Wandelbestemming De Blue Mountains

Met veertien kilo gezelligheid op mijn rug (mijn driejarige dochter Nika) en vriend Richard naast me ontdek ik de befaamde Three Sisters en de Jamison-vallei eronder én verwonder ik me acht kilometer lang over de betoverende Grose Valley tijdens de Grand Canyon track. Een adembenemend mooie ervaring.

Daar staan ze, de beroemde Three Sisters. Nika telt mee op haar vingers; één, twee, drie pilaren. Een ongewone rotsformatie die elk moment lijkt te gaan omvallen. We lezen over de Aboriginal-legende in het foldertje dat we in het informatiecentrum hebben gekregen. Er staat dat de drie zussen Meehni, Wimlah en Gunnedoo van de Katoomba-stam verliefd werden op drie broers van de Nepean-stam waardoor een strijd tussen de volkeren ontstond. Omdat het leven van de zussen in gevaar was, veranderde een medicijnman hen in steen. Nog voordat hij de betovering kon verbreken, werd hij zelf gedood. Klinkt aannemelijk, maar wij geloven toch eerder dat de pilaren door erosie zijn ontstaan. Het zachte zandsteen in de Blue Mountains wordt tenslotte vrij makkelijk door regen en wind vervormd.

We bewonderen dit natuurfenomeen niet alleen. Om ons heen staan honderden toeristen met klikkende camera's en veel te lange selfiesticks. Het enorme uitzichtpunt Echo Point, verdeeld over twee verdiepingen, is duidelijk ontworpen voor busladingen toeristen en dat is dus niet voor niets. Snel weg hier. We nemen de 'Giant Stairway', een stuk of duizend smalle, door vele voeten uitgeholde en gladgestreken, traptreden de vallei in. Geen gemakkelijke opgave met een eigenwijze peuterpuber aan onze zijde, die op dat moment per se zelf wil lopen, en tientallen tegenliggers. Maar hoe verder we afdalen, hoe minder andere toeristen we tegenkomen. En als Nika vervolgens ook nog toegeeft en sabbelend op een lolly in de drager plaatsneemt, kunnen we eindelijk rustig ademhalen en gaan genieten van de prachtige natuur om ons heen.

En die is werkelijk fenomenaal. Onder de boomtoppen schuilt een totaal andere wereld dan er boven. Boven, bij de uitzichtpunten, moet je je best doen een plekje vooraan bij het hek te bemachtigen om een mooie foto te kunnen nemen zonder andere mensen erop. Beneden geniet je in stilte. Van het bos, een prachtige waterval en de vele vogels om je heen. Een paar kilometer verderop, na Katoomba Falls, staan we voor een lastige keuze; beklimmen we de Furber Steps of lopen we een stukje verder en nemen we de kabelbaan omhoog? We vragen het maar niet aan Nika. We kunnen haar voorkeur wel raden en besluiten op eigen kracht terug naar Katoomba te klimmen. Een goede keuze! De beste uitzichten van die dag zien we vanaf de honderden traptreden omhoog. Dat komt mooi uit, want we puffen iedere paar stappen even uit. Het is toch wel een flinke klim. Ook de Three Sisters kunnen we nu in alle rust eens goed bekijken.

In de Grose Valley, waar we de volgende dag de Grand Canyon track wandelen, is het zo mogelijk nóg mooier. Bij Evans Lookout dalen we weer zo'n steile trap af. Een heel stuk minder druk dit keer. Onder een dak van varens lopen we even later tussen groen bemoste rotspartijen, struikelen we soms bijna over een tamme hagedis en verwonderen we onszelf over de mooie watervallen en kabbelende beekjes die we tegenkomen. We kijken vol ontzag om ons heen. Dit is regenwoud op z'n allermooist.

'Where are you from?', vraagt een vriendelijke Australiër ons als we even staan te genieten van het aanzicht van een goudkleurige rotspartij begroeid met inheemse plantensoorten. 'Ah, Dutch', zegt hij even later. 'The tallest people in the world', en hij wijst van onze voeten naar onze kruin. Dat valt toch allemaal wel mee, denken we bij onszelf. Maar even verderop komen we erachter dat onze lengte niet altijd goed van pas komt. Regelmatig hangt een rotswand schuin over het pad heen. Een spectaculair gezicht, maar gebukt lopen met een kind op je rug, blijkt niet zo gemakkelijk te zijn en is bovendien behoorlijk belastend voor de kuiten. Nika vindt het allemaal maar wat leuk. 'Echo', roept ze hard onder iedere overhangende rots die zij steevast een tunnel noemt. Daar moeten wij dan weer om lachen.

De Grand Canyon track is één van de oudste wandelingen van de Blue Mountains. Al in 1907 kuierden natuurliefhebbers over de track. Zouden zij net zo genoten hebben als wij? We hadden eerlijk gezegd niet verwacht dat dit nationaal park, op steenworp afstand van Sydney, zo fantastisch mooi zou zijn.

Nog nagenietend vragen we 's avonds aan Nika wat ze het leukst vond van de Blue Mountains. We verwachten dat ze de hagedissen zal noemen, de watervallen waar ze onderdoor rende of het klauteren over de grote stenen in de beekjes. 'De lolly', zegt ze echter stellig en met serieuze blik. Ach ja, misschien dat ze dit soort uitstapjes over een paar jaar gaat waarderen om dezelfde redenen als wij.