Stølsheimen. Zegt je niks? Kan zomaar. Onbekend maakt helaas onbemind. Daar gaat wat mij betreft snel wat aan veranderen. Want het vergeten broertje van Jotunheimen heeft een spectaculaire bergwildernis voor je in petto. Die bovendien sinds kort goed ontsloten is. Geen redenen meer om niet te gaan...
De onverharde weg slingert driftig door het Modalen. Het lijkt alsof we in een drooggevallen fjord zijn beland. Steile rotswanden met een toefje sneeuw rijzen loodrecht omhoog. Al dat vrije verval vertaalt zich in een enorme hoeveelheid waardevolle waterkracht. Dit dal is het rijkste dal van Noorwegen. Gelukkig is Stølsheimen een wildgroei aan stuwdammen bespaard gebleven.
We huppelen door het landschap. Het pad bestaat uit granieten stepping stones om het kwetsbare hoogveen te beschermen. We passeren velden vol orchis: het wemelt hier van de soorten die in Nederland bijna uitgestorven zijn. Het gebied is vernoemd naar plaatsen waar traditioneel de koeien gemolken werden, 'støl' heet zo'n plaats in het Noors. Solrenningen, onze hut voor de nacht, is er eentje.
Behalve wandelen door idyllische dalen kun je hier ook flink klauteren. Een paar meter stijgen en we zitten middenin het hooggebergte. De zon doet haar stinkende best vandaag, maar die 5 meter sneeuw van afgelopen winter smelt je niet zomaar. Het is hartje zomer, maar boven de 1000 meter begin ik zowaar mijn sneeuwschoenen te missen.
In het wilde Åsedalen heeft de winter net zijn biezen gepakt. De natuur grijpt haar kans en viert de zomer met een explosie van leven. En daar pluk ik een graantje van mee: vanavond staat er vers gevangen forel op het menu. Om af te koelen van alle opwinding ga ik voor een snelle duik in de kristhalheldere beek naast de hut. Niet veel later bereiden we bij kaarslicht ons feestmaal op het knetterende gietijzeren houtkacheltje. Heerlijk knus ja, het leven wordt niet veel beter dan in Stølsheimen...