Great Divide Trail deel 5: van Jasper naar Mount Robson

27 t/m 31 augustus
4 ½ dag, ongeveer 125 kilometer

MOTTO: eat, sleep, walk, repeat

Nieuw wildlife:

• Caribou (rendier)

Zondag 27 augustus

Even nog geen wekker en lekker uitgebreid ontbijten voordat we de tent weer inpakken en van start gaan. We hebben allebei zin om weer verder te gaan en tegelijkertijd was het zo fijn om te relaxen, te kunnen douchen en goed te kunnen eten. Wat hebben we genoten van de afgelopen 2 dagen in Jasper. We hebben serveersters doen verbazen met al het eten dat in ons past, hebben potjes poelen verloren en gewonnen, hebben de lokale biertjes uitgeprobeerd en het “nachtleven” van Jasper ontdekt. Even civilisatie en genieten van een in onze ogen zeer luxe leven. We slapen op een camping buiten het dorp en dat is prima; er is een warme douche, er zijn toiletten en kampeerplaatsen zijn voorzien van een picknicktafel. Remko heeft nieuwe schoenen gekocht, onze spullen zijn gewassen en waar nodig is er onderhoud gepleegd. Voornamelijk de brander om te koken vraagt om wat aandacht. Ik kook deze hele hike op benzine in plaats van gas. Het grote voordeel hiervan is dat het goedkoop is, 1 liter is voldoende brandstof voor 8-12 dagen voor één persoon en het werkt in alle omstandigheden; ook bij lage temperaturen en op hogere hoogtes, wat bij gas niet het geval is.

Het nadeel is dat het iets meer werk is om te installeren en voordat het goed brandt, en dat de benzine voor veel roetvorming zorgt. Dit is op te lossen door wasbenzine te gebruiken, maar dat is duurder en tevens niet overal beschikbaar. Het werkt perfect deze hike, maar het dient wel goed onderhouden te worden. Rustdagen zijn daar goede momenten voor.

Een leuk stel uit Canada/Australië pikt ons op langs de snelweg en brengt ons naar het startpunt van onze route, dat een stuk buiten het dorp ligt. Onderweg worden we verrast door twee rendieren die langs de weg staan. Zij worden bedreigd en zijn erg zeldzaam om tegen te komen. Wat een geluk!

Ook al is deze etappe maar 125 kilometer lang, onze rugzakken zijn zwaar en volgeladen met eten. We zijn de afgelopen twee weken allebei veel gewicht verloren en willen deze etappe zo veel mogelijk eten om op krachten te blijven voor de lange laatste etappe die hierna komt. Als echte Nederlanders dragen we een kilo kaas met ons mee, roggebrood en – in vergelijking met voorheen – ‘uitgebreide’ diners voor aan het eind van de dag.

Na de wat toeristische paden die we de laatste dagen van etappe E hebben belopen, laat de verlaten maar wonderschone natuur van Etappe F het hart van de GDT’er weer sneller kloppen. Dit is voor mij waar ik het voor doe en waar ik me het aller comfortabelst voel; gebieden die zelden belopen worden, wildernis, open vlaktes en beklimmingen leiden ons naar mooie uitzichten, er we worden verwend met gletsjers en vele rivieren die we moeten doorlopen. Een paar keer horen we in de verte het geluid van een lawine maar gelukkig lopen we een andere richting op. De natuur beloont onze inspanningen met continue pracht. Ik kan niet geloven dat dit al de op één na laatste etappe is en ik inmiddels al rond de 900 kilometer gelopen heb. Het lopen gaat vanzelf en rond de 30 kilometer lopen per dag, ook met zware backpack en met veel hoogteverschil, is vaker regel dan uitzondering. Waar je lichaam toe in staat is!

Natte voeten en ‘Smokey River’

Oude ruiterroutes wijzen ons de weg door dit afgelegen gebied, tenminste, daar waar een pad loopt en zichtbaar is. Paarden zoeken de voor hen makkelijkste route en dat betekent dat we vele malen de rivier oversteken en weer terug. Waar voorheen wisselen naar sandalen nog de moeite waard was, is dat nu niet meer. Dit resulteert de laatste 3 dagen van deze etappe in continue natte schoenen en sokken. Zolang we onze droge paar sokken maar bewaren voor de avond, is dat geen probleem. Dat betekent wel in de ochtend de koude natte sokken en schoenen weer aan… maar dat is een goede motivatie om snel van start te gaan en op te warmen.

Ook deze etappe is het zeldzaam andere mensen tegen te komen. Aan het eind van de derde dag komen we Canadese vrouwen tegen die de GDT (aangepast) met hun hond lopen, een Bordercollie. We hadden hun voetafdrukken al een tijdje gezien. Zij stoppen na deze etappe; er zijn twee eindpunten van de GDT en deze is er één van, maar als hoofdreden is het voor de hond echt genoeg geweest. Zij dragen naast hun spullen, dus ook heel wat gewicht aan hondenvoer met zich mee! Het is grappig dat je GDT’ers meteen kunt onderscheiden van andere hikers, voornamelijk doordat ze andere spullen met zich mee dragen, dit allemaal niet meer zo schoon en nieuw is, schoenen en kleding wat kapot kan zijn en de praktische wijze waarop een backpack is ingericht en wat er allemaal aan hangt. (natte spullen die hangen te drogen, kaart van de omgeving binnen handbereik et cetera).

Eerder dan verwacht komen we op de vierde dag komen al dicht bij Mount Robson Provincial Park.

En toen werd het spannend!

Voordat we dit park kunnen betreden, moeten we eerst de ‘Smokey River’ oversteken. Voor mij het meest spannende stuk van deze hike, tenminste, toen ik er nog vanuit ging dat ik dit gedeelte nog alleen zou lopen. Rivieren oversteken zie ik als het grootste risico van hiken in afgelegen gebieden. Dit blijkt ook uit de cijfers; in situaties waarin mensen overlijden tijdens lange en afgelegen hikes als deze, is dat in de meeste gevallen door verdrinking of verwonding bij het oversteken van rivieren. Door de vele sneeuw die dit jaar is gevallen en door de warme temperaturen nu, is het water van rivieren vaak hoog en stroomt hard. In mijn notities heb ik mezelf voor dit moment gewaarschuwd; “’no matter what’, steek deze rivier in de ochtend over wanneer het water nog op zijn laagst staat.” (de reden hiervan is dat het smeltwater is van gletsjers en deze in de nacht weer bevriezen, in de ochtend is er dus nog niet zo veel water wat naar beneden stroomt) Maar is het 15u in de middag, eigenlijk veel te vroeg om de tent naast de rivier op te zetten en te wachten tot de ochtend. En we zijn met zijn tweeën… We besluiten het erop te wagen.

Remko gaat eerst. Hij is zo’n 30 centimeter groter dan ik en kan dus het beste ‘testen’ of het te doen is. Hij heeft het niet makkelijk en het water komt al hoog bij hem… maar hij haalt de overkant.

Ik weet dat de kans dat de stroming me mee neemt erg groot is aangezien het water bijna tot mijn heupen zal komen, maar wil het wel proberen. Remko staat klaar om me te redden. Dat blijkt nodig te zijn… (zie video)

De zon droogt en warmt me snel van het koude water en ik kom er zonder kleerscheuren vanaf. Alleen had ik dit niet gewaagd en niet gekund.

Op 31 augustus arriveren we bij het Visitor Centre van Mount Robson Provincial Park om ons laatste voedselpakket, wat 12 dagen aan eten bevat, op te halen. Hiervoor lopen we 27 kilometer ‘downhill’ waarna we weer 27 kilometer terug omhoog mogen lopen, terug naar onze route. De laatste etappe gaat beginnen!

L'homme est condamné à être libre. 
L’homme est à inventer chaque jour. 
Jean-Paul Sartre