Great Divide Trail deel 1: van Waterton naar Coleman

MOTTO: “Suck it up and walk”

Wildlife

• 2 zwarte beren
• Vele bevers
• Berggeiten
• Bergschapen
• Herten
• En niet te vergeten alle prachtige vogels (sneeuwvogel, fazanten, hazelhoen, kolibrie etc etc) en andere dieren, (eekhoorns, konijnen, hazen, marmotten) prachtige vlinders enz enz

Hoogtepunten

• Aan het eind van de dag mijn backpack af doen en schoenen verruilen voor sandalen
• ‘A room with a view’ hebben
• De top van ‘la Coulette’ bereiken. (letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt)
• De meest geweldige uitzichten
• Een nieuwsgierige zwarte beer die om de hoek kwam kijken
• Een lopend zonnepaneel zijn (ik had mijn solar panel om me heen gehangen om al lopend mijn batterijen op te kunnen laden)
• Genieten van de gekste maaltijden (aardappelpuree met miso soep mix en tonijn)
• Gevolgd en vergezegld worden door een kolibrie
• Alleen in de bergen zijn

Uitdagingen

• Zelf navigeren
• Mijn voet bezeren op 2500 meter hoogte en minstens 2 dagen verwijderd zijn van enige hulp

1200 kilometer door de ongerepte natuur van de Rocky Mountains lopen. Het voelt een beetje als een 'stoute' droom, iets wat je stiekem wel zou willen doen maar waarvan je weet dat dat hoogstwaarschijnlijk nooit gaat gebeuren.

Toch sta ik hier na een lange tijd van voorbereiden en voorpret bij het officiële startpunt, waarvoor ik eerst naar de grenspaal tussen Amerika en Canada ben gelopen. Ik moet nog even een plasje plegen en doe dat met een glimlach op mijn gezicht bewust even in de bosjes aan de Amerikaanse kant, met de vriendelijke groeten aan Mister Trump. 😜

Met een rugzak zo groot en afgeladen vol dat het me doet denken aan de tijd waarin ze in de brugklas tegen me zeiden: "Hé rugzak, waar ga je met dat meisje heen?" Al snel concludeerde ik dat mijn rugzak te zwaar was en besloot ik wat eten te doneren aan andere hongerige hikers die ik onderweg tegen kwam, en kijkend op de kaart en alle beekjes en meren die op de route lagen, was een liter water meenemen ook wel genoeg. Dan maar wat vaker water filteren.

Ik was van start! Gezegend met lieve vrienden die een autorit van 12 uur hebben gemaakt (enkel!)  om mij naar het startpunt te brengen, is mijn avontuur eindelijk begonnen.

De eerste dagen zijn pittig. Mijn heupen en rug zijn blauw van mijn backpack, ik loop langzamer dan ooit door het gewicht dat ik met me mee draag (8 dagen aan voedsel) maar wat geniet ik! Ik heb veel hikes mogen maken de afgelopen jaren, en al helemaal sinds ik in Canada woon, maar Glacier Park en Waterton Parks overtreft al het natuurlijke schoon wat ik eerder heb mogen zien. Hoge (besneewde) bergpieken, helderblauwe gletsjer meren, open vlaktes vol bloemen en keer op keer weer een bijzondere uitzicht. Ik sta op om 5.30u, pak alles in, maak mijn ontbijt en ga van start. Rond 19u hoop ik ergens een plek gevonden te hebben waar ik mijn tent neer kan zetten, (de wereld is één grote kampeerplaats) was ik mezelf, maak ik mijn avondeten, zet ik mijn tentje neer, schrijf ik mijn gedachtes op, nog even wat muziek luisteren en vaak dommel ik rond 21u dan al in slaap.

Ik slaap als een roosje en word elke dag wakker met een tevreden gevoel, vol opwinding voor een nieuwe dag en een nieuw avontuur.

Vanaf dag 3, nadat ik al het ‘zware’ eten natuurlijk als eerste heb opgegeten, gaat het beter. Ik voel me elke dag sterker, heb mijn routine in de dagelijkse dingen te pakken, geniet zo enorm van alles om me heen en voel me goed. Ik ben sinds dag 2 einde van de middag niemand meer tegen gekomen en vind het heerlijk om in mijn eigen wereldje te zitten, ontspannen maar toch alert om wat er om me heen gebeurt, mijn weg vindend tussen de bergen en bossen.

Vanaf het einde van dag 4 staat er een bergbeklimming op de planning, nou ja, 6 beklimmingen.

Zonder pad, dus gewapend met kompas en de coordinaten op mijn GPS omhoog klimmen. Ik wist dat het pittig zou zijn, van verhalen van anderen. Helaas waait het te hard, met flinke windstoten, dus ik besluit kamp te maken en tot de volgende dag te wachten. Dit 'tijdsverlies' betekent tevens dat mijn trip een dagje langer duurt, dus ik bekijk meteen even mijn voorraad eten en verdeel het over 4 ipv 3 dagen.

1e beklimming dag 5 + uitleg

Dag 5, vol positieve energie en ready to go om de bergen op te klimmen.

Het gaat goed, ook het zelf navigeren gaat goed, beter dan verwacht. Ik check waar ik naar toe moet op m'n GPS en schiet met m'n kompas de juiste richting.

Ik doe 2 uur over de eerste beklimming. Technisch, veel scrambling, maar wat een uitzicht! Nu de andere 5 nog...

Het letterlijk en figuurlijke toppunt is 'la Coulette' beklimmen. Wat een zware en steile tocht naar boven door losse gravel, met een afgrond van 2000 meter naast me, stevige wind en geen grip. Rugzak zo strak als mogelijk om mijn lichaam...

Maar na dikke 2,5 uur klimmen ben ik boven! Ik maak een vreugde kreet (I did it!) en waai bijna weg.

Moe maar voldaan de top bereikt en mooi uitzicht!

De weg naar beneden verloopt minder soepel. Moeilijk navigeren door de begroeiing van bomen en struiken en ik blesseer me flink doordat mijn linkervoet blijft haken en in de lengte door klapt. Ik hoor iets knakken... en ik zeg tegen mezelf dat het een tak is. Oké, ik kan mijn voet bewegen dus er is niets gebroken. Ik moet in beweging blijven want hier kan ik niks (te steil) en ik zie verderop sneeuw liggen. Mooi, even koelen daar, de situatie bekijken en een plan maken. Mijn voet was meteen erg dik en pijnlijk, maar op 2500m hoogte kun je niks en hulp is ver weg. Dan maar flink wat pijnstillers innemen, een drukverband aanleggen voor versteviging en stabiliteit, doorlopen tot ik een plek heb om m'n tent op te zetten en morgen verder zien. 4 uur en 2 andere steile beklimmingen later, kan ik bijna niet meer, maar de ideale plek doet zich aan; net langs de bergrand, een vlak stukje, uit de wind en met een plak sneeuw in de buurt.

Ik kan koelen, heb water door sneeuw te smelten en heb de mooiste kampeerplaats die ik ooit heb gehad. Ik lach hardop en denk dat er een nieuwe lat gelegd is voor 'a room with a view'. Dit heeft die dikke voet me toch opgeleverd; de beste plek ever! Ik maak me wel zorgen want mijn voet is heel dik. Morgen nog 1 beklimming te gaan en dan nog 2 dagen over beter begaanbaar terrein lopen naar Coleman, mijn eerste rustpunt en 'herbevoorrading' van eten voor de volgende etappe.

Met de nodige pijnstillers en wat op m'n tanden bijten, kom ik op dag 8 aan het eind van de ochtend aan in Coleman. Mijn voet is nog steeds dik en pijnlijk, maar ik ben er. Prioriteit 1: douchen. Prioriteit 2: eten. En natuurlijk m'n familie en vrienden laten weten dat het goed met me gaat!

Section A: check! ✅

Om te lopen over berg ridges, met de meest prachtige uitzichten, met een rust en kalmte om me heen en in mij, en om zo comfortabel alleen te zijn, was een fantastische ervaring. Dit gevoel ben ik te lang kwijt geweest. Glacier en Waterton Parks, dankjewel, dat ik dat heb mogen terug vinden. Je bent onvergetelijk en adembenemend.

Met mooi uitzicht ontwaken in de tent

“You got to lose to know how to win... Dream on. Dream until your dreams come true”
Aerosmith - Dream on