Herademen op zijn Duits

Terwijl we uitkijken over de wijnhellingen hoor ik zuchten. “Niet te geloven. Het is hier zó mooi en ik had geen idee!” Paula is niet de enige. Geen van drieën zijn we hier ooit geweest. Geen van drieën wisten we dat een Duits wijngebied zo weldadig kan zijn. Niemand van ons had een idee dat het hier ja, bijna mediterraan zou aanvoelen. Er groeien cipressen, vijgen, en citrusbomen, en in de kruidentuin bij het klooster van Edenkoben ruiken we de Provençe. Lavendel!

We zijn nog maar net aangekomen in de Zuid-Duitse wijnstreek de Pfalz, en het gebied kan al niet meer stuk. Direct na aankomst fietsen we naar het wijndorp Sankt-Martin. Het is warm, in het dal onder ons glimmen de daken van de huizen in de zon. Op de palen naast de ranken namen als Rieslinger, Dornfelder en Spätburgunder. We hebben de flanken met wijnranken helemaal voor ons alleen. Eén boer komt op een traktor voorbij. In de lucht vliegt een buizerd. Meer leven is er niet.

Ogenschijnlijk dan. Want kom je in de dorpen dan zijn er mensen zat. Ze zitten op terrassen, ze nippen aan hun wijn. Uitsluitend wijn die hier vandaan komt. Daar is er dan ook genoeg van. De Pfalz is het grootste wijngebied van Duitsland. Er komt jaarlijks zo’n 2,2 miljoen hectoliter vandaan. Overal zijn er wijnhellingen. Overal Weingüter (wijnboerderijen), overal proeverijen. Niet voor niets is de leus van de streek Zum Wohl. Die Pfalz. Een andere aanbeveling: Schwungvoll durch die Weinberge!

Hoe alomtegenwoordig de wijn is weten we nog niet als we Sankt Martin binnenfietsen. Een prachtdorp trouwens. Met oude (vakwerk)huizen, om het huis een wijnhuis, en natuurlijk druivenranken boven de straten. En op de centrale kruising is er een groot terras. Sankt Martin ligt op de Weinstrasse Radweg. Om precies te zijn op een facultatief lusje. Niet overslaan, ondanks het klimmetje ernaartoe!

Laveloos

“Als we bij elk Weingut één slokje nemen, komen we laveloos thuis.” Deze nuchtere constatering is van Ritsert, er wordt de volgende dag gemaakt als we nét op de Weinstrasse Radweg fietsen. De fietsroute die minder bekend is dan de gelijknamige autoroute, maar zeker zo mooi. 97 km lang, maar dankzij de trein naar believen in te korten.
Je fietst er over landweggetjes, fietspaden, en soms een klein stuk onverhard. Vaak slinger je om de Weinstraße voor de auto’s heen. Het is een route om rustig aan te doen, je komt vanzelf door de meeste dorpen. Ze zijn allemaal anders. Het éne wat toeristischer, het andere kalm en ingetogen.  Maar één ding hebben ze allemaal: er is wijn. Ritsert heeft dus gelijk. Er zijn langs de route wel héél veel Weingüter. Overal proeven heeft vast ook wel wat, maar dat doen we toch maar niet. Helemaal van proeven afzien doen we natuurlijk ook niet. Dat zou waanzin zijn. Op één van de wijnboerderijen drinken we een fles droge Riesling. Een fles van het Stiftsweingut Heinrich Kuhn uit 2016.  Wij stappen ervoor af in Klingenmünster, ook alweer een fraai wijndorp. Er is een binnenplaats met een paar tafels en veel bloemen. En een jolige eigenares met een vriendelijk gezicht. Ze zit met een jongere vrouw aan de witte wijn, gemengd met prikwater. “Wij drinken hier altijd Schorle, zegt de jonge vrouw. Wilt u dat proberen misschien?”

We hebben nog 25 km te gaan, maar we zijn vandaag op een e-bike, dus hop!: wij kunnen hem wel puur hebben. De wijn is goddelijk. De lekkerste totnutoe (wat niet alles zegt, maar niettemin!). Interessante smaken maar niet dusdanig dat er ‘té veel gebeurt’. Onze gastvrouw kletst mee, ze vertelt over het verschil tussen Frankrijk en Duitsland, ze zitten hier vlak bij de grens. Wat ís het verschil dan precies? “Het is de atmosfeer”, zegt zij. “De Pfalzers zijn vrolijk! Net als overal waar er wijn is! Kom, ik schenk u nog eens bij.”

Tip: Pfalzkarte

Veel organisaties in de Pfalz bieden je een Pfalz Karte aan. Zo ook de Ziegelhütte in Edenkoben, één van de twee SNP adressen voor dit arrangement. Een Pfalz Karte geeft gratis toegang tot ongeveer alles, inclusief de bus en de trein. Handig! Gewoon doorfietsen zolang als je zin hebt en terug met de trein. Ook de fietsen mogen gratis mee.

Xanten?!

Wij Nederlanders kennen Duitsland maar slecht. Dat is de conclusie die we in de Pfalz trekken, maar ook in het tweede Duitse gebied waar we deze week fietsen, nota bene vlakbij de grens met Nederland. Wie heeft er ooit gehoord van Xanten? In ons groepje blijft het stil. Terwijl Xanten een leuk stadje is met een eeuwenoude geschiedenis. De stad blijkt al in de Romeinse tijd een behoorlijke stad te zijn geweest. Hét highlight van de stad voor mensen met een (al is het maar een beetje) historisch bewustzijn is dan ook het archeologisch park. Er hoort een groot museum bij. Het park zelf is ook al giga. 60 Ha.!

Xanten zelf is kleinschaliger. Zeg maar knus. Het meeste lawaai komt van de kerkklok die elk kwartier slaat en van het gegons van de terrassen. In het stadje stikt het ervan. Ook wat restaurants betreft zit je in Xanten goed. Tegenover het hotel zit een bijzonder adres. Petersilchen. Het is een vega-restaurant, maar de zaak zit bomvol, en bepaald niet alleen met graatmagere graseters. Hier komen liefhebbers van héél goed eten. We zijn verbaasd dat het in dit kalme plattelandsstadje bestaat. De cheffin is al dertig jaar bezig, en is geïnspireerd door de keukens van Indonesië, India en Marokko. Ze is niet bang voor pit. Wat warm moet zijn is gloeiend. Wat kruidig moet zijn goed op smaak. We eten een curry, een tagine en een gerecht met auberginerolletjes. Allemaal tienen.

In stijl bij Van Bebber

Hotel Van Bebber is een majestueus hotel, waar je zonder moeite de setting voor een fijne Duitse Krimi in kunt zien. Enórme kamers, enorme bedden, enorm veel sfeer. En een juiste portie suspense. Een krakende trap, Perzische tapijten die betere tijden hebben gekend. En een kelder. Wat zou hier zich allemaal hebben afgespeeld? Ze kunnen er ook nog koken. Het is aspergeseizoen dus er is een aparte aspergekaart. Zowel de salade met grote krullen spek als de risotto zijn heerlijk. Volgens een review is het enige minpuntje dat het niet schoon is, maar dat is niet waar. Het is sauber tot achter de plinten.

Pelgrimeren!

De volgende morgen fietsen we vanuit Xanten richting Kevelaer, bijna aan de grens met Nederland. Een route als een pelgrimstocht. In Kevelaer staat de Genadekapel, een zeer beroemde en geliefde bedevaartsplek, waar het naar verluidt altijd druk en gezellig is. Op weg er naartoe valt vooral het tegendeel op. Er is niemand. Zo rustig, bedenken we, krijg je het in Nederland nooit. “We zien niet eens wielrenners”, zegt Ritsert. “Nul op een hele dag. Dat maak je in Nederland nooit meer mee.” Hij heeft gelijk. Er zijn ook geen motorrijders of zelfs maar andere fietsers of wandelaars. Terwijl hier de Limesroute loopt en nog veel meer langeafstandsroutes.

Je denkt nu misschien dat het gewoon niet leuk genoeg is. Maar dat is het niet. De streek rond Xanten is mooi zonder spectaculair te zijn. Heel groen ook, en rijkelijk voorzien van typische bauerncafés. Zoals Café Binnenheide, tot in de wijde omtrek bekend. Het adres met de duizend citaten. Overal hangen, staan en liggen bordjes met spreuken. Ook de ietwat gekke, theatrale maar attente baas Dennis valt op.

Na de stop zijn we snel in Kevelaer. Het levendigste plekje op de route. Er zijn veel Nederlanders. Er liggen matten zodat je op je knieën naar de kapel kan, een Eftelingachtig gebouwtje met veel goud.  Er zijn plekken naast de kerk om kaarsen te branden. De omgeving van de kapel is ook mooi. Ruime straten met bomen en een plein met veel licht en kerken rondom, plus horeca, waaronder Thee in de Pastorietuin.

Na de Genade is het weer stil. Alleen de vogels zijn druk. Het is broedseizoen. Net als op de heenweg doemt er een Bauerncafé op. Het Büllhorstcafé bij Sonsbeck. Je zit er in een fraaie tuin is fraai en het eten heerlijk. Heb je nog niet gepauzeerd in Kevelaer, dan is dit de tip van de dag. Ontstressen bij de boeren!