Fietsen door wijngaarden en over Strade Bianche

Fietsen met comfort

Fiets, helm, acculaders, notenrepen. Check. We zijn er klaar voor en stappen op onze e-bikes. We starten met een heerlijk lange afdaling vanuit Volterra. Dan begin het echte werk. De eerste heuvel. Oeff, dat valt tegen! Terwijl mijn twee fietsgenoten mij inhalen en steeds meer uit het zicht verdwijnen, vraag ik me af hoe ik dit vijf dagen ga volhouden. Een paar kilometer verder en buiten adem kom ik erachter dat de accu van mijn e-bike niet goed aansluit. Na deze opnieuw te hebben aangesloten voel ik het verschil. Dit laat wel meteen zien dat de fietstochten pittig zijn en dat de etappes met name zijn weggelegd voor de geoefende wielerliefhebber. Of je kiest zoals wij hebben gedaan voor een e-bike. Zodra de stijging inzet zetten we de trapondersteuning aan, waardoor we ons niet helemaal de longen uit ons lijf fietsen en ook echt van de omgeving kunnen genieten. Want wat is het hier mooi. Een lieflijk en groen landschap met cipressen en hier en daar een landhuis bovenop een heuvel. ’s Avonds genieten we van een Pasta Pomodori en een Vino Rosso en kunnen we concluderen dat dit een fijne eerste fietsdag was.

Fietsen met gemak

We fietsen iedere dag zo’n 50 kilometer. De etappes gaan afwisselend over geasfalteerde wegen en Strade Bianche. De ‘witte wegen’ met als ondergrond kiezelsteentjes, slingerend tussen olijfboomgaarden en wijngaarden, kennen best hoge stijgingspercentages. Tussendoor word je beloond met de mooiste uitzichten. Naarmate we verder richting het oosten fietsen verandert het landschap. Het groene heuvelgebied loopt over in een met bossen begroeid gebied met hogere heuvels en wijngaarden. De Chianti. De GPS geeft aan dat we een aantal pittige en lange stijgingen kunnen verwachten. We zien een aantal geoefende wielrenners moeite hebben met de kilometerslange slingerweg, wat ons nog een keer doet beseffen dat het zonder e-bike echt wel pittige tochten zijn. ‘Die gaan we dus niet inhalen hé, dan maar een tandje minder met die trapondersteuning’, zeggen we tegen elkaar. Met het kwik op 20 graden is het misschien nog te doen zonder e-bike, maar als hier in de zomer de temperaturen oplopen tot 35 graden is een e-bike toch wel fijn. Sportief bezig zijn, maar dan met een beetje extra comfort en gemak, zo moet je het maar zien.

14 torens

Het historische stadje San Gimignano is in de verte al te herkennen aan de 14 torens die boven het stadje uitsteken. Tussen de 12e en 14e eeuw bouwden rijke families de torens om hun rijkdom te tonen. Tot op heden zijn de torens het icoon van San Gimignano en behoort het stadje tot de UNESCO werelderfgoedlijst. Als we met onze fietsen aan de hand de stadspoort binnenlopen zien we meteen waarom dit stadje zoveel toeristen aantrekt. De fijne straatjes, de mooie eeuwenoude gebouwen en de gezellige drukte zorgen voor een fantastische sfeer. Na een heerlijke lunch in de zon op het Piazza della Cisterna fietsen we verder. De korte etappe die ons nog te wachten staat loopt deels via de Via Francigena, de pelgrimstocht van Canterbury naar Rome.

Stukje paradijs

Via een zandpaadje komen we uit bij Agriturismo Fattoria Voltrona. Een statig landhuis, gelegen op een heuvel. Een oprijlaan met witte kiezeltjes en cipressen slingert naar het landhuis toe. Naast het huis ligt een prachtig zwembad, wat uitkijkt over de vallei. Het water ziet er verleidelijk uit. Met één teen in het water concluderen we dat het water gevoelstemperatuurtje ‘ijs’ is en dan is april toch iets te vroeg om een duik te nemen. ’s Avonds drinken we heerlijke wijn, die verbouwd wordt op het land van Fattoria Voltrona. Het is echt een plek om tot rust te komen. Een stukje paradijs. Bella Italia!

Een échte Barista

Via het dorpje Radda in Chianti fietsen we richting onze Bed & Breakfast Villa di Sotto, gelegen in het kleine dorpje Villa e Sesta. De streepjes die de accu aangeven knipperen. Met nog ongeveer 25 kilometer te gaan en een aantal pittige stijgingen besluiten we om een plek te zoeken waar we de accu’s kunnen opladen. In het schattige en slapende dorpje Lecchi stoppen we bij een klein winkeltje, een familiebedrijfje. Terwijl de vader onze accu’s oplaadt, maakt de overgrootmoeder een heerlijke sandwich met lokale ham en Pecorino (schapenkaas). De verrassing van de dag zijn de cappuccino’s die de kleinzoon voor ons heeft gemaakt. Zorgvuldig gemaakt, met de room in de vorm van een boompje. Een échte barista. Wie had dat gedacht, in dit slapende dorpje. Terwijl we op een bankje voor het winkeltje zitten met onze sandwiches en de cappuccino zien we hoe in zo’n twee uur het halve dorpje inkopen komt doen. Het slapende dorpje verandert in een gezellige bedoening. Na twee uur in het zonnetje te hebben gezeten en nog een Crostata (een traditioneel Italiaanse taart van zanddeeg en vruchtenjam) als toetje te hebben gegeten, fietsen we tevreden en met volle accu’s weg. Dit zijn de verrassende stopplaatsen die je bijblijven.

Eten als een Italiaan

Villa e Sesta is een prachtig klein dorpje, ingesloten tussen wijngaarden. Langs de weg staan karren met houten vaten en grote glazen wijnkruiken, alsof ze zo zijn neergezet voor het schilderen van een stilleven. Aangekomen bij onze Bed & Breakfast, met een mooi terras met citroenboompjes en olijfboompjes en een uitzicht over de wijngaarden, komt een oudere man met een baret en een grote grijze snor ons tegemoet lopen: ‘Buenosera!’. De kok, want dat is hij overduidelijk, overhandigt ons de sleutel. Hij spreekt geen woord Engels. ’s Avonds bereidt hij de lekkerste pasta voor ons. Ik sta er nog steeds van versteld hoe ze met maar enkele ingrediënten de lekkerste gnocchi en ravioli maken. Allemaal verser dan vers. De meeste restaurants gaan rond 8 uur open. Dat is wel even wennen en onze Hollandse magen knorren iedere avond al rond 6 uur. Italianen zijn échte Bourgondiërs. Antipasta, Primo Piatto, Secondo Piatto en dan nog een nagerecht en koffie of likeurtje als dessert. Waar ze het allemaal laten? Geen idee.

Palio van Siena

We fietsen door de stadspoort van Siena, waar we onze laatste nacht doorbrengen.
’s avonds lopen we door de smalle straatjes naar het wereldberoemde Piazza del Campo, het hart van Siena. Wasgoed hangt buiten te drogen. We zien verschillende ateliers waar foto’s en kunst voor het raam hangen van de ‘Palio van Siena’. Twee keer per jaar maken de contrades (wijken) zich op om de strijd tegen elkaar aan te gaan. Te paard, op het Piazza del Campo. Een traditie die teruggaat tot in de 6e eeuw. Met een wijntje op het terras kijken we uit het op het schelpvormige plein waar een gezellige drukte heerst.

En dan zitten helaas de laatste kilometers erop... Het landschap, het eten, de vriendelijke Italianen, de mooie dorpjes, het gezellige Siena en de rust. We komen zeker nog ooit terug!