Wandelen in Nieuw-Zeeland over de Hooker Valley Track

Het is wel duidelijk; bijna iedereen die Nieuw-Zeeland bezoekt, bewandelt de Hooker Valley Track. Jong of oud, fit of onsportief, met of zonder wandelschoenen. Soms alleen, dan weer met het hele gezin of zelfs met busladingen tegelijk. En dat is ook geen wonder. Eigenlijk kun je niet zeggen dat je het land echt hebt gezien zonder de prachtige uitzichten van deze track op je netvlies (en op je fotokaartje).

Ook ik maak me daarom op voor de drie uur durende, 11,5 kilometer lange, wandelroute die heen en terug naar Hooker Valley Lake leidt. Dat dat een erg populaire bezigheid is, merk ik op de heenweg nog niet meteen. Ik ben vroeg opgestaan en strik mijn veters al om half negen 's morgens op de parkeerplaats. Een verstandige beslissing, zo blijkt, want een hele tijd wandel ik alleen. Naast het gebrom van regelmatig overvliegende helikopters met toeristen die de besneeuwde toppen van bovenaf willen bekijken, hoor ik vogels fluiten, water stromen en af en toe het gebulder van vallende sneeuw op de enorme bergen om me heen. Ik voel me behoorlijk nietig in dit enorme landschap.

De Hooker Valley Track draait om Mount Cook, in figuurlijke zin dan. Na drie kilometer zie ik de gigantische berg van bijna vier kilometer hoog om de hoek verschijnen en vanaf dat moment lukt het me simpelweg niet meer om mijn ogen van deze reus af te houden. Gelukkig laat de wandelroute mijn staat van hypnose toe. Het grindpad is makkelijk af te leggen, de drie swing bridges schommelen niet heel erg en de hoogtemeters die je maakt zijn niet noemenswaardig. Je kunt de track op je sneakers doen, staat in mijn reisgids beschreven. Zelf heb ik voor de zekerheid toch maar gekozen voor mijn comfortabelere wandelschoeisel. Aangeharkt grindpad of niet, het gaat hier tenslotte wel om een wandeling van zo'n drie uur.

Captain Cook mag zich wel vereerd voelen, denk ik bij mezelf, dat hij zo'n indrukwekkende berg naar zich vernoemd heeft gekregen. En bovendien een heel nationaal park. Maar dat is dan natuurlijk ook niet voor niks. De Engelse zeevaarder heeft Nieuw-Zeeland tenslotte voor Groot-Brittannië ontdekt. Als ik de gigant sta te bewonderden vanaf het speciaal daarvoor aangelegde viewpoint, adviseert een andere wandelaarster me nog wat verder de berg op te klimmen via een smal en glibberig paadje. 'Get up there, it's perfect', zegt ze en ze heeft gelijk. Het uitzicht op Mount Cook met de wild stromende gletsjerrivier ervoor is inderdaad adembenemend. Als ik vervolgens nog een keer het gebaande pad verlaat en over de rotsen in de rivier klauter voor een origineel camerastandpunt, maak ik er toch nog een enigszins uitdagende wandeling van. Als ik weer 'veilig' op de track sta, kijk ik tevreden naar de trouwe stappers aan mijn voeten en naar het schermpje van mijn camera.

Uitdaging en avontuur is niet waar het om gaat bij de Hooker Valley Track. Fantastische uitzichten en zo veel mogelijk comfort wel. Wildplassen is trouwens ook niet nodig. Halverwege de track, met op de achtergrond de besneeuwde bergwanden, staan twee keurige wc-hokjes, mét wc-papier, zoals dat overal in Nieuw-Zeeland goed geregeld is. En als na twee derde van de heenweg een netjes aangelegde en onderhouden boardwalk begint, is het eigenlijk alleen zaak dat je er niet naast stapt omdat je niet kijkt waar je je voeten zet.

Een laatste korte klim en bovenop de heuvel stop ik abrupt. Hooker Valley Lake doemt op aan de voet van Mount Cook. Inmiddels niet meer alleen, maar met een tiental andere natuurliefhebbers sta ik even stil om het uitzicht op me in te laten werken. Daar, aan het eind van het meer en aan de voet van Mount Cook, ligt 'wat over is' van de gletsjer. Bedekt met grijze stenen valt de ijsplaat bijna niet op. Als ik me bedenk dat dit natuurfenomeen de vallei waar ik net doorheen gewandeld ben nog maar honderd jaar geleden volledig bedekte, samen met het ijs van de Mueller gletsjer, moet ik even slikken. Slechts rotsen zijn achtergebleven nu het ijs zich drastisch heeft teruggetrokken. De gevolgen van de klimaatverandering zijn ook hier duidelijk zichtbaar.

Dat maakt het uitzicht bepaald niet minder indrukwekkend. Daar drijft een groot ijsblok, wat bijzonder! Het is waarschijnlijk nog maar kort geleden afgebroken van de gletsjer en smelt nu langzaam in het meer. Achter me arriveren steeds meer wandelaars op dit eindpunt en tevens hoogtepunt van de track. Met z'n allen bekijken we wat voor ons ligt in stilte. Er klinken slechts wat 'oh's' en 'ahs' en je hoort natuurlijk camera's klikken.

Na een minuut of twintig spreek ik mezelf streng toe. Ik 'moet' nog zo'n anderhalf uur terug wandelen en kan hier niet de hele dag blijven staren naar dit bijzondere panorama. Hoewel ik me warm aangekleed heb, krijg ik het nu wel wat fris. Een laatste blik, nog een stuk of tien foto's en dan zet ik de terugweg in. Dat doe je op de Hooker Valley Track over hetzelfde pad. Jammer, denk ik in eerste instantie, want nu zie ik die reusachtige berg niet meer voor me. Ik heb de neiging steeds om te kijken. Niet handig, want inmiddels heb ik mijn aandacht wel nodig om niet tegen de vele tegenliggers op te botsen. Maar al gauw merk ik dat het uitzicht voor me ook fantastisch is. Op de heenweg slokte Mount Cook al mijn aandacht op, nu zie ik dat de andere bergen, de snelstromende riviertjes vol ijskoud smeltwater, het dal met lichtbruin gekleurd gras en de gigantische rotsen die er verspreid liggen ook zeker mijn aandacht verdienen. En ondanks de drukte is het gelukkig goed mogelijk hiervan te genieten. Ook met z'n paar honderden tegelijk lijken we tenslotte nog steeds maar heel klein in deze eeuwenoude door gletsjerijs gevormde vallei.