuren bruin, geel en oker. Bij de gepleisterde gevels en de gedrongen kerk van Saint Germer de Fly splitst de Avenue Verte. Wij volgen de zuidelijke route die aangegeven staat als ‘landelijk’. Door Gisors de Vallei van de L’Oise binnen. Ons eindpunt begint zich stilletjes aan te kondigen.

Hier beginnen de chateaus met hun aangelegde geometrische tuinen en buitensporige oprijlanen. Voor we bij Maisons-Laffitte aan de linkeroever van de Seine aankomen, hopen we nog een laatste keer te verdwalen over de wirwar van weggetjes in het uitgestrekte Forêt de Saint Germain en Laye.

Parijs binnen langs de achterdeur

Het contrast is groot wanneer je, na de koninklijke paleizen en tuinen, Parijs via de achterdeur binnenkomt. We volgen de Seine in haar laatste trage kronkels voor ze de hoofdstad binnenstroomt. We rijden onder bruggen vol graffiti en langs verlaten scheepswerven. Dan begint de stad zich traag van haar mooie kant te tonen.
Net als in Londen is fietsen in Parijs een heel avontuur. Langs Montmarte belanden we midden in de dagelijkse stroom toeristen die de lichtstad komen bezoeken. Met de fiets aan de hand wandelen we tot de Notre-Dame kathedraal, het eindpunt van onze Avenue Verte.

Vervoer van en naar Londen en Parijs

Vanuit Amsterdam kun je met de fiets op de Eurostar naar Londen. Je kan je fiets in zijn geheel meenemen of demonteren in de bikeworkshops van Eurostar. www.eurostar.com

Het oversteken van Het Kanaal van Newhaven naar Dieppe is heel simpel met de ferry van DFDS. www.dfds.com

Vanuit Parijs kan je met de  fiets op de Flixbus terug naar Amsterdam. www.flixbus.be

Overnachten

Wij kozen voor AirBnB omdat we graag wat couleur locale opsnuiven. Er zijn langs de route zeer veel hosts te vinden in verschillende prijscategorieën. Langs het Franse gedeelte van de AV worden langs de route regelmatig (fietsvriendelijke) overnachtingsplekken aangeduid. Die gaan van eenvoudige gîtes tot grote landhuizen. In Engeland is accommodatie minder afgestemd op de route, maar zijn er verschillende opties voor overnachtingen. In ieder dorp vind je wel enkele B&B’s en de meeste pubs voorzien ook prima overnachtingsplaatsen.
Naargelang waar je wil overnachten kan het zijn dat je soms even van de route moet afwijken, maar dat is nooit meer dan een paar kilometer. Veel fietsers doen de AV met de tent. Als je je route op voorhand een beetje plant, kan je zonder problemen van camping naar camping rijden. In Frankrijk heb je wat meer keuze dan in Groot-Brittannië.

Voie vertes

In Engeland fiets je ongeveer een vierde van het traject over de oude spoorwegen. In Frankrijk ongeveer de helft. Wel gaat de AV zoveel mogelijk langs kleine weggetjes of autoluwe wegen.

Moeilijkheidsgraad

In Frankrijk is het heel makkelijk fietsen met maar een paar geleidelijke klims. Hier kan alleen de wind over de open vlakte de tocht wat zwaarder maken. In Engeland zijn er een paar stevige kuitenbijters bij. Ook gaat de route hier niet altijd over geasfalteerde wegen, wat zorgt voor leuke weggetjes, maar ook voor wat meer behendigheid op de fiets.