Wandelen door de Zugspitz Arena, in de herfst

Mijn hotel in Ehrwald is nagenoeg uitgestorven en als ik de kabelbaan omhoog naar de Ehrwalder Alm neem, heb ik het gevoel dat de medewerkers vanochtend alleen voor mij zijn opgestaan. Ik ben de enige die op dat moment in het gondelbakje stap. Op een bankje op de alm strik ik even later nog een keer mijn veters en zet mijn tocht in richting de Seebensee. Het is een gemakkelijke wandeling, goed aangegeven en grotendeels over een breed grindpad, geleidelijk aan stijgend. Gelukkig is er op een gegeven moment de mogelijkheid een wat avontuurlijker bospad te kiezen. Ik spot er tientallen vliegenzwammen en verbaas me over het felgroene mos dat de bodem versiert. Hoe hoger ik kom, hoe meer plekken met sneeuw bedekt zijn. Het is het gevolg van de sneeuwval van afgelopen weekend. Het maakt het bos waar ik doorheen wandel sprookjesachtig mooi. Dat ik er helemaal niemand tegenkom, helpt daarbij zeker een handje.

Naar de Seebensee en Drachensee

Bij de Seebensee, op 1657 meter hoogte, zie ik voor het eerst een paar andere wandelaars. Ze gaan de andere kant op. Twee eenden spetteren met hun vleugels in het water dat groen kleurt onder de grijze wolken. Het lijkt wel een ansichtkaart, zo mooi. Ik neem even de tijd om de bergen om me heen te bewonderen. De Vorderer Tajakopf in het oosten, de Vorderer Drachenkopf in het zuiden en de Ehrwalder Sonnenspitze in het westen. De Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland, prijkt in het noorden boven alles uit. Dan vervolg ik mijn weg richting de Drachensee. Ik ben van plan daarna nog verder te klimmen naar de Tajatörl op 2.259 meter hoogte, dus ik wil geen al te lange pauzes nemen.

De Drachensee overtreft al mijn verwachtingen. Het is een flinke klim naar het donkergekleurde meertje op ruim 1900 meter en zo nu en dan passeer ik wat klungelig een glibberig en besneeuwd pad. Maar het uitzicht is elke stap waard. Met open mond staar ik over het bergmeer dat wat mij betreft de titel mooiste van Oostenrijk verdient. Een bord vol Kaiserschmarrn of één of andere knödel zouden er nu wel ingaan, maar de Coburger Hütte is gesloten. Ik begrijp het ook wel, ik zou op dit moment de enige klant zijn.

Better safe than sorry

Zittend op een grote kei, genietend van het uitzicht, eet ik daarom mijn meegenomen kaiserbroodje op. Ik kijk op de wandelkaart en vervolgens naar het massief dat boven me uit torent. De besneeuwde plekken vind ik prachtig, maar ze brengen me ook aan het twijfelen. Ik heb me net al wat klungelig over het besneeuwde pad bewogen en ben bang dat ik straks nog veel meer glibberige stukken op mijn route ga tegenkomen. Ik ben natuurlijk maar alleen en glijd liever niet de afgrond in zonder dat iemand me komt redden. Een beetje onzeker vervolg ik toch mijn weg. Hoe hoger ik klim, hoe vaker het steile pad bedekt is met een witte laag. Als ik uitglijd, kan ik zo een paar tientallen meters lager eindigen. Ik zie mezelf in gedachten al liggen, machteloos onderaan de berg. Ik ga terug. Een beetje teleurgesteld ben ik wel. Ik wandel altijd liever een ronde dan heen en terug, maar ik wil geen risico nemen. De terugweg is gelukkig ook prachtig, met uitzicht op de Zugspitze, en als ik een paar uur later voldaan bij het bergstation van de Ehrwalder Almbahn aankom, zie ik op mijn telefoon dat ik toch nog twintig kilometer gewandeld heb.

Top van de Zugspitze

Als wandelaar in de Zugspitz Arena móet je eigenlijk wel de wandeling van Ehrwald naar de Zugspitze maken. Maar vanwege het feit dat deze wandeling me nog veel hoger gaat brengen dan die naar de Tajatörl en ik bang ben dat ik er veel meer sneeuw ga tegenkomen, besluit ik voor een lagere variant te gaan. Het begin van de route is hetzelfde en al klauterend over de steile zigzaggende paadjes kom ik Martin en Mina tegen. Het Duitse echtpaar is wel van plan naar de Zugspitze te klimmen. Ze brengen me aan het twijfelen. Als we bij de splitsing van wandelroutes aankomen, moet ik toch echt een keuze maken. Ik vraag ze of ze het goed vinden dat ik met ze meewandel en of ze dan een beetje op me willen letten. 'Aber natürlich gehst du auch zum Zugspitze', zeggen ze lachend en ik voel me opgelucht.

Deze wandeling doe je het beste als je geen hoogtevrees hebt. Smalle paadjes langs diepe afgronden, maar met een magnifiek uitzicht op de omliggende toppen, brengen ons steeds hoger. Een nat en daardoor glad pad leidt naar de Gatterl, de grens met Duitsland. Onderweg zijn op sommige punten zelfs wat staalkabels bevestigd. Een mooiere scheiding tussen twee landen kan ik me niet bedenken. Hier op ruim tweeduizend meter hoogte staar ik verbluft naar de schilderachtige Duitse kant van het gebergte. Rotsen, stenen en sneeuw omsingelen er het Reintal en in de verte zie ik de Knorhütte, het eindpunt van de volgende etappe. Mijn kuiten zijn blij dat ze even wat minder hoogtemeters hoeven te maken. Al kletsend met Mira – Martin heeft een hoger tempo en loopt een stuk voor ons uit – springen we over de keien op weg naar de Knorrhütte.

Maanlandschap in de wolken

Het laatste stuk naar het bergstation van de Gletscherbahn is zonder twijfel het steilst van de hele wandeling. Zigzaggend lopen we over het met stenen en sneeuw bedekte terrein. Het lijkt wel een maanlandschap. Spannend vind ik het nu niet meer om door de sneeuw te wandelen, omdat er hier geen steile afgrond naast ligt. Bovendien voel ik me gesterkt door de aanwezigheid van Mina en Martin. Als we uitgeput maar voldaan op de gletsjer aankomen, geven we elkaar opgelucht een high five. Ik ben ontzettend blij dat ik deze wandeling heb gemaakt, samen met hen. In ongeveer twee minuten zoeven we even later in de gondel naar boven. Dan staan we in de wolken op de top van de Zugspitze, op 2962 meter hoogte. Maar daar zie je dus helemaal niets van.