Eilandhoppen op de Canarische Eilanden

La Gomera - de groene parel

Drup, drup, drup klinkt het om ons heen. Regen, maar dan anders. Druppels vallen van bomen, bladeren, mossen en zelfs van cactussen. Langzaam, alsof ze alle tijd hebben. ‘Doe het rustig aan, geniet!’, lijken ze te zeggen. De zon heeft een gaatje gevonden in het dikke bladerdek en laat de regendruppels glinsteren. Als kleine lichtjes begeleiden ze ons op onze wandeling. We zijn er stil van; woorden zouden dit sprookje alleen maar verstoren.  

De veroorzaker van al dit moois is de noordoostelijke passaatwind die dagelijks vochtige lucht aanvoert naar het eiland. Een prachtig mystiek schouwspel van binnendrijvende wolken die als een waterval over de bergrug neerdalen. De mist voorziet de bossen van het nodige vocht. Met als resultaat een indrukwekkende vegetatie van zo’n 450 plant- en boomsoorten. Een groene deken die zich uitstrekt over het hele eiland. Canarios noemen buureiland La Palma ‘La Isla Verde’, maar deze naam gaat ook zeker op voor La Gomera!

Groene jas

Stil lopen we verder door het dichte oerwoud. Zachtjes ruizen de baardmossen in de wind. Hangend aan boomtakken, zich tegoed doen aan de nevel. Net zoals de mossen die de boomstammen bedekken met een groene jas. Het is hier fris en we stappen flink door. We moeten oppassen waar we onze voeten neerzetten, want het pad is overwoekerd door manshoge varens en behoorlijk glibberig. De geur van rottende bladeren dringt onze neus binnen en hier en daar zien we een paddenstoel.

Inheemse soorten

Een bordje geeft aan dat we de grens van Parque Nacional de Garajonay bereiken, het groene hart van het eiland. UNESCO gaf dit park de status van werelderfgoed. Met 40 km2 beslaat het 10 procent van het eilandoppervlak, inclusief het hoogste punt van het eiland op 1.487 meter. Hier leven meer dan 1.000 verschillende dieren, waarvan 150 inheemse soorten. Meer dan waar ook in Europa op zo’n klein oppervlak. De meeste zijn trouwens insecten waarvan nog steeds nieuwe exemplaren worden ontdekt.  

Eigenlijk maakt het niet zoveel uit of we nu in of buiten het nationaal park wandelen. De natuur op La Gomera is overal mooi. Ongerept, met honderden kilometers aan wandelpaden die je vaak voor jezelf hebt. Massatoerisme kom je hier niet tegen en als het aan de inwoners ligt, gaat dat ook niet gebeuren.

Groen paradijs

We volgen de El Cedro rivier. Via stapstenen wisselen we steeds van kant. Na een tijdje begint de klim uit het dal en zien we de vegetatie langzaam veranderen. De imposante laurierbomen die je alleen nog op de Canarische Eilanden tegenkomt maken plaats voor struiken. Het dichte bladerdek opent zich en de zon is aangenaam warm. We persen er nog een laatste klimmetje uit en staan oog in oog met de machtige El Teide vulkaan op buureiland Tenerife. De besneeuwde top piept nog net boven een kraag van witte wolken uit. Dit is onze volgende bestemming, maar voor nu genieten we nog even van het groene paradijs.

Na vijf dagen wandelen, nemen we afscheid van dit prachtige eiland. Vanaf de veerboot naar La Palma zien we La Gomera steeds kleiner worden en uit het zicht verdwijnen, maar zeker niet uit ons hart!

La Palma - Kloof der Doodsangsten

Volgens ons wandelboekje is dit een van de meest spectaculaire wandelingen van het eiland. Van Mirador de los Brecitos, naar Playa de Taburiente met daaropvolgend een afdaling door Barranco de las Angustias, ook wel ‘Kloof der Doodsangsten’. Klinkt goed!

Die doodsangsten beginnen overigens al iets eerder dan verwacht. Met samengeknepen billen zitten we in de taxishuttle die ons vanaf de parkeerplaats naar het startpunt van de wandeling brengt op 1.100 meter hoogte. Haarspeldbocht na haarspeldbocht, steile afgronden en een weggetje dat zelfs voor één auto nog te smal is. We leggen al ons vertrouwen, onze resterende vakantiedagen en leven in handen van de goedlachse taxichauffeur.

Geïsoleerd natuurparadijs

Aan het eind van de rit kunnen ook wij gelukkig weer lachen. We hebben het gehaald! Vanaf hier is het ruim 1.100 meter dalen met op 750 meter de bodem van de krater, Playa de Taburiente.  Al dalend hebben we een fantastisch uitzicht op de reusachtige Caldera de Taburiente. Een halfcirkelvormig ravijn van 9 kilometer in doorsnee en 2.000 meter van het hoogste naar het laagste punt. Eigenlijk geen echte krater, maar een erosiekrater ontstaan door vulkaanuitbarstingen honderdduizenden jaren geleden. En een van de grootste erosiekraters ter wereld. De enige link met de buitenwereld is Barranco de Las Angustias. Een volkomen geïsoleerd natuurparadijs met een eigen ecosysteem. Een woeste wereld van kloven, rotspieken en dennenbossen.

Doodstil

We dalen af over een tapijt van naalden. De dennenbomen geuren heerlijk en overal zien we kleine kloven waarin planten welig tieren. Grote rotsblokken liggen verspreid op de hellingen en hier en daar ligt er eentje op ons pad. Het is hier doodstil op af en toe het krakra van de kraaien na. De steile wanden reizen bijna loodrecht op wanneer we uiteindelijk de bodem van de krater bereiken; Playa de Taburiente. We trekken onze schoenen en sokken uit en dompelen onze vermoeide voeten onder in de poeltjes van de rivierbedding. Hier stroomt al het water naartoe dat via de wolken, de planten en de poreuze aarde uiteindelijk zijn weg vindt naar de bodem van de krater. Daar vervolgt het zijn weg door de Barranco.

Andere wereld

De hoge pieken van de krater zijn goed te zien vanaf hier. En dan te bedenken dat we daar gisteren nog liepen, op de kraterrand boven de wolken die ook voor La Palma zo kenmerkend zijn. Een hoogteverschil van ruim 2.000 meter en een compleet andere wereld. Die diversiteit maakt La Palma een echt wandelparadijs met vulkanen, nevelwoud, grillige kusten, lavastranden en oerbossen. En natuurlijk de duizend kilometer aan wandelpaden over oude caminos tussen de dorpen.

Met frisse voeten vervolgen we onze weg. Deze leidt ons steeds verder naar beneden, dieper de kloof in. Uiteindelijk bereiken we de beekbedding. Deze kronkelt verder door het landschap en wij volgen hem op zijn reis. De wanden van de kloof komen steeds dichterbij, bijna claustrofobisch. Eeuwenlang heeft het water deze wanden geteisterd en dat is goed te zien, prachtige patronen van rood en geel gesteente. Net wanneer het lijkt dat er geen einde komt aan dit labyrint, wijken de wanden weer uiteen. We slaan een laatste bocht om en staan weer op de parkeerplaats waar we 6 uur geleden vertrokken. Een beetje beduusd omdat er een einde is gekomen aan deze prachtige wandeling, die behalve de taxirit totaal niet angstig was.

Tenerife - wonderlijk maanlandschap

De zee is kalm en de boottocht van La Palma naar Tenerife verloopt rustig. Genietend in het zonnetje kijken we uit over de zee. Opeens is er commotie. Passagiers staan te wijzen: Grienden! Een groepje van vier zwemt rustig langs onze boot. Deze dolfijnachtigen leven samen met andere dolfijnen en walvissen in de wateren rond de Canarische Eilanden. En met een beetje geluk kom je ze tegen tijdens een overtocht tussen de eilanden.

Voor onze laatste wandeling op Tenerife starten we in het dorpje Villaflor op 1.400 meter hoogte. Dit is dé plek voor wandelaars, centraal gelegen bij El Teide nationaal park en de prachtigste wandelroutes. Wij laten El Teide vandaag even voor wat het is en klimmen vanuit het dorpje via een stenig rotspad langzaam omhoog. De zon is meedogenloos en net voordat we oververhit raken, bereiken we het schaduwrijke bos van Canarische dennen die alleen groeien op deze eilandengroep. Het pad voert ons steeds verder omhoog en we zien het landschap veranderen. Eeuwenoude lavastromen kronkelen tussen de bomen door. Het diepzwart contrasteert prachtig met het frisgroen van de naaldbomen.

Natuurwonder

Op 2.000 meter hoogte bereiken we Paisaje Lunar, ook wel maanlandschap. Een meer toepasselijkere naam kunnen wij trouwens niet bedenken. Paisaje Lunar behoort tot het best bewaarde natuurwonder van Tenerife. Niet veel wandelaars lijken dat te weten want we staan hier helemaal alleen. Dat voelt een beetje gek als je bedenkt dat Tenerife jaarlijks honderdduizenden toeristen trekt. Het eiland is vooral bekend van zon, zee en vakantie. Maar wie zijn zwembroek een dagje inruilt voor zijn wandelschoenen, ontdekt een fantastisch wandelgebied. Kilometers aan paden door vulkanisch landschap, oerbossen, zwarte lavastranden en authentieke dorpjes. En natuurlijk de imposante El Teide vulkaan. Met zijn 3.718 meter de hoogste berg van Spanje en een grote publiekstrekker in het gelijknamige nationale park.

Erosie

De puimsteenzuilen van Paisaje Lunar groeien als minaretten uit de rotsen. Fel beschenen door de zon krijgen ze een gouden schittering. Hier heeft wind en water duizenden jaren vrij spel gehad op de vulkanische rotsen. Met als resultaat een indrukwekkend maanlandschap. Via een klein weggetje dalen we af tot aan de voet van Paisaje Lunar. Vanaf hier krijg je een goed beeld van hoe de zuilen zijn ontstaan. Laagje op laagje opgebouwd, als jaarringen van een boom. We mogen hier niet verder, want dit kwetsbare landschap is niet bestand tegen wandelschoenen. En dat is maar goed ook; hier moet je zuinig op zijn!

Met moeite maken we ons los van deze mystieke plek. Voordat we ons weer in de wereld van zon, zee en vakantie begeven, genieten we nog even volop van het prachtige landschap. Tenerife heeft ons echt verrast!