Wandelen in het Virgental met kleine kinderen

Acht dagen zijn we op pad. Vanuit het dorpje Virgen in Osttirol, waar het volgens een lokale boer zo weinig regent en waar de bergen volgens ons zo steil omhoog rijzen. We wandelen in het Virgental met twee gezinnen berg op en af en slapen ook nog twee nachten op de berg. Raf (5), Map (10), Peer (12) en Skip (14) lopen zelf. Ze hebben af en toe wel een por in de rug, een snoepje, een spelletje of een motiverende peptalk nodig, maar zijn vooral elkaars coach. Als er één gaat, dan gaat de rest.

Georganiseerde huttentocht met het gezin maken?
Wil je graag een huttentocht maken maar kun je wel wat hulp gebruiken bij het organiseren ervan? Bekijk dan het aanbod huttentochten met kinderen van SNP Natuurreizen.

 

Finne (2) zit comfortabel in de rugdrager, hij kiest zijn wandelmomenten zorgvuldig… Meestal de eerste vijftien meter van een klim, en zeker de laatste honderden meters van het dalen. Hij staat erop dat hij zelf bepaalt wanneer hij in de drager gaat en weigert in de tas gezet te worden. Niet pushen is de eerste wijze les die voor alle kinderen geldt: wie te snel wil gaan, zal waarschijnlijk later aankomen. Rustig aan dus, zij bepalen het tempo.

Verhitte gezichten

Onderweg naar de Bergerseehütte krijgen we een variatie aan landschappen te zien, volgens Map wandelen we in “een reclamelandschap dat bijna nep lijkt.” Eerst is het nog een grindpaadje door grasland, maar al snel verdwijnen we tussen de bomen en ploeteren we op een steil bospad omhoog. Hier in het Virgental zit het venijn van de hike in de start en niet de staart. De 30 graden en volle zon zorgen voor verhitte gezichten bij de kinderen en bezorgde blikken bij de ouders (we moeten nog zo ver…). En dan is daar, naast een paar schaduwrijke bomen, ineens een watervalletje waar de kinderen kunnen verkoelen en spelen. Daar halen we ook de welverdiende eerste lunch uit de tas: Kaiserbrödchen met alpenkaas, een stuk chocola en Hollunderblütensaft (Oostenrijkse ranja) uit de veldfles.

Stempels halen

Na een half uur eten en dammetjes bouwen kunnen we weer verder. Nog een uur en we lopen het bos uit een echte Alm op, met uitzichten over dal en bergen. Hier grazen de koeien en leefden vroeger gehele families in prachtige houten berghutten. De Bergeralm is nu het nog enige bewoonde huis en hier nuttigen we de tweede lunch (ja, de bergen maken hongerig): huisgemaakte Kirsch Kuchen. Natuurlijk halen de kinderen in de hut een stempel voor op hun stempelkaart. Bij genoeg stempels (punten) krijg je een speld of medaille. Map rekent al snel uit dat ze deze week “zilver kunnen halen, mama!” Maar dan moeten ze allemaal de Gipfel, de top van de Bergerkogel, halen. “Die is wel tien punten!” Dankzij de simpele stempelkaart lijkt de missie voor morgen ineens een stuk makkelijker te worden.

Sneeuw

Het stuk van de Bergeralm tot aan de Bergerseehütte meandert aan de zijkant van een berg langs bomen, maar ook diepe kloven. We steken een sneeuwtong over, sneeuw van de voorgaande winter dat is samengepakt in glijlawines. Het is nu keihard, maar iedereen probeert er een stukje af te breken. “Mag dit mee, pap,?” vraagt Raf. “Er ligt vast nog meer bij de hut,” beloven wij. Die houten hut doemt een uur later op. Aan een meer dat de hoge bergen rondom weerspiegelt. “Daar ga ik zwemmen,” zegt Map, duidelijk de stoerste van de groep. Het water is zes graden... Een uur later ze voegt de daad bij het woord en duikt het ijskoude water in. De volwassen houden het bij een ijskoude Radler op het terras. En terwijl de kinderen alweer een nieuw avontuur beginnen met een waterfiets op het meer, kijken wij omhoog. Want daar links, heel hoog, bovenop de berg staat een klein kruis. Nu maken we ons nog enigszins zorgen, maar morgen staan we rond het middaguur bij dat kruis. Alle kinderen hebben dan de ‘duurste’ stempel dik verdiend.