Huttentocht Doloramaweg

Het artikel hieronder is deels gebaseerd op de vijfdaagse reis 'Huttentocht Dolomieten- Wandelen over de Doloromaweg' van SNP Natuurreizen. Wil je deze reis zelf maken, of ben je benieuwd naar alle ins en outs? Klik dan hier voor meer informatie op de website van SNP. 

Reisverhaal - De Doloramaweg, huttentocht in de Dolomieten

Dolo-rama is een samenvoeging van ‘Dolomieten’ en ‘panorama’. Het behoeft dus geen uitleg dat je op deze meerdaagse huttentocht volop uitzicht hebt op ruige bergen, lieflijke weides en echte berghutten. Maar wist je dat deze route het voor elkaar krijgt dat je op een ochtend staat te filmen hoe iemand die je dan slechts een uur of twaalf kent, de Macarena staat te dansen? Nee? Lees snel verder hoe dit kan gebeuren…

Het verhaal begint in het Italiaanse dorpje Brixen. Waar wij, vader Dick, dochter Fay (12), zoon Jip (10) en ik, moeder Petra klaar staan om opgehaald te worden door een taxi, om ons naar het beginpunt van de Dolorama weg te brengen. Eigenlijk begint het zelfs al iets eerder; in dit dorpje zijn zowel een klooster als een uitgebreid zwemcomplex waardoor we hier al enkele dagen zijn om beide plekken te bewonderen. Maar dit is niet per se noodzakelijk. En we laten het dus verder achterwege in dit verhaal, al moet nog wél even vermeld worden dat zowel het klooster Neustift (het grootste kloostercomplex van Tirol!), als het zwemcomplex Acquarena (meerdere binnen én buitenbaden!) het bezoeken meer dan waard zijn.

Het begin

Terug naar het busje. Op weg naar het beginpunt van onze vijfdaagse huttentocht. De spanning is voelbaar als we nog een ander stel ophalen. Hebben we alles? Hoe gaan de kinderen het vinden? Het is voor hen hun eerste huttentocht. Daar is de Doloramaweg, met niet al te veel stijgen en dalen en zonder steile afgronden, de perfecte tocht voor. Voor we het weten, zijn we er. Parkeerplaats Zumis (1700 m), het beginpunt van onze tocht. In de meeste gidsen wordt de Doloramaweg omschreven als een vierdaagse huttentocht. Wij gaan er vijf dagen over doen, over de eerste etappe doen we twee dagen. Dat is het standaard arrangement van SNP, waar wij de reis geboekt hebben. Zo kun je de eerste twee dagen een beetje inlopen. En begin je niet met ruim twintig kilometer wandelen op één dag. Het begin is zoals een begin hoort te zijn. Onwennig. Dubbelchecken of je veters goed zitten. Je rugzak nog een keer afstellen. Maar het is ook nu al genieten. Van Fay en Jip die dapper doorstappen. Allebei een eigen rugzak. Goeie wandelschoenen en één setje wandelstokken. Want daar willen ze afwisselend wel-niet-wel-niet-wel mee lopen. Talloze graspaden en best wat uitzicht op indrukwekkende bergen verder, zijn we ineens in de Kreuzwiesenhütte (1925 m), het eerste overnachtingsadres.

De Kreuzwiesenhütte

High fives en een trotse blik. We hebben het gewoon gehaald! We ploffen neer op één van de vele picknickbanken voor de hut. Om ons heen zien we nu al bekende gezichten. Het stel uit de taxi! En heey, nog een gezin met twee kinderen. We bestellen grote glazen drinken mét taart. Het huttenleven is begonnen. Al hebben wij wel voor een light-versie gekozen. Doordat we op tijd hebben geboekt bij SNP, hebben we in verschillende hutten een eigen kamer. Zo hopen we op toch net een wat betere nachtrust voor iedereen. De douches en toiletten zijn uiteraard wel gewoon gedeeld.

Dag twee

Ook dag twee is prima te doen. De start is even pittig, met een stijging met de zon in ons gezicht. Het is al snel warm. Maar een eerste topkruis waar naar uitgekeken kan worden maakt veel goed. Boven maken we de nodige foto’s. Eten en drinken uitgebreid. We hebben alle tijd, in totaal moeten we vandaag elf kilometer lopen, 550 meter stijgen en 350 meter dalen. Ongeveer halverwege nemen we nóg een lange pauze. Bij de Glittnersee móet gezwommen worden door de kinderen. Al is zwemmen een groot woord. Het water komt tot hun navel. Verderop zwemmen twee zwanen die het geplons argwanend in de gaten houden. Na een tijdje sluit het andere gezin aan. Ook hun kinderen willen écht het water in. Het tweede stuk van dag twee lopen we met z’n achten. Kinderen voorop en zonder ook maar één keer te klagen of te vragen ‘hoe ver nog?’ bereiken we de Maurerhütte. En daar: Wat. Een. Uitzicht.  

De Maurerhütte

Vanaf het terras kijken we uit op hoge bergen. Grijze rotspieken die zo kenmerkend zijn voor de Dolomieten. Zelfs de kinderen zijn heel even stil. ‘Gaan we daar overheen?’ Is de eerste vraag. We checken voor de zekerheid kaart én route-app. Het antwoord is teleurstellend voor de kinderen: we lopen er de komende dagen wel langs, maar gaan er niet dwars doorheen. In de hut hebben we opnieuw een eigen kamer. In tegenstelling tot de Kreuzwiesenhütte is hier helemaal geen lager (een gezamenlijke slaapzaal). En tot opluchting van Fay is hier ook een douche. ‘s Avonds komt het kaartspel Uno tevoorschijn. In de eetzaal sluiten steeds meer mensen aan om mee te spelen. Het groepje bekenden breidt zich snel uit.

Dag drie

Vandaag staat ons voor het eerst een wat langere dag te wandelen. Helaas zijn alle weerberichten die we checken het eens: aan het einde van de dag is de kans op regen en onweer groot. We besluiten vroeg op te staan en vroeg te vertrekken. Het opnieuw inpakken van de rugzakken: éérst de waterzakken vullen! begint al een beetje routine te worden. De lunchpakketten die we meekrijgen gaan bovenop en net na acht uur zetten we de eerste stappen. We kunnen gelukkig rustig wakker worden. De eerste kilometers gaan over een gemoedelijk slingerende gravelweg, naar beneden. Op het laagste punt komen we de enige asfaltweg van deze reis tegen. Er is een restaurant en een flinke parkeerplaats. Vanaf hier worden we vergezeld door diverse groepjes dagjesmensen. De grijze bergen waar we gisteren op uitkeken zijn ineens al heel dichtbij. We lopen er onderlangs. We slalommen tussen groepjes mensen op teenslippers en sportschoenen door. De kinderen gaan nog nét iets rechter op lopen als ze een Nederlands stel bewonderend horen praten over hun rugzakken. We stoppen voor wat foto’s, al moeten we daar op de mooiste plekken soms heel even voor in de rij staan. Fay en Jip grijpen hun kans om op wat enorme grijze rotsen te klimmen. De lucht is nog strakblauw, toch checken we regelmatig de weerapp. Na een wat vlakker stuk is het weer klimmen geblazen. De drukte neemt gelijk af. Eenmaal boven kunnen we perfect uitleggen wat een bergkam is. Achter ons ligt een bossig stuk, voor ons ontvouwt zich een traditioneel bergpanorama. Glooiend groene weides en waar we ook kijken, bergen. Heel veel bergen. Tijd voor een lunchpauze. 

De eerste druppels vallen

Na de lunch volgen we een fijn smal paadje dat langs de berg loopt. Het is nergens steil dus we maken snel meters. Fijn, want inmiddels begint de lucht toch wel iets te betrekken. We speuren de lucht ook af op zoek naar arenden. Ze zouden hier moeten vliegen, hebben we gelezen. We zien wat grote vogels rondjes cirkelen rond een bergtop. Maar of dit de gewenste vogels zijn? De kinderen zijn overtuigd van wel. Wij vinden het prima, al turend lopen ze lekker door. Inmiddels gaat het pad weer langzaam omhoog. De lucht betrekt. De eerste druppels vallen. Doorlopen wordt bijna rennen. Wij zijn bijna bij de hut, maar de mensen met wie we alweer een tijdje lopen, moeten nog een hut verder. Dan toch maar het zekere voor het onzekere. Tassen af, regenjassen aan en snel weer door. Over de bergkam ligt al heel snel de Schlütterhütte. Wij zijn er. we wensen de anderen veel succes voor ze snel verder gaan. Zij moeten nog een steil stuk naar beneden. 

De Schlütterhütte

Wie tot hier gelezen heeft en zich afvraagt waar die Macarena toch blijft, lees snel verder! De Schlütterhütte is een echte originele berghut. Geen eigen kamers, maar gedeelde kamers vol stapelbedden. Douches zijn betaald. We nestelen ons in een soort serre met uitzicht op de bergen. Het regent inmiddels flink. Binnen is de sfeer relaxt. Er zijn hier geen oude bekenden. De Schlütterhütte staat op een kruispunt van verschillende bekende huttentochten en is dus snel volgeboekt. Als de Uno op tafel komt maken we snel genoeg nieuwe vrienden. Nederlanders en Belgen sluiten aan. Een Frans stel vlucht met de woorden ‘I’m not used to so much noice’. Na heel veel potjes kaarten, gaan we over op ‘doen, durven of de waarheid’. Fay en Jip hebben de avond van hun leven. Iedereen die meespeelt doet dat vol overgave. Er worden blaadjes sla met heel veel ketchup gegeten, geheimen verteld en dan, is het tijd voor de opdracht als één van de heren dapper ‘doen’ zegt, wat al tijd niet meer gezegd is. Jip twijfelt geen moment: ‘doe de Macarena!’. Er wordt onderhandeld of een andere opdracht wellicht mogelijk is, maar beide kinderen krijgen bijval van bijna alle medespelers: doen is doen. Hij gaat overstag. ‘Ok, dan doe ik het morgenochtend, voor vertrek, voor de berghut’. Belofte maakt schuld. Dus de volgende ochtend, om half negen, gaat de muziek aan. Het nodige publiek verzamelt zich. Eerst voorzichtig, maar al snel danst hij met volle overtuiging terwijl de muziek uit de naastgelegen telefoon schalt.

Dag 4

Opnieuw een lange dag. Maar dit keer beginnen we met een steile afdaling. Beneden spotten we de berghut waar onze eerdere bekenden hebben geslapen. Ze zijn net weg dus we zetten een tandje bij. Al snel zien we het gezin waar we al vaker mee hebben gelopen. De kinderen kletsen bij en lopen ongemerkt stevig door. Fijn, want ook vandaag is er regen en misschien wat onweer voorspelt aan het einde van de dag. Het is een stuk minder druk dan gisteren, maar minstens net zo mooi. We komen langs veel meters hoge rotsen, waar steeds weer op geklauterd moet worden. En er wordt verlangend naar de bergen gekeken. ‘Die gaan we toch ook nog wel een keer beklimmen?’ We stoten elkaar aan. Deze vakantie is geslaagd. Het bergsportvirus is doorgegeven.