20.000 kilometer op de fiets door Europa, en daarbuiten

Dat stukje werd uiteindelijk 20.000 kilometer, door meer dan dertig landen, over bruggen, langs snelwegen en over zinderend hete bergpassen. Maar vooral over prachtige paden en wegen waar je zelden een auto of motor ziet, en waar de verhalen voor het oprapen liggen. 

De aanloop – Inspiratie opdoen en warmdraaien

Het regent zonnestralen

Het begon allemaal met een liedje van Acda en de Munnik. Zij zongen over ene Herman, die in de zon op het terras zat. Van al zijn jongensdromen was alleen het oud worden behaald. Een mooie tekst, die mij aan het denken zette en maakte dat ik koste wat het kost niet als Herman wilde eindigen, nog los van het feit dat hij door een misverstand dood werd verklaard.

Social Inspiration

Hoewel ik niet heel erg uitgesproken jongensdromen had en ik qua carrière al het nodige had bereikt, besefte ik tegelijkertijd ook dat dromen en doelen op werk niet de voldoening gaven waar ik naar op zoek was. Wat wel al jaren in mijn hoofd genesteld zat, was het idee om op een groot avontuur te gaan. Gevoed door de verhalen van mijn ouders, die de oceaan overzeilden, mijmerde ik over mijn eigen avontuur. 

Dat mijmeren stopte toen ik in september 2021 op Instagram een story voorbij zag komen van Sander Schimmelpenninck, die met een vriend naar Lapland aan het fietsen was. Dit triggerde iets waardoor het mijmeren stopte en ik overging tot actie; ik overtuigde een goed vriend zonder al teveel moeite om samen naar Berlijn te fietsen, en zo geschiedde. In 7 dagen fietsten we ruim 850 kilometer. Bij aankomst was ik ervan overtuigd dat de fiets het vervoermiddel zou zijn voor mijn grote avontuur.

Vanaf dat moment hadden de social media-algoritmes mij geïdentificeerd als potentiële fietsreiziger en werd ik overspoeld met oneindig veel voorbeelden van mensen die mij waren voorgegaan. De een fietste nog verder dan de ander en weer een ander nog langer of nog sneller, een met minder bagage, een met meer of juist minder versnellingen en een ander met een heel gezin. Ieder op een eigen manier en met een eigen doel. Mijn voornaamste ambitie was om een stukje te gaan fietsen, ik moest alleen nog de bestemming bepalen. 

Bestemming: Europa en daarbuiten

Hoewel ik heb overwogen om naar Kaapstad of Bangkok te fietsen, leek het mij leuk om Europa rond te fietsen. Als ik dan toch onderweg ben, dacht ik, kan ik ook nog een deel van Turkije en Marokko meepakken. Mijn grof geplande route kwam uit op meer dan 20.000 kilometer. Een simpele berekening leerde me dat ik daar ongeveer een jaar voor nodig zou hebben. Dus daar ging ik: op 1 juni 2023 trok ik de deur van mijn huis achter mij dicht en stapte ik op de fiets.

Reisverslag – Ruim 20.000 kilometer door Europa en ‘iets’ verder

Gaan!

Dus, daar ga ik. De eerste meters en kilometers verschillen weinig van wanneer ik anders een rondje ga fietsen, behalve dat mijn fiets nu bepakt is met alles wat ik dat jaar nodig denk te hebben. Kleding, kampeerspullen, voldoende onderdelen en bandenplakkers om mijzelf te kunnen redden. Als ik bij de pont aankom om het IJ over te steken, vaart die net weg en besef ik dat dat niet uitmaakt- ik heb voorlopig geen haast en er zullen nog genoeg overtochten volgen. In de dagen die volgen neem ik stapsgewijs afscheid van mijn leven zoals het was, ik overnacht de eerste nachten bij vrienden en familie en pas na twee weken neem ik in Denemarken voor de laatste keer afscheid van bekenden en dan sta ik er voor het eerst echt alleen voor. Het onbekende tegemoet. 

Ontmoetingen

Ik ga dit avontuur alleen aan, maar merk snel dat dat niet betekent dat ik eenzaam zal zijn. Op de fiets val je op: bij andere reizigers, vakantiegangers en locals. Voor mijn overnachtingen kies ik voor campings en als het weer erom vraagt en het budget het toelaat, kies ik voor Airbnb, hotel of hostel. In aanloop naar mijn reis heb ik om mij heen geïnformeerd wie er vrienden of familie in den vreemde heeft en zo wordt mij, onder andere wanneer het begint te regenen in Kopenhagen, een bed en maaltijd aangeboden In Estland slaap ik bij een kennis van een kennis en krijg ik later via datzelfde contact een tuinhuis met sauna aangeboden. Deze ontmoetingen staan nog los van de korte interacties bij supermarkten of tankstations wanneer ik tijdens een stop mijn lichaam vul met repen, fruit, broodjes en suikerhoudende dranken. 

In Zweden zet ik mijn tent op bij een Nederlands stel dat ik op TV heb gezien en waar ik uiteindelijk een week verblijf. Ik help met klussen en neem dagelijks een douche in het meer. In de kleinste dorpjes in Turkije volgen ontmoetingen met theedrinkende mannen die moeilijk kunnen bevatten waarom ik nou precies door hun dorp fiets. Geholpen door Google Translate komen we nader tot elkaar en in Gürağaç, net buiten Konya, spreek ik Nederlands met Aziz, die nog bij een slager op de Kinkerstraat in Amsterdam heeft gewerkt. Al die ontmoetingen zijn een verrijking van mijn stukje fietsen. En mijn leven.

Genoeg te klagen

Hoe mooi het avontuur ook is, er zijn ook momenten waarop ik mij hardop afvraag waar ik mee bezig ben. Deze momenten worden soms gevoed door de weersomstandigheden en soms door een gemis van vrienden of familie. Dat die momenten er zouden zijn had ik rekening mee gehouden, hoe en wanneer die momenten zouden plaatsvinden moest nog blijken. 

Het duurt uiteindelijk tot dag 40 voor ik in Finland voor het eerst de handdoek in de ring wil gooien. De omgeving is niet interessant, mijn benen hebben geen zin, ik heb slecht geslapen en niet genoeg gegeten. En dit is nog voor ik in Polen twee weken lang eigenlijk alleen maar wind tegen heb en er dagelijks buien vallen. Of als ik op mijn verjaardag alleen, op een wat treurige camping in Oostenrijk wakker word. Of als ik in Turkije bij temperaturen boven de 35 graden over een smalle vluchtstrook fiets en door vrachtwagens word ingehaald. Of wanneer ik door de Westelijke Sahara 130 kilometer met windkracht 5 of 6 tegen fiets, zonder enige beschutting en maar één tankstation op de route tegenkom waar iets te drinken te krijgen is. In Noord Spanje word ik overvallen door sneeuw en moet ik met temperaturen onder nul een berg over fietsen. 

Op al die momenten ben ik mij er volledig van bewust dat ik dit allemaal vrijwillig doe en ook warm en windstil achter een computer in een Teams-meeting had kunnen zitten. Maar ik koos voor het avontuur. Hoe ellendig de ervaring op die momenten ook zijn, er is geen moment geweest dat ik serieus overweeg om af te stappen en naar huis te gaan. Ik weet zeker dat als ik dat zou doen, dat ik eeuwig spijt zou krijgen. En die momenten duren daarom nooit lang, want elke dag zijn er meer hoogte- dan dieptepunten en de pieken zijn vele malen hoger dan de dalen diep zijn. 

Voor mij is de hele reis en het hele avontuur een groot hoogtepunt, maar omdat mensen zelden genoegen nemen met dat antwoord heb ik toch drie ervaringen gekozen die er op hun eigen manier uitspringen. 

En dan is daar Rusland 

Via-via ontvang ik in Estland een uitnodiging om in een tuinhuis met sauna te overnachten, hiervoor moet ik wel verder naar het oosten dan gepland. Eenmaal op bestemming kijk ik op de kaart en mijn oog valt op de plaats Narva. Narva ligt aan de gelijknamige rivier, en die rivier vormt de grens tussen Estland en Rusland en die grens lonkt. Jaren eerder had ik er waarschijnlijk voor gekozen om vanuit Finland via Sint-Petersburg naar de Baltische staten te fietsen, maar de oorlog met Oekraïne maakt dat ik mij nu beperk tot de grens bij Narva. Na de kust langs de Oostzee ga ik bij de rivier landinwaarts, richting het zuiden. Niet veel later kijk ik vanaf de oevers aan de Estse kant over de rivier naar het vijftiende-eeuwse kasteel van Ivangorod en volgt het besef dat ik naar Rusland ben gefietst. Plekken als deze, landsgrenzen en grote steden zorgen elke keer voor een gevoel van trots en voldoening dat ik eerder nooit heb ervaren. 

Op eenzame hoogte

Met het bereiken van de  Russische grens bereik ik ook het meest noordoostelijke punt van mijn reis en rond dag 110 bevind ik mij in Turkije op het meest zuidoostelijke punt van de reis - nog maar 260 kilometer van de grens met Syrië. Ik heb net twee nachten gekampeerd in Cappadocië en twee keer van de prachtige zonsopkomsten genoten. Zonsopkomsten die door toeristen vanuit tientallen heteluchtballonnen worden aanschouwd. 

De toeristische drukte van Cappadocië is een groot contrast met de top van het Taurusgebergte, waar ik enkele dagen later op 2.250 meter hoogte mijn lunch van instant noodles eet. Die dag klim ik 2..000 meter en kom 1 pick up tegen. Verder is er niets. Ik daal uiteindelijk ruim 3000 meter door afwisselende, maar niet aflatend prachtige natuur, om uiteindelijk mijn tent aan de Middellandse zee op te zetten en in de zee het zweet van mij af te spoelen. Op dagen als deze verbaas ik me over waar mijn lichaam toe in staat is. De bepakte fiets weegt, met eten en genoeg water, meer dan veertig kilo en bij hoge temperaturen lukte het mij alsnog dit soort condities te bedwingen. 

I've been through the desert on a horse with no name 

Het meest zuidelijke punt - en start van mijn derde hoogtepunt -  is het gevolg van mijn keuze om Europa rond te fietsen. Door in Europa te blijven is het eenvoudig om gaandeweg met vrienden en familie af te spreken en om die reden bevind ik mij begin januari op de Canarische Eilanden. Mijn volgende bestemming is de Westelijke Sahara in Afrika. Niet om een special reden, anders dan omdat het kan. Ik kies ervoor niet naar de hoofdstad Al Ajoen te vliegen, maar naar het 500 kilometer zuidelijker gelegen Dakhla. Tussen die twee steden bevinden zich naast de stad Boujdour alleen een paar tankstations. De aanhoudende passaatwind is mij relatief gunstig gezind, wat betekent dat ik de wind niet pal van voren heb maar meer van opzij. 

Alles samen maken die 500 kilometer de meest intense van de hele reis, met zand, rotsen, passerend verkeer, checkpoints en dromedarissen. Mijn tent zet ik op bij in de luwte van tankstations, ik douche met een emmer water en eet een gerecht met ui en geitenvlees uit een tajine. De tankstations zijn een gemeenschap van een groep mannen, die er werken en wonen. De vaste gasten bestaan uit vrachtwagenchauffeurs. 

Twijfel? Kies voor het avontuur!

Elke ervaring op een reis als deze is uniek en bijzonder, maar sommige blijven je net iets meer bij dan anderen. Het belangrijkste blijft voor mij dat ik de keuze heb gemaakt om het avontuur aan te gaan, om op eigen kracht de wereld in te trekken en te ontdekken wat Europa en de omringende landen te bieden hebben. En dat op mijn manier. Wat begon met een story op Instagram, leidde tot dit onvergetelijke avontuur van 22.392 kilometer door meer dan 30 landen. 

Het is de beste keuze die ooit heb gemaakt.